पावसाच्या सरी, आणि ती शांत हवा
By....Fazal Abubakkar Esaf
पावसाच्या सरी या हळूच उतरतात,
जणू आठवणींच्या गल्ल्यांत भटकतात।
हवेत मिसळलेला तो सुगंध मातीचा,
जणू मनाच्या खोल गुहेत श्वास घेत जातो।
गालावरून जाते ती हलकीशा स्पर्शाने,
पण हृदयात खोल खोल घुमते,
जणू विसरलेली कुठलीतरी प्रार्थना
परत एकदा ओठांवर येते।
झाडं डोलतात जणू जुनं सूर लिहितात,
आणि वारा – तो काही न सांगता
सगळं काही सांगून जातो।
डोळे मिटले की, जग विसरायला होतं,
पण या क्षणांत स्वतःला शोधायला ही होतं।
ढगांचं ते धुंद कव्हातं —
नव्हतं काही पण तरी सर्व काही वाटतं।
ही निसर्गाची नसते फक्त कविता,
तर माणसाच्या आतलीही शायरी असते।
