વાસના ભૂખ્યા શરીરનું ગાન,
રાતના અંધારે ચીત્કારે પ્રાણ,
ઇચ્છાઓની આગમાં બળે છે હૃદય,
ક્યાંય ન મળે શાંતિનું નયન.
મનના મેઘ ઘેરાય છે ઘનઘોર,
વિચારોનું ચક્રવાત લાવે ભરકોર,
શરીરની તૃષ્ણા બને છે શ્રાપ,
આત્માને દેતી અનંત આલાપ.
છે ક્યાંય નિર્વાણનો રસ્તો દૂર,
જ્યાં શાંત પવન લઈ આવે નૂર,
વાસનાને તજી શોધે જો પ્રકાશ,
તો શરીર બને એક પવિત્ર આકાશ.
દર્પણમાં જોઉં તો ખાલી ચહેરો,
જીવનનો અર્થ બને છે ઝેર,
કામનાની દોડમાં હાંફે છે દેહ,
પણ અંતરની શાંતિ રહે છે દૂર.
રાગની લહેરો ઉઠે છે તોફાન,
ભીતરનું સત્ય બને છે પરાણ,
જ્યાં લાગણીઓ બની જાય સખી,
ત્યાં વાસના લાગે એક નાખી.
છોડી દઉં જો આ ભૂખનું ભાર,
પછી શરીર નહીં રહે અંધકાર,
એક નાનકડો દીવો પ્રગટાવું વેદનાં
અને આત્માને મુક્તિનું ગાઉં.
જગતની માયા છે સપનાની રેખ,
વાસના એ તો મનની એક શેખ,
જે દિવસે આંખો ખુલશે સાચી,
શરીરની ભૂખ બનશે નાચી.
