World's trending and most popular quotes by the most inspiring quote writers is here on BitesApp, you can become part of this millions of author community by writing your quotes here and reaching to the millions of the users across the world.
यही बैठी तेरा इंतजार करती हूँ
तुझे कब खबर होगी कि मैं तुझे कितना प्यार करती हूँ। ।
A daughter, the incarnation of Lakshmi is nowadays treated so badly in her own house. God give daughters to those who god think that they are a good person. But this is not true in this era .Cause nowadays daughters the girls are known as burden and useless .They are considered as a thing in the family . They don't have their own identity,point of view, thoughts and the person to whom she can said that this is person is mine. A daughter is disrespected and beaten brutally by their own family. This is not a family for that girl . She feels like to die or run away from that hell house for peace but she can't even do that too . Cause she is a girl tipical 4 people of the society will judge her character by that . She is scared to live her life . Every second of her life is like hell to her . She is handling it all alone by herself. Crying all day and night. Overthinking every single thing . The family members used to take out their anger and frustration on her . She is alone even there are so many people around her.She is just tired and frustrated from her life. She isn't allowed to go out from home also .All day staying behind the 4 walls and getting mad. Having panic attack, anxiety attack,anger issues and many more .This is not done . This is not how girls (laxmi) should be treated.
મોટા હોવાનો મતલબ
એ નથી કે વાત વાતમા ટોકો.
ઘસાય ગયા છે ગોઠણ તમારા
તેથી બીજાને કાં દોડતા રોકો.
વણમાગી સલાહ દેવાની
આદત હવે તો છોડો
a b c d નો યુગ છે આ
હવે છોડો તમારો કક્કો.
मनसे उठा प्रश्न :
क्या सच मे "रामसेतु" है?
अंतर आत्मा का जवाब :
राम से ही तु है।
🚩 जय श्रीराम 🚩
कभी पीड़ा का अर्थ समझना हो तो उन प्रेमियो ं से पूछना.....
जिनकी प्रेमिका अपने पति के साथ घूमती ओर सोती है।।
દોસ્તો, હું આપ સૌ સાથે એક મિત્રભાવે જ મારા મનના ભાવોને રજૂ કરવા માંગુ છું. એટલે હું આપ સૌની ચિરપરિચિત વ્યક્તિ જ થઈ. અને મારી વાચા પણ આપ સૌને ગમે એવી આશા રાખું છું.
આમ હું આપ સૌની જેમ જ સંવેદનાઓથી ભરપૂર માણસ છું. મારા જીવનમાં લખાણનું આગમન અનાયાસ જ થયું છે. આમ તો હું માનું છું કે આપણે સ્પર્શ થકી બીજા માટેની લાગણીઓને છતી કરીએ તો તે હૂંફનું કામ કરે છે. આપણા ગમે તેવા દુઃખ દર્દ એમ જ છૂમંતર થઇ જાય છે. તેમ મારી લાગણીઓ આપ સૌને અંતરથી સ્પર્શીને હૂંફ આપે એવી જ અભ્યર્થના.
હું મારા જીવનના કેટલાક અનુભવો અને કેટલીક કલ્પનાઓને વિસ્તારીને ૨૨ વાર્તાઓનું પુસ્તક આપ સૌની સમક્ષ લઇને આવી છું. તટસ્થ ભાવે આપના મંતવ્યો રજૂ કરજો મિત્રો. હું એ વધાવી લઇશ. અને મારા પુસ્તકને આપ સૌ વધાવી લો એવી જ પ્રાર્થના.
આભાર.
નીચે આપેલી લિંક પરથી આ પુસ્તક તમે ખરીદી શકો છો.
https://shopizen.app.link/OZJOYhNNJTb
💭 “दिल ज़रा सी बात पर यूँ क्या रूठ गया आज…”
कुछ एहसास, कुछ तन्हाईयाँ… और बहुत सी अनकही बातें।
📖 “काठगोदाम की गर्मियाँ” — एक किताब जो आपको आपकी अपनी यादों से मिला देगी।
✍️ लेखक: धीरेंद्र सिंह बिष्ट
📚 अब उपलब्ध है: Amazon | Flipkart | NotionPress
🔗 लिंक बायो में / कमेंट में
#काठगोदाम_की_गर्मियाँ #धीरेंद्र_सिंह_बिष्ट #हिंदीकिताबें #EmotionalQuotes #LoveAndLoss #BookLovers #HindiLiterature #IndianAuthor #BookRecommendation
મોર્નિંગ મ્યુસિંગ્સ (રવિવાર સ્પેશિયલ):
લેખક હોવું એટલે શું? જર્મન લેખક ફ્રાન્ઝ કાફકાએ તેની ડાયરીમાં તેનો અંદાજ આપ્યો હતો. 1910થી 1923 વચ્ચેની આ ડાયરીઓ કાફકાના જીવન અને લેખનનો મહત્વનો હિસ્સો છે. તેમાં તેણે તેના દૈનિક જીવન વિચારો, સપનાં અને સાહિત્યિક યોજનાઓ અંગે લખ્યું છે.ડાયરીઓમાં આકસ્મિક નિરીક્ષણો, દાર્શનિક ચિંતન અને વાર્તાઓ અંગેની કલ્પનાઓ અદભુત છે. તે એક લેખકના મનોજગતનો કાર્ડિયોગ્રામ છે:
૨૦ જાન્યુઆરી, ૧૯૧૫: લખવાનું પૂરું. પાછું ક્યારે શરૂ કરી શકીશ?
