पावलांचे अग्निनर्तन"
चालत रहा...
दगडधोंड्यांच्या पदरांतून, काळोखाच्या कपारीतून,
पावलांना चिखलाची नाही, पण स्वप्नांची ओढ असते।
दर क्षणाला गळून पडणारा, पण अजूनही न पडलेला
हा एक प्रवासी — स्वतःच्या छायेला ओलांडतो आहे।
पायाखालची वाळूही जळते,
वारं अंगावर चटके देतं —
तरी, हे पाय मागे हटत नाहीत,
कारण कुठे तरी, एखादा "शब्दांचा दीप" उजळत आहे।
रस्ता म्हणतो — मी तुझ्या वेदनेचा साक्षीदार आहे,
आणि आभाळही म्हणतं — माझ्या कुशीत एक दिवस
तुझं श्रमाचं सूर्यफूल उमलेल।
थांबू नकोस...
घड्याळाच्या ठोक्यांत तुला कोणी थांबवणार नाही,
पण एक दिवस, वेळच तुला वाकून नमस्कार करेल।
ही वाट अंगारांची आहे,
पण पावलांचं नर्तन साजिरं आहे —
कारण चालणं म्हणजेच आयुष्याशी केलेली एक शांत,
पण अस्सल क्रांती आहे।