World's trending and most popular quotes by the most inspiring quote writers is here on BitesApp, you can become part of this millions of author community by writing your quotes here and reaching to the millions of the users across the world.
‘अहिंसा परमो धर्मः’ अहिंसा ही सबसे बड़ा धर्म है। लेकिन आजकल के जीवन में जहाँ कम्पीटिशन हो, दूसरों को नीचा दिखाना, अपमानित करके आगे बढ़ना, वहाँ व्यावहारिक जीवन में ‘अहिंसा परमो धर्मः’ का पालन हमें कैसे करना चाहिए?
Watch here: https://youtu.be/Ip2DyY77YT
#Spirituality #Spiritual #Trending #nonviolence #ahinsa #DadaBhagwanFoundation
" આંખ આડા કાન ના કરશો કદી "
આંખ આડા કાન ના કરશો કદી.
જ્ઞાનનું અભિમાન ના કરશો કદી.
પારખી સાચું, ને નિર્ણય લ્યો તમે,
એકલું અનુમાન ના કરશો કદી.
માન ના આપી શકો તો કૈં નહીં,
પણ તમે અપમાન ના કરશો કદી.
આયખામાં દુખ નથી ઓછાં, જુવો!
દુખ તરફ તો ધ્યાન ના કરશો કદી.
યુદ્ધ છે જીવન, અહીં લડવું પડે,
તો, ખડગને મ્યાન ના કરશો કદી.
ખૂબસૂરત જિંદગી છે "વ્યોમ", તો-
ઝાંઝવે કુરબાન ના કરશો કદી.
નામ:-✍... વિનોદ. મો. સોલંકી "વ્યોમ"
જેટકો (જીઈબી), મુ. રાપર.
અમુક સંબંધ તમને એમ જ ના મળે,
એના માટે તમારી પાસે ભગવાન નું Prescription ખાસ હોવું જ જોઇએ...
ज़िंदगी की भागदौड़ में कहीं छूट न जाएं वो सपने…
कभी रुकिए, सोचिए, और पढ़िए – “काठगोदाम की गर्मियाँ” 📖
एक किताब जो ज़िंदगी की भीड़ में सुकून की तरह उतरती है।
✨ “हाँ, ज़िंदगी भीड़ में ही सही, पर सपनों की दस्तक अब भी दिल में आती है…”
अब उपलब्ध है 👉 [Amazon, Flipkart, Notion Press]
https://amzn.in/d/d0vpYnm
#काठगोदामकीगर्मियाँ #धीरेंद्रसिंहबिष्ट #हिंदीकविता #ZindagiKiKahani #BookLovers
कभी-कभी ज़िंदगी हमें इतना तोड़ देती है…
कि इंसान को खुद पर भी शक होने लगता है।
लेकिन वही ज़िंदगी हमें वो मोड़ भी देती है…
जहाँ से उड़ान शुरू होती है।
ये कहानी है आदित्य की…
एक ऐसे लड़के की जिसने ज़मीन से आसमान तक का सफर तय किया –
लेकिन बिना शॉर्टकट, बिना किसी चमत्कार के।
सिर्फ अपने हौसले, मेहनत और विश्वास के दम पर।
आदित्य सिंह – बिहार के एक छोटे गाँव का लड़का।
पिता खेती करते थे, माँ गृहिणी थीं।
घर में टीवी नहीं था, मोबाइल नहीं था…
बस था तो एक सपना – IAS बनना।
जब वो अपनी माँ से कहता, "मैं अफसर बनूंगा…"
तो माँ मुस्कुरा देतीं… और कहतीं,
"तू कुछ भी कर सकता है, बेटा… तू मेरा शेर है।"
गाँव वाले हँसते थे, दोस्त मज़ाक उड़ाते –
"तू IAS?"
लेकिन आदित्य के कानों में सिर्फ माँ की बात गूंजती –
"तू कर सकता है…"
12वीं के बाद उसने ग्रेजुएशन किया – गाँव में रहकर ही।
कोचिंग नहीं थी… YouTube पर फ्री लेक्चर देखे।
गाँव के छोटे पुस्तकालय में बैठकर घंटों नोट्स बनाता।
पहली बार परीक्षा दी… और फेल हो गया।
रात को खूब रोया… अकेले… माँ के सामने नहीं।
पर सुबह उठते ही… फिर से किताबों में झुक गया।
दूसरी बार… फिर असफल।
तीसरी बार… सिर्फ दो नंबर से चूक गया।
सबसे बड़ा झटका था।
लोग बोले – “अब छोड़ दे।”
पर आदित्य ने कहा –
"आखिरी बार सही… लेकिन इस बार जान लगा दूंगा।"
सुबह 5 बजे उठना… 14 घंटे पढ़ाई…
सोशल मीडिया बंद… दुनिया से दूरी…
सिर्फ किताबें, चाय, और सपना।
चौथी बार परीक्षा दी…
हर पेपर में आत्मविश्वास था।
रिज़ल्ट आया…
दोस्त ने फोन कर कहा – "भाई… तू टॉप 50 में है!"
