The Download Link has been successfully sent to your Mobile Number. Please Download the App.
Continue log in with
By clicking Log In, you agree to Matrubharti "Terms of Use" and "Privacy Policy"
Verification
Download App
Get a link to download app
माणसं माणसं... ती वाचनात नसतात, ती नजरेत लपलेली असतात. कधी एखाद्या थांबलेल्या श्वासात, तर कधी नकळत सांडलेल्या अश्रूत असतात. ज्यांना आपण समजून घेतो, तेच कधी आरश्यासारखे तुटून जातात. आणि जे अनोळखी वाटतात, तेच जखमांवर बोट ठेवतात... पण प्रेमानं. माणसं दूर जात नाहीत, ती अंतःकरणाच्या कोपऱ्यात गुपचूप विसावलेली असतात — एकटी, शब्दावाचून, पण उपस्थित. शब्दांनी नाही, तर शांततेनं उलगडत जातात ही माणसं. ती जिंकता येत नाहीत — फक्त समजून घेता येतात... आणि विसरूनही चालत नाही. By Fazal Abubakkar Esaf From Vaibhavawadi ..
तुझ्या नजरेत हरवले ते क्षण अजूनही साक्षी आहेत, जणू काळाच्या मंद लाटांवर लिहिलेली प्रार्थना होतीस तू. मी शब्दात तुला शोधायचं थांबवलंय आता, कारण मौनातही तुझं अस्तित्व स्पष्ट ऐकू येतं. - Fazal Esaf
तुझ्या प्रतिक्षेत By Fazal Abubakkar Esaf जेव्हा संध्याकाळच्या सावल्या निळ्याशार आकाशाच्या कुशीत लहरू लागतात, तेव्हा तुझ्या स्पर्शाच्या आठवणींत मी शांततेने एक दिवा होऊन पेटतो. वार्‍याच्या प्रत्येक लहरीत जणू एखादा नि:शब्द संवाद लपलेला असतो, त्यात तुझेच नाव सापडेल का या आशेने मी तो समजून घ्यायचा प्रयत्न करतो. तुझे नसणे देखील कधीकधी उपस्थितीसारखे वाटते— जसे रिकाम्या पायऱ्या कधी कधी घंट्यांपेक्षा जास्त बोलतात. आजही, जेव्हा प्रत्येक शब्द निर्जीव वाटतो, मी तुझ्या प्रतिक्षेत स्वतःच्या शांततेत खोल उतरतो— जेणेकरून तुझा आवाज तिथे घुमू शकेल.
पावसाच्या सरी, आणि ती शांत हवा By....Fazal Abubakkar Esaf पावसाच्या सरी या हळूच उतरतात, जणू आठवणींच्या गल्ल्यांत भटकतात। हवेत मिसळलेला तो सुगंध मातीचा, जणू मनाच्या खोल गुहेत श्वास घेत जातो। गालावरून जाते ती हलकीशा स्पर्शाने, पण हृदयात खोल खोल घुमते, जणू विसरलेली कुठलीतरी प्रार्थना परत एकदा ओठांवर येते। झाडं डोलतात जणू जुनं सूर लिहितात, आणि वारा – तो काही न सांगता सगळं काही सांगून जातो। डोळे मिटले की, जग विसरायला होतं, पण या क्षणांत स्वतःला शोधायला ही होतं। ढगांचं ते धुंद कव्हातं — नव्हतं काही पण तरी सर्व काही वाटतं। ही निसर्गाची नसते फक्त कविता, तर माणसाच्या आतलीही शायरी असते।
झोप येते ती, पावसाच्या सरींच्या ठिणग्यांतून, टप-टप टिपर टिपर… जणू छतावरची वाद्यवृंद! चहा उकळतोय स्वयंपाकघरात, आणि स्वप्नं उकळतात डोक्यात, आईच्या पदरासारखं काहीसं मऊसं पांघरूण घेतलं जातं. पावसाच्या त्या साजशुद्ध सुरांत, मन कुठं तरी लांब जातं, शेजारच्या घरातली रेडिओवरची गझल पण थोडी ओलसर वाटते. एका थेंबात बालपण सापडतं, दुसऱ्यात कॉलेजचे कट्टे, ती म्हणायची – "बघ ना, पाऊस सुरू झाला..." आणि मग गप्प होई. हे पावसाचं संगीत झोप देतं, पण आठवणी जागवून, ही झोप म्हणजे निव्वळ विसावा नव्हे, ती एक भेट आहे... जुन्याची, आपल्या आतल्या आपल्याशी." Fazal Esaf
