World's trending and most popular quotes by the most inspiring quote writers is here on BitesApp, you can become part of this millions of author community by writing your quotes here and reaching to the millions of the users across the world.
आज रविवार आहे...
आज रविवार आहे,
कितीतरी दिवसांनी गाभाऱ्यात उजेड शिरलाय
चहाचा कपही
आज थोडा उशीरानं सुटला ओठांवरून…
आज रविवार आहे,
पायजमा अजून घालून फिरतोय अंगणात,
झाडांशी बोलणंही होतंय पुन्हा
“कुठं गेलास रे इतके दिवस?” असं विचारलं त्यांनी.
आज रविवार आहे,
वापरात नसलेल्या घड्याळाचा काटा
थोडा थांबून हसतोय माझ्याकडे.
जणू म्हणतो—
"माणूस बन की जरा... वेळेचा गुलाम नाही."
आज रविवार आहे,
आईच्या जुन्या डब्यातून
लाडूचा वास दरवळतोय पुन्हा एकदा,
बांधलेल्या आठवणीसारखा —
उघडलं की भावनेचा गंध सुटतो.
आज रविवार आहे,
भिंतीवरचे फोटो काही बोलत होते,
“तू आम्हाला विसरला नाहीस ना?”
मी ओळखलं त्यांचं मौन…
आज रविवार आहे,
मनाजवळचं एखादं पान,
शब्दांच्या थेंबांनी भिजलेलं
पुन्हा उलगडून बघितलं
कविता झाली...
જોઈને ડૂબતા સૂર્યને
બસ આટલુ સમજાય છે.
જે ઉગે તે આથમે
અમીર.
વળ શેનો તુ ખાય છે.
युही बस थोड़ा सा सुस्ताए थे
बच कर दुनियादारी से
एक पुराना ख़्वाब मिल
गया...
मेरी आँखों की
अलमारी से..@
The upcoming Satsang and Gnanvidhi is happening in Navsari, India.
For detailed information, visit here: https://dbf.adalaj.org/FbRknRYb
#spiritualawakening #spirituality #SpiritualKnowledge #DadaBhagwanFoundation
જટાળો જોગી ને અવધૂત
ઊનાળાનાં ઊપનામ
તપોભંગ કરવા આવી ચડે
માવઠું બની વરસાદ…
-કામિની
मेरी बेरुखी सी जिन्दगी का
एक बेहतरीन लम्हा हो तुम
तुमसे दूर जाऊ तो कैसे मै
मेरे जीने की वजह हो तुम
गजेंद्र
...." વીર જવાન "
વતન પ્રત્યે વીર જવાનોનો દેખ્યો અજબ પ્યાર છે.
તન, મન, ધન ને પ્રાણ આપવા, સદા રહે તૈયાર છે.
ટાઢ, તડકો, વરસાદ કે, ભલેને આવે આંધી તોફાન,
અડગ મનથી, ઊભા પગે, કાયમ રહ્યાં ટટ્ટાર છે.
દેશનો હર એક નાગરિક, રહે બેફિકર ને નિશ્ચિંત,
માટે સામી છાતીએ દુશ્મનના ઝીલે હર પ્રહાર છે.
પીઠ બતાવી ભાગવું એ તો એમનાં લોહીમાં જ નથી,
જો મળે માભોમ કાજે શહાદત તો પણ સ્વીકાર છે.
ગણવેશને સમજે છે ત્વચા, હાથપગને હથિયાર છે.
ને, તિરંગો તો "વ્યોમ" એમનો, ગર્વીલો શણગાર છે.
✍... વિનોદ. મો. સોલંકી "વ્યોમ"
જેટકો (જીઈબી), મુ. રાપર.
પ્રભુ એક લંગર મુજને આપ,
લાવું હું પકડી મેહુલાને સાથ.
વર્ષા વનથી વરસાદ રાણીને લાવું,
મારા વતનની ભૂમિને પાણી પાવું.
