મન મોર બની થનગાટ કરે
બહુ રંગ ઉમંગમાં પીછ પસારીને
બાદલસું નિજ નેનન ધારીને
મેઘ મલાર ઉચારીને આ
કુલ પ્રાણ કોને કલ-સાદ કરે
મોર બની થનગાટ કરે . . .
ઘર ઘરર ઘરર મેઘઘટા ગગને ગગને ગરજાટ ભરે
ગુમરી ગુમરી ગરજાટ ભરે
નવે ધાનભરી મારી સીમ ઝૂલે
નવ દીન કપોતની પાંખ ખૂલે
મધરા મધરા મલક ઐને મેંડક મેં હસું ને હસું બાત કરે
ગગને ગગને ગુમરાઇને પાગલ મેઘઘટા ગરજાટ ભરે
મન મોર બની થનગાટ કરે . . .
નવ મેઘ તણે નીલ આંજણિયે
મારા ઘેઘૂર નૈન ઝગાટ કરે
મારા લોચનમાં મદઘેન ભરે
મારી આતમ લે’ર બિછાત કરે
સચરાચર શ્યામલ ભાત ધરે
મારો પ્રાણ કરી પુલકાટ ગયો
પથરાઇ સારી વનરાઇ પરે
ઓ રે ! મેઘ અષાઢી લો આજ
મારે દોય નેન નિલાંજન-ઘેન ભરે
મન મોર બની થનગાટ કરે . . .
ઓલી કોણ કરી લટ મોકળીયુ
ખડી આભ-મહોલ અટારી પરે
ઊંચી મેઘ-મહોલ અટારી પરે
અને ચાકમચૂ ર બે ઉર પરેપચ
રંગીન બાદલ-પાલવ ડેકરી આ
ડશ કોણ ઉભેલ અરે
ઓલી વીજ કરે અંજ વાસ નવે
સર રાસ જોવ અંક લાશ ચડે
ઓલી કોણ પયોધર સંઘ
રતી વીખરેલ લટે ખડીમે’લ પરે
મન મોર બની થનગાટ કરે . . .
નદી તીર કેરા કુણા ઘાસ પરે
પનિહાર એ કોણ વિચાર કરે
પટ-કુળ નવે પાણી-ઘાટ પરે
એની સુનમાં મીટ મંડાઇ રહી
એની ગાગર નીર તણાઇ રહી
એને ઘર જવા દરકાર નહી
મુખ માલતી ફૂલની કુંપળ
ચાવતી કોણ બીજા કેરૂં ધ્યાન ધરે
પનિહાર નવે શણગાર નદી કેરે
તીર ગંભીર વિચાર કરે
મન મોર બની થનગાટ કરે . . .
ઓલી કોણ હિંડોળ ચગાવત એકલ
ફૂલ બકુકની ડાળ પરે
ચકચૂર બની ફૂલ-ડાળ પરે
વીખરેલ અંબોડાના વાળ ઝૂલે
દિયે દેહ-નીંડોળ ને ડાળ હલે
શિર ઉપર ફૂલ ઝકોળ ઝરે
એની ઘાયલ દેહના છાયલ-છેડલા
આભ ઉડી ફરકાટ કરે
ઓલી કોણ ફંગોળ લગાવત
એકલ ફૂલ બકુલની ડાળ પરે
મન મોર બની થનગાટ કરે . . .–
ઝવેરચંદ મેઘાણી
#__ખમીરવંતા