हृदय आणि डोके: कोल्हापूरहून वनतरापर्यंत माधुरीचा प्रवास—आणि करुणामय सामुदायिक सेवेसाठी एक विनंती --- एक पवित्र मुलगी दूर नेली गेली माधुरी, ज्यांना महादेवी म्हणूनही ओळखले जाते, गेली तीन दशके श्री जिनसेन भटारक जैन मठ, नंदणी, कोल्हापूर येथे राहिल्या. गावकऱ्यांनी त्यांना आपल्या अध्यात्मिक मुलीप्रमाणे जिव्हाळ्याने स्वीकारले होते. जुलै २०२५ मध्ये जेव्हा त्यांना जामनगर येथील वनतरा अभयारण्यात हलविण्यात आले, तेव्हा हजारोंनी मोर्चे काढले, राष्ट्रपती द्रौपदी मुर्मू यांना दोन लाखांहून अधिक अर्ज पाठवले गेले, आणि युवक कार्यकर्त्यांनी मागणी केली: "महादेवीला परत आणा!" --- PETA चा मानसिक आरोग्यावरील दृष्टिकोन PETA इंडिया २०२२ पासून माधुरीच्या स्थितीचे दस्तऐवजीकरण करत होती. ऑक्टोबर २०२३ मध्ये त्यांनी पर्यावरण मंत्रालयाच्या उच्चाधिकार समितीकडे एक सविस्तर तक्रार दाखल केली. यात त्यांनी माधुरीला असलेले शारीरिक आजार—फूट रॉट, संधिवात, नखांची अतीव वृद्धी—आणि मानसिक त्रास—सिर हलवण्याची पुनरावृत्ती (zoochosis)—म्हणजे बंदिवासातून आलेला मानसिक ताण याची नोंद केली. पशुवैद्यकीय अहवालांनी हेच दर्शवले—जखमा, लंगडणे, आणि तीव्र मानसिक त्रास यासाठी केवळ तज्ञ उपचार आवश्यक होते, जे मंदिरात शक्य नव्हते. --- वनतरा यांचे उत्तर १६ जुलै २०२५ रोजी सर्वोच्च न्यायालयाने मुंबई उच्च न्यायालयाच्या आदेशास मान्यता दिल्यानंतर माधुरी यांना कायदेशीर आदेशानुसार वनतराच्या "राधे कृष्ण मंदिर हत्ती कल्याण ट्रस्ट"मध्ये हलवण्यात आले. वनतराने स्पष्ट केले की, हा निर्णय स्वेच्छेने नव्हे, तर कायदेशीर आदेशानुसार त्यांच्या भल्यासाठी घेण्यात आला होता. त्यांच्या अधिकृत निवेदनात म्हटले की, त्यांनी न्यायालयाच्या आदेशांचे पालन करताना माधुरीच्या आरोग्य व मानसिक स्थितीच्या दृष्टीने ही कारवाई केली. त्यांनी उपचाराचे फायदे व मानसिक आराम स्पष्ट करणारा व्हिडिओही प्रसिद्ध केला. --- का करू नये दोन जगांमध्ये सेतु? एक विचारपूर्वक विनंती जर माधुरी या गावासाठी एक प्रिय मुलगी होत्या—आध्यात्मिक आणि भावनिक बंधांनी जोडलेल्या—तर का नाही गावकऱ्यांचे प्रेम आणि प्राण्याची काळजी यामध्ये समन्वय साधता येऊ नये? **अनंत अंबानी आणि वनतरा यांना एक विनंती**: नंदणी गावात एक तज्ञ पशुवैद्यकीय डॉक्टर, फिरते उपचार पथक, व भावनिक संवाद राखणारा अधिकारी नेमणे—ही केवळ दया नव्हे, तर संवेदनशीलतेची खूण ठरू शकेल. * यामुळे स्थानिक संस्कृतीचा सन्मान राखला जाईल. * गावकऱ्यांच्या दु:खावर फुंकर घालता येईल. * माधुरीच्या आरोग्यावर सतत लक्ष ठेवता येईल—तज्ञांच्या मार्गदर्शनाखाली. * आणि कदाचित, काही वेळासाठी तिच्या मूळ गावात भेटीस आणणेही शक्य होईल. रिलायन्स फाउंडेशन च्या सहाय्याने आणि वनतरा च्या सामर्थ्यामुळे हे आर्थिकदृष्ट्या अवघड नक्कीच नाही. उलट, हे एक सहानुभूतीपूर्ण आणि भावनिकदृष्ट्या सशक्त पाऊल ठरेल. --- एक थेट संदेश अनंत अंबानी यांच्यासाठी: तुमच्याकडे साधनसंपत्ती आहे—आणि म्हणतात, हृदयसुद्धा आहे. एक नम्र विनंती: माधुरीच्या