शब्दही रडतात
नभाच्या ओठांवरून ओघळतात
पावसाच्या थेंबासारख्या आठवणी.
त्या प्रत्येक थेंबात एक नामोहरम आहे,
माझ्या न बोलेल्या दु:खाचं ठसा.
घर आहे, पण उब नाही,
माणसं आहेत, पण साथ नाही.
शब्द गिळले जातात दिवसेंदिवस,
मनातल्या भिंतींवर उसवले जातात.
मी शोधतो एक ओळ, एक हात,
जी फोडेल या काळोख्या एकटेपणाचा तारा.
पण सर्वजण धावतायत -
स्वतःच्या सावलीपासून दूर जायला.
झालेलं काहीच मोठं नाही, म्हणतात,
पण कुणाला सांगू?
दिवसात मी जिवंत असतो,
आणि रात्री मृत्यूच्या कुशीत विसावतो.
-