वो चुप रहा…
फिर माँ की गोद में सिर रखकर… फूट-फूट कर रो पड़ा।
आज उसका सपना… सच था।
गाँव में ढोल बजे…
जिसे लोग ‘बेकार’ कहते थे… अब उसे ‘साहब’ कहा जाने लगा।
माँ की आँखें नम थीं… लेकिन मुस्कान थी।
अब वही लोग इंटरव्यू लेने आए…
जो कभी कहते थे – "तेरे बस का नहीं।"
ज़िंदगी में गिरना ज़रूरी है…
क्योंकि तभी तो उड़ने का हौसला पैदा होता है।
अगर आदित्य… उस छोटे गाँव का लड़का…
बिना साधन, बिना कोचिंग…
देश का अफसर बन सकता है –
तो आप क्यों नहीं?
"हार सकते हो… लेकिन हार मानना मत।"
अगर ये कहानी आपको प्रेरणा देती है…
तो वीडियो को Like करें,
Comment में लिखें – "मैं भी कर सकता हूँ",
और हमारे चैनल *Kahaniyon Ka Duniya* को Subscribe करना मत भूलें।
आपका एक Like…
एक नए आदित्य को हिम्मत दे सकता है।
✤┈SuNo ┤_★_🦋
ये सलीक़ा नहीं तेरी दुनिया का हम
पे इल्ज़ाम लगाते हो क्या..?
हम तो 'गुमनाम' ही अच्छे हैं, तुम
अपना नाम बताते हो क्या..?
ज़ुबाँ पे ताले आँखों में शोले, दिल
में आग दबाए बैठे हैं,
हमें आज़माने की सोचते हो अपनी
हस्ती मिटाते हो क्या..?
हर महफ़िल से उठ जाते हैं, अपनी
धुन में रहते हैं मगन,
ग़ैरों की सुन कर चाल चलते हो अपनी
राह से भटकते हो क्या..?
टूटे दिल का हर टुकड़ा, अक्स-ए-ग़ुरूर
दिखाता है,
तुम काँच के टुकड़े उठाते हो, अपना
दामन जलाते हो क्या..?
ये शहर-ए-फ़ानी, ये रस्में पुरानी, सब
मिट्टी हो जाएंगी 'गुमनाम',
तुम अब भी ज़मीर बेचते हो, दौलत
पे ईमान लुटाते हो क्या..🔥?
╭─❀💔༻
╨──────────━❥
♦❙❙➛ज़ख़्मी-ऐ-ज़ुबानी•❙❙♦
#LoVeAaShiQ_SinGh °☜
╨──────────━❥
यही बैठी तेरा इंतजार करती हूँ
तुझे कब खबर होगी कि मैं तुझे कितना प्यार करती हूँ। ।
A daughter, the incarnation of Lakshmi is nowadays treated so badly in her own house. God give daughters to those who god think that they are a good person. But this is not true in this era .Cause nowadays daughters the girls are known as burden and useless .They are considered as a thing in the family . They don't have their own identity,point of view, thoughts and the person to whom she can said that this is person is mine. A daughter is disrespected and beaten brutally by their own family. This is not a family for that girl . She feels like to die or run away from that hell house for peace but she can't even do that too . Cause she is a girl tipical 4 people of the society will judge her character by that . She is scared to live her life . Every second of her life is like hell to her . She is handling it all alone by herself. Crying all day and night. Overthinking every single thing . The family members used to take out their anger and frustration on her . She is alone even there are so many people around her.She is just tired and frustrated from her life. She isn't allowed to go out from home also .All day staying behind the 4 walls and getting mad. Having panic attack, anxiety attack,anger issues and many more .This is not done . This is not how girls (laxmi) should be treated.
મોટા હોવાનો મતલબ
એ નથી કે વાત વાતમા ટોકો.
ઘસાય ગયા છે ગોઠણ તમારા
તેથી બીજાને કાં દોડતા રોકો.
વણમાગી સલાહ દેવાની
આદત હવે તો છોડો
a b c d નો યુગ છે આ
હવે છોડો તમારો કક્કો.
मनसे उठा प्रश्न :
क्या सच मे "रामसेतु" है?
अंतर आत्मा का जवाब :
राम से ही तु है।
🚩 जय श्रीराम 🚩
कभी पीड़ा का अर्थ समझना हो तो उन प्रेमियो ं से पूछना.....
जिनकी प्रेमिका अपने पति के साथ घूमती ओर सोती है।।
દોસ્તો, હું આપ સૌ સાથે એક મિત્રભાવે જ મારા મનના ભાવોને રજૂ કરવા માંગુ છું. એટલે હું આપ સૌની ચિરપરિચિત વ્યક્તિ જ થઈ. અને મારી વાચા પણ આપ સૌને ગમે એવી આશા રાખું છું.