सेवेसाठी कोल्हापूरात एक तज्ञ डॉक्टर किंवा फिरते आरोग्य पथक नेमा. यामुळे गावकऱ्यांचे प्रेम आणि माधुरीची काळजी—दोन्ही जपली जातील. ही परंपरा आणि कल्याण यामधील दरी मिटवणारी कृती ठरेल—तुमच्या कार्याच्या विरोधात नव्हे, तर त्याचीच अधिक व्यापक रूपरेषा ठरेल. --- निष्कर्ष: कायदा, भावना आणि नीती यांचा समतोल माधुरींचे स्थलांतर सर्वोच्च न्यायालयाच्या आदेशावर आधारित होते आणि त्यांच्या उपेक्षित दुःखावर उपचार करण्यासाठी आवश्यक होते. पण जनतेच्या भावना दुर्लक्षित करता येणार नाहीत. धर्मकार्यात करुणा जर जोडली, तर ती परंपरेला नष्ट करत नाही—तर संवेदनेला अधिक गहिरं करत असते. गावपातळीवर देखभाल पुरवणे हे दर्शवेल की काळजी केवळ प्राण्यांना हलवण्यापुरती मर्यादित नसून, ती संबंधांची देखील असते—समाजाशी आणि सजीवांशी. --- #माधुरीमहादेवी #महादेवीला \_परत\_आणाः #सहानुभूतीपूर्णसंरक्षण #वनतरा #प्राणीकल्याणमहत्त्वाचंय
"डोंगराच्या कुशीत डोंगरांच्या पायथ्याशी, गवताने लिहिलेल्या ओळी सापडतात, जणू पृथ्वीच्या हृदयातून निघालेला श्वास असतो, आणि प्रत्येक वाऱ्याचं ध्वनीपटल – त्या ओळी वाचून जातं… हलकेच… धुक्याची चादर गुंडाळून झोपलेली वाट, पक्ष्यांच्या गाण्यांतून जाग येते रोज, सूर्य उगवतो तिथं – एक कवि, ज्याच्या प्रत्येक कवितेचा कागद असतो आकाश… तुझ्या कुशीत बसून, मी निसर्गाशी बोलतो काही क्षण, आणि मग तू – डोंगरासारखी उभी राहतेस माझ्या समोर, माझ्या मनाच्या क्षितिजावर… By Fazal Abubakkar Esaf
पावलांचे अग्निनर्तन" चालत रहा... दगडधोंड्यांच्या पदरांतून, काळोखाच्या कपारीतून, पावलांना चिखलाची नाही, पण स्वप्नांची ओढ असते। दर क्षणाला गळून पडणारा, पण अजूनही न पडलेला हा एक प्रवासी — स्वतःच्या छायेला ओलांडतो आहे। पायाखालची वाळूही जळते, वारं अंगावर चटके देतं — तरी, हे पाय मागे हटत नाहीत, कारण कुठे तरी, एखादा "शब्दांचा दीप" उजळत आहे। रस्ता म्हणतो — मी तुझ्या वेदनेचा साक्षीदार आहे, आणि आभाळही म्हणतं — माझ्या कुशीत एक दिवस तुझं श्रमाचं सूर्यफूल उमलेल। थांबू नकोस... घड्याळाच्या ठोक्यांत तुला कोणी थांबवणार नाही, पण एक दिवस, वेळच तुला वाकून नमस्कार करेल। ही वाट अंगारांची आहे, पण पावलांचं नर्तन साजिरं आहे — कारण चालणं म्हणजेच आयुष्याशी केलेली एक शांत, पण अस्सल क्रांती आहे।
कधी शांततेत बोलतो तो, माझ्यासारखा कधी स्वप्नात फिरतो तो, माझ्यासारखा... लपवतो प्रत्येक वेदना हास्याआड आणि मग एकटाच रडतो तो, माझ्यासारखा... कधी नजरेतून उलगडतो सारे रहस्य कधी स्वतःपासूनही घाबरतो तो, माझ्यासारखा... प्रत्येक प्रवासात शोधतो एक आपलंसं चेहरा आणि मग स्वतःलाच भेटतो तो, माझ्यासारखा... तोही लिहितो भावना कागदावर शांतपणे प्रत्येक शब्दात हुंदके असतात त्याचे, माझ्यासारखे... जरी कितीही लपवला स्वतःला दुनियेकडून आतून तुटतो तो, माझ्यासारखा...!! 🥀 – फज़ल अबुबकर एसाफ
माझं हसणं अजूनही त्याचं परत येण्याची वाट पाहतं - Fazal Esaf
Copyright © 2025, Matrubharti Technologies Pvt. Ltd. All Rights Reserved.
Please enable javascript on your browser