ધરતી ધરાય અમૃતથી...
નદી તળાવ છલકાઈ જાય.
સર્વત્ર આનંદ છલકાય,
જીવનથી ઉભરાય આ ધરતી.
નહિ રહે કોઈની આંખો રડતી.
પ્રભુ એક લંગર મુજને આપ,
લાવું હું પકડી મેહુલાને સાથ.....
આજે ફરીથી એ લજામણી ની કવિતા
ચોરી ને લાવી છું પરાણે તમને વાંચવી ગમશે
seshat writer (લજામણી)
(છે તો કવિતા માસ્ટર કવિતા ના ભંડાર ભર્યા છે
પણ તેને છુપાવીને એક નોટબુકમાં ખજાના રાખ્યા છે
નથી બતાવું કોઈને કે હું શું છું.)
नकली व्यक्ति
शहर के बीचों-बीच एक आलीशान कॉलोनी में एक व्यक्ति रहता था — नाम था विवेक अग्रवाल। हर कोई उसे एक आदर्श नागरिक, सफल व्यवसायी और सामाजिक कार्यकर्ता मानता था। उसका पहनावा, उसकी भाषा, उसका व्यवहार — सब कुछ इतना प्रभावशाली था कि कोई भी पहली नजर में उसकी असलियत जान ही नहीं सकता था।
लेकिन अंदर की सच्चाई कुछ और ही थी। विवेक असल में एक नकली व्यक्ति था — न केवल अपने व्यवहार में, बल्कि अपनी पहचान में भी। उसने अपने जीवन की पूरी इमारत झूठ और दिखावे पर खड़ी कर रखी थी।
विवेक का असली नाम था विनोद वर्मा, जो एक छोटे शहर से धोखाधड़ी के कई मामलों में फरार था। उसने प्लास्टिक सर्जरी से चेहरा बदला, फर्जी दस्तावेज बनवाए और एक नया जीवन शुरू किया।
वह दूसरों के सामाजिक कार्यों की नकल करता, गरीबों की मदद का दिखावा करता और सोशल मीडिया पर खुद को "मानवता का सच्चा सेवक" बताता। असल में वह बड़े व्यापारियों से कालेधन को सफेद करने के लिए रिश्वत लेता, और जमीन घोटालों में शामिल था।
एक दिन उसकी जिंदगी में एक मोड़ आया — एक पत्रकार, अंजलि, ने उस पर शक किया। अंजलि को विवेक के पुराने मामलों की जानकारी मिली और उसने छानबीन शुरू की। धीरे-धीरे परतें खुलती गईं।
आखिरकार, एक प्रेस कॉन्फ्रेंस में अंजलि ने सारे सबूत पेश किए — नकली दस्तावेज, पुराने केस रिकॉर्ड्स और फोटो। भीड़ के सामने विवेक की असलियत खुल गई।
विवेक गिरफ्तार हो गया। समाज को यह समझ में आया कि हर चमकती चीज सोना नहीं होती, और हर मुस्कुराता चेहरा सच्चा नहीं होता।
"Enjoyed this? Follow me for more stories like it!"
Kabhi-kabhi koi aise chala jaata hai,
jo khud se zyada apna lagta hai...
Na wo wapas aata hai...
na hum kabhi waise reh jaate hain...
તમેં જેટલાં દૂર જશો તેટલાં મારાં હ્રદયની નજીક આવતાં જશો !
તો શું કામ અખતરા કરો છો દૂર જવાના જ્યાં તમેં ફસાઈ જશો.
- વાત્સલ્ય
"मधुबिंदू"
दृश्य 1: कोकणातलं एक छोटे गाव — सायंकाळचं झिरपतं प्रकाश
कॅमेरा झाडांमधून सरकत एक जुनं, कौलारू घर दाखवतो. पारंपरिक अंगण. एका झाडाखाली बसलेली युवती—कापडी वहीत काहीतरी रेखाटते आहे.
