પ્રતિક્ષા
હોસ્પિટલના અગિયાર નંબરનાં વોર્ડમાં ,
સાત નંબરની પથારી પર સુતી છે તે.
તેના ચિત્કાર,
કણસવાના અવાજો શાંત થઈ ગયા,
જાણે પીડા શમી ગઈને શાંતિ થઈ.
પણ સામે ખુરશી પર બેસેલ હું ,
તેના દેહને વીટળાયેલ નળીઓ.
એમાં એક નળી ઔર વધી,
ગળામાં કાણું પાડયું, ખોરાક માટે.
ડોક્ટર કહે છે હવે અહીં ચોવીસ કલાક તમારી જરુર નથી.
ને ત્યારથી મારી પીડા વધી ગઈ.
તરફડુ છું બોલવા મથુ છું,
રડવા ચાહુ છું
ચીસો પાડવી છે.
પણ તું કયાં સાંભળે એમ છેં?
કે નથી બોલે એમ.
તારી કોમાની પરિસ્થિતિ એ,
મારુ વિશ્વ થંભી ગયું છેં.
કેમકે મારુ વિશ્વ તો તું,
ને તારી આસપાસ ચક્કર મારતું
તારા ચહેરા પર છે એજ પરિચિત હાસ્ય,
કયારેક ઉઘડતી ને બંધ થતી આંખો.
પણ એમાં મને દેખાય છે મારુ વિશ્વ.
હું તરફડીશ
પીડાતો રહીશ...
તારી સામે અનિમેશ તાકી રહીશ,
કયારેક તો તું જાગીશને?....
જાગીશ ને?
તારા ગમતા લાલ ગુલાબ ને લઈ
તને સત્કારવા .
જાગીશ ને પ્રિયે?©
કાજલ
કિરણ પિયુષ શાહ.