૨૯ જાન્યુઆરી: લખવા માટે ફરીથી પ્રયત્ન કર્યો, એકદમ બકવાસ હતું.
૩૦ જાન્યુઆરી: એ જ જૂની શક્તિહીનતા. મારા લખવામાં માંડ દસેક દિવસનો વિક્ષેપ પાડ્યો અને સાવ જ ફેંકાઈ ગયો. મારી સામે ફરીથી પહાડ જેવું કામ ઊભું છે. તમારે ડૂબકી મારવી પડે, જેવું પહેલાં હતું, અને એના કરતાં વધુ તેજીથી ડૂબવું પડે.
૭ ફેબ્રુઆરી: સંપૂર્ણ ઠહરાવ. બેહદ યાતના
૧૧ માર્ચ: સમય કેવો દોડે છે; બીજા દસ દિવસ ગયા અને મેં કશું કર્યું નથી. લખાતું જ નથી. આમ તેમ એકાદ પાનું લખાય પણ બીજા દિવસે હું તાકાત ગુમાવી દઉં છું.
૧૩ માર્ચ: ભૂખ ગાયબ છે, સાંજે આવતાં મોડું થશે તેનો ડર છે; પણ સૌથી વધુ તો એ વિચાર કે મેં ગઈકાલે કશું લખ્યું નથી, કે હું તેનાથી વધુને વધુ દૂર થતો જાઉં છું અને છેલ્લા છ મહિનાની મહેનત પછી જે કંઈ હાંસલ કર્યું છે તે ગુમાવવાનો ભય. એક નવી વાર્તાના દોઢ દયનીય પાનાં લખીને તેનું પ્રમાણ આપ્યું, જેને મેં પહેલેથી જ રદ કરવાનો નિર્ણય કર્યો છે... ક્યારેક ક્યારેક નિરાશ કરે નાખે તેવો ખેદ મહેસૂસ થાય છે અને સાથે એ વાતથી આશ્વસ્ત છું કે તે અનિવાર્ય છે અને તમામ પ્રકારના ખેદમાંથી પસાર થઈને જ લક્ષ્ય સુધી પહોંચવું પડશે.
“Kya aapne bhi kabhi kisi ke liye sirf dua ki hai…? ❤️
Toh ek comment zarur chhod jana… aur follow karna mat bhoolna.”
Good morning
कहानी: दस रुपए
स्टेशन पर भीड़ कम थी, पर आवाज़ें अब भी गूंज रही थीं।
आख़िरी लोकल के दरवाज़े से तीन चेहरे उतरते हैं —
थकी हुई सी ऋतु,
मुस्कुराता हुआ विजय,
और बातों में खोई स्नेहा।
ऋतु की चाल में थकान थी —
पर आँखों में एक हल्की-सी चमक भी,
जैसे खुद से कह रही हो,
"बस घर पहुंच जाऊं, फिर सब ठीक लगेगा..."
जेब टटोलती है —
एक सिक्का नहीं…
सिर्फ एक नोट — दस रुपए का।
"बस इतने ही?"
हँसी आती है कभी-कभी खुद पर —
वो हँसी जो आँखों के कोनों तक नहीं पहुँचती।
स्नेहा ने पूछा, "ऋतु, रिक्शा लें क्या? चलो ना, बहुत थक गए हैं!"
विजय बोला, "मैं पैसे दे दूँ यार, छोड़ न ये आदतें।"
ऋतु ने हल्का-सा सिर हिलाया।
"नहीं, मुझे एक दुकान से कुछ लेना है… आप लोग निकलो।"
स्नेहा ने दो बार पूछा, विजय ने मुस्कुरा कर हाथ हिलाया —
और फिर दोनों भीड़ में कहीं खो गए।
ऋतु ने गहरी साँस ली।
वो साँस जो सिर्फ़ थकान की नहीं थी,
वो साँस जो फैसले जैसी लगती है।
उसकी चाल अब बदल गई —
तेज नहीं,
पर ठोस — जैसे कोई अपने मन के भीतर चल रहा हो।
सड़क के दोनों ओर रोशनी थी —
पकोड़ों की खुशबू,
फ्राइज़ की चमक,
और ठेले पर रखे रसदार गुलाब जामुन।
एक दुकान से आवाज़ आई —
"दस के दो समोसे! गरम गरम!"