આમ હું આપ સૌની જેમ જ સંવેદનાઓથી ભરપૂર માણસ છું. મારા જીવનમાં લખાણનું આગમન અનાયાસ જ થયું છે. આમ તો હું માનું છું કે આપણે સ્પર્શ થકી બીજા માટેની લાગણીઓને છતી કરીએ તો તે હૂંફનું કામ કરે છે. આપણા ગમે તેવા દુઃખ દર્દ એમ જ છૂમંતર થઇ જાય છે. તેમ મારી લાગણીઓ આપ સૌને અંતરથી સ્પર્શીને હૂંફ આપે એવી જ અભ્યર્થના.
હું મારા જીવનના કેટલાક અનુભવો અને કેટલીક કલ્પનાઓને વિસ્તારીને ૨૨ વાર્તાઓનું પુસ્તક આપ સૌની સમક્ષ લઇને આવી છું. તટસ્થ ભાવે આપના મંતવ્યો રજૂ કરજો મિત્રો. હું એ વધાવી લઇશ. અને મારા પુસ્તકને આપ સૌ વધાવી લો એવી જ પ્રાર્થના.
આભાર.
નીચે આપેલી લિંક પરથી આ પુસ્તક તમે ખરીદી શકો છો.
https://shopizen.app.link/OZJOYhNNJTb
💭 “दिल ज़रा सी बात पर यूँ क्या रूठ गया आज…”
कुछ एहसास, कुछ तन्हाईयाँ… और बहुत सी अनकही बातें।
📖 “काठगोदाम की गर्मियाँ” — एक किताब जो आपको आपकी अपनी यादों से मिला देगी।
✍️ लेखक: धीरेंद्र सिंह बिष्ट
📚 अब उपलब्ध है: Amazon | Flipkart | NotionPress
🔗 लिंक बायो में / कमेंट में
#काठगोदाम_की_गर्मियाँ #धीरेंद्र_सिंह_बिष्ट #हिंदीकिताबें #EmotionalQuotes #LoveAndLoss #BookLovers #HindiLiterature #IndianAuthor #BookRecommendation
મોર્નિંગ મ્યુસિંગ્સ (રવિવાર સ્પેશિયલ):
લેખક હોવું એટલે શું? જર્મન લેખક ફ્રાન્ઝ કાફકાએ તેની ડાયરીમાં તેનો અંદાજ આપ્યો હતો. 1910થી 1923 વચ્ચેની આ ડાયરીઓ કાફકાના જીવન અને લેખનનો મહત્વનો હિસ્સો છે. તેમાં તેણે તેના દૈનિક જીવન વિચારો, સપનાં અને સાહિત્યિક યોજનાઓ અંગે લખ્યું છે.ડાયરીઓમાં આકસ્મિક નિરીક્ષણો, દાર્શનિક ચિંતન અને વાર્તાઓ અંગેની કલ્પનાઓ અદભુત છે. તે એક લેખકના મનોજગતનો કાર્ડિયોગ્રામ છે:
૨૦ જાન્યુઆરી, ૧૯૧૫: લખવાનું પૂરું. પાછું ક્યારે શરૂ કરી શકીશ?
૨૯ જાન્યુઆરી: લખવા માટે ફરીથી પ્રયત્ન કર્યો, એકદમ બકવાસ હતું.
૩૦ જાન્યુઆરી: એ જ જૂની શક્તિહીનતા. મારા લખવામાં માંડ દસેક દિવસનો વિક્ષેપ પાડ્યો અને સાવ જ ફેંકાઈ ગયો. મારી સામે ફરીથી પહાડ જેવું કામ ઊભું છે. તમારે ડૂબકી મારવી પડે, જેવું પહેલાં હતું, અને એના કરતાં વધુ તેજીથી ડૂબવું પડે.
૭ ફેબ્રુઆરી: સંપૂર્ણ ઠહરાવ. બેહદ યાતના
૧૧ માર્ચ: સમય કેવો દોડે છે; બીજા દસ દિવસ ગયા અને મેં કશું કર્યું નથી. લખાતું જ નથી. આમ તેમ એકાદ પાનું લખાય પણ બીજા દિવસે હું તાકાત ગુમાવી દઉં છું.
૧૩ માર્ચ: ભૂખ ગાયબ છે, સાંજે આવતાં મોડું થશે તેનો ડર છે; પણ સૌથી વધુ તો એ વિચાર કે મેં ગઈકાલે કશું લખ્યું નથી, કે હું તેનાથી વધુને વધુ દૂર થતો જાઉં છું અને છેલ્લા છ મહિનાની મહેનત પછી જે કંઈ હાંસલ કર્યું છે તે ગુમાવવાનો ભય. એક નવી વાર્તાના દોઢ દયનીય પાનાં લખીને તેનું પ્રમાણ આપ્યું, જેને મેં પહેલેથી જ રદ કરવાનો નિર્ણય કર્યો છે... ક્યારેક ક્યારેક નિરાશ કરે નાખે તેવો ખેદ મહેસૂસ થાય છે અને સાથે એ વાતથી આશ્વસ્ત છું કે તે અનિવાર્ય છે અને તમામ પ્રકારના ખેદમાંથી પસાર થઈને જ લક્ષ્ય સુધી પહોંચવું પડશે.
