રમવાને ક્યારેક આંગણું નાનું પડે નહીં
ઘરમાં વધુ ચાર લોકો ભીડ લાગે નહીં
વહેતું ના હોય પાણી નદીએ કાયમ
પણ કદી’યે ગામનો કૂવો કોરો પડે નહિ
પ્રસંગ કોઈનો કદી ખોટવાય નહિ
ઓછું ભલે મળે, જણ એકેય ભૂખું સુવે નહિ
રડવાને શોધવી ના પડે બાથો
વાંસો હંમેશા અનુભવે સથવારો
માટીના વાસણ જેવો માટીનો મળે માણસ
લાગણીઓ સિંચાય એમાં ને ઘડાય સાહસ
એકલું પડે નહિ જીવનું પંખેરું કદી
રોજે ચબૂતરે થતો શ્રાવણી મેળો
અલગથી હોય નહિ ત્યાં મળવાના ઠેકાણા
ચાર મિત્રો ભેગા થાય ને બંને અઠંગ-અડ્ડા
પ્રેમ પાંગરે છાંયડાઓમાં, આડાશોમાં
ને જીવન ઉગે તુલસી ક્યારાઓમાં
એ સમય, એ ગામ, એ જીવન
ક્યાંક ખોવાઈ ગયું કે રિસાઈ ગયું?!
માનવીનું ભીનું હૈયું,
કહો, શા કારણ સુકાઈ ગયું??
~ સ્વપ્નિલા