पैर रुक गए।
मन भी वहीं बैठ गया।
लेकिन दिमाग ने कहा —
"तेल... पेट दर्द... नहीं चाहिए।"
कुछ आगे —
जूस की दुकान।
"10 का मिक्स फ्रूट।"
प्यास थी, लेकिन खाली पेट पर सिर्फ़ रस?
"नहीं..."
हर दुकान के सामने जाकर खड़ी हुई,
फिर चल दी।
बार-बार जेब में हाथ डालती,
दस रुपए की तह खोलती,
फिर मोड़कर रख देती।
वो सिर्फ़ भूख से नहीं जूझ रही थी,
वो एक चयन कर रही थी — पेट या भविष्य।
रास्ता खत्म हो गया —
दुकानें पीछे रह गईं।
घर आ गया।
चप्पल उतारी,
थोड़ी देर दरवाज़े पर बैठी रही।
अंधेरे में उस दस रुपए के नोट को
एक बार और देखा।
"कल रिक्शे का किराया बनेगा,
या शायद एक ब्रेड का पैकेट…
लेकिन आज ये मुझे खुद पर गर्व दे गया है।"
ऋतु मुस्कुराई —
भूख से नहीं,
पर एक अद्भुत संतोष से।
---
अंत में...
पाठक के लिए ऋतु अब सिर्फ़ एक किरदार नहीं —
हर वो स्त्री,
हर वो लड़का,
हर वो इंसान है
जिसने कभी 10 रुपए को
महज़ नोट नहीं,
बल्कि अपनी इच्छा और विवेक का पलड़ा माना है।
गावातला पाऊस
पावसाचा पहिला थेंब जसा मातीच्या कुशीत पडतो, तसा काहीसा हळवा सुगंध गावात दरवळतो. ती मातीची खमंग खार – जी केवळ पावसाळ्यातच उलगडते – जणू आईच्या उबदार पदरात लपवलेली आठवण.
दूर डोंगरावरून झपाट्याने येणाऱ्या झंझावाती वाऱ्याचं आवाज काही वेगळाच असतो. त्यात ना शहरातल्या हॉर्नचा गर्जना, ना ट्रॅफिकचा गोंगाट. इथे वारा बोलतो... पानांतून, कौलांवरून, गवताच्या पात्यातून. कधी वाऱ्याच्या झोतासोबत एखादा पंख झगडत उडणारा पक्षी आवाज करतो – जणू निसर्गाचा शृंगार सुरू आहे.
रात्र वेगळीच होते. गावातले दिवे केव्हाच विझलेले. पण एकेकटे जुगनू घर शोधत येतात. घरात नाही, अंगणात नाही, पण एखाद्या फाटलेल्या चटईखाली किंवा एखाद्या जुन्या झाडाच्या पारंबीत त्यांचं घर सापडतं. जसा शब्द कवितेत मिसळतो, तसा तो जुगनू त्या काळोख्या रात्रीच्या श्वासात मिसळून जातो.
सकाळी, मृगनयनीसारखा एक हिरवा हरिण वाट सरकत जातो. डोळ्यांत भिती असते, पण पायांत संथ ठामपणा. पावसाच्या शिरशिरीनंतर तयार झालेल्या गार मातीवरून तो चालत असतो – जणू निसर्गाच्या वेलदांड्यावर चालणारा एखादा शब्द. तो थांबतो, पाहतो, आणि पुढे जातो. मागे राहते त्याच्या पावलांची लयबद्ध कविता.
रात्री बेडकांची लोरी चालते – एक साग्रसंगीत जाहीर सभा. कुठे टरटर, कुठे टर्रर्र, कुठे चिंब अंधारातच शांत स्वर. पाण्याच्या टाकीतून उमटणारी टपकण्याची लय त्यांच्या तालात मिसळते. जणू वाऱ्याचा ताल, बेडकांची तालमीत मिसळून एक संगीतातील रात्रीचं स्वप्न उलगडतं.
आणि मग येते ती – बिजलीची मोहब्बत. एक चमक, एक चमकार. काही क्षणात सारी झोप जागी होते, सारी रात्र उजळते. कुणासाठी तो भीतीचा क्षण, पण कुणासाठी ती एक आठवणीतली विजेसारखी प्रेमाची साक्ष.
संपूर्ण वातावरण थंडसर. अंगणात पाणी साचलेलं, झाडांच्या पानांवरून थेंब हळूच खाली पडतात. कुठे तरी दूर गावातली कुत्री भुंकतात. पण त्या थंड हवेत मन मात्र गरम चहा घेऊन कोरडं होतं – आणि वाट पाहतो पुढच्या सरीची.
हा पाऊस शब्दांत साठवता येत नाही, तो अनुभवायचा असतो – ह्रदयाच्या मातीवर पडणाऱ्या थेंबासारखा. गावातला पाऊस, म्हणजे एक आठवण, एक कथा, एक कविता... जी अजूनही कुठल्यातरी वाऱ्यात उडतेय.