नाव: अद्विता — 27 वर्षांची, शांत, थोडी अंतर्मुख, चित्रकार.
वर्णन: तिच्या स्केचबुकमधल्या रेषा जणू तिच्या भावना आहेत—कधी पसरलेल्या, कधी तुटलेल्या.
ती फक्त चित्र काढते, बोलत नाही. तिचं वचन आहे—ती फक्त त्या व्यक्तीसोबत बोलेल, ज्याच्या नजरेत “शब्दांशिवाय प्रेम” आहे.
---
दृश्य 2: गावात एक नवीन आगंतुक
रेल्वे स्टेशनवरून उतरत असलेला तरुण—हातात जुनी कॅमेरा बॅग. डोक्यावर छत्री. पावसाचे थेंब त्याच्या चेहऱ्यावर अलगद उतरतात.
नाव: सारंग — 30 वर्षांचा, डॉक्युमेंटरी फिल्ममेकर.
तो एक चित्रपट बनवण्यासाठी आलाय—"कोकणातील विसरलेली कला."
पण त्याचं मन मात्र शोधतंय एक हरवलेलं नातं… कदाचित स्वतःला.
---
दृश्य 3: पहिलं अपघातासारखं भेटणं
सारंग एका चित्रांचं प्रदर्शन पाहतो आणि एका चित्रासमोर थांबतो—तेच चित्र अद्विताचं असतं.
त्याला चित्राची “मौन” भावना आकर्षित करते. तो चित्राकडे पाहत राहतो… जणू काही तिच्या मनाशी संवाद साधतो आहे.
त्या रात्री अद्विता तिथंच लपून त्याला पाहते—तो चित्राशी बोलतोय…
“तू सांग… तू का इतकी एकटी वाटतेस?”
---
दृश्य 4: मौन संवादांची सुरुवात
तिची नजर त्याला पुन्हा पुन्हा शोधू लागते.
तो दर दिवशी नवीन दृश्य टिपतो, ती खिडकीतून पाहते.
एकेदिवशी, सारंग तिचं चित्र काढताना पाहतो.
तो म्हणतो:
“तू शब्दांत बोलत नाहीस, पण तुझ्या रेषा ओरडतात.”
अद्विता पहिल्यांदा ओठांवर मंद हास्य आणते.
---
दृश्य 5: मूक प्रेम
ते एकमेकांशी बोलत नाहीत. पण त्यांचं प्रेम वाढतं—कधी रेखाचित्रातून, कधी चहाच्या वाफेतील नजरेतून, कधी पावसात एकत्र भिजून.
कॅमेरा त्यांच्या हालचाली टिपतो—ती त्याच्यासाठी चित्र बनवते, तो तिच्यासाठी जुन्या कोकणी लोकगीतांचं डॉक्युमेंट्री तयार करतो.
---
दृश्य 6: तुटलेली रेषा
एक दिवस सारंग म्हणतो—
"माझं काम पूर्ण झालं. मला परत जावं लागेल."
अद्विता काही बोलत नाही—फक्त त्याच्यासमोर तिचं स्केचबुक ठेवते.
त्यात शेवटचं चित्र: सारंग आणि अद्विता एकाच छत्रीखाली.
चित्राच्या कोपऱ्यात लिहिलंय—
"तूच तो… ज्याच्यासाठी मी बोलू शकेन."
---
दृश्य 7: शेवट
रेल्वे स्टेशन. सारंग निघतो.
तो गाडीमध्ये बसलेला, अचानक खिडकीतून एक आवाज ऐकतो—
"सारंग!"
ती बोलली. ७ वर्षांत पहिल्यांदा. त्याच्यासाठी.
तो दरवाजा उघडतो… धावत येतो…
ते दोघं एकमेकांजवळ उभे. शांत. पावसात. कुठलाही नाटकी संवाद नाही.
फक्त प्रेम. शब्दांशिवायही सगळं स्पष्ट.
---
समाप्त
