गावातला पाऊस
पावसाचा पहिला थेंब जसा मातीच्या कुशीत पडतो, तसा काहीसा हळवा सुगंध गावात दरवळतो. ती मातीची खमंग खार – जी केवळ पावसाळ्यातच उलगडते – जणू आईच्या उबदार पदरात लपवलेली आठवण.
दूर डोंगरावरून झपाट्याने येणाऱ्या झंझावाती वाऱ्याचं आवाज काही वेगळाच असतो. त्यात ना शहरातल्या हॉर्नचा गर्जना, ना ट्रॅफिकचा गोंगाट. इथे वारा बोलतो... पानांतून, कौलांवरून, गवताच्या पात्यातून. कधी वाऱ्याच्या झोतासोबत एखादा पंख झगडत उडणारा पक्षी आवाज करतो – जणू निसर्गाचा शृंगार सुरू आहे.
रात्र वेगळीच होते. गावातले दिवे केव्हाच विझलेले. पण एकेकटे जुगनू घर शोधत येतात. घरात नाही, अंगणात नाही, पण एखाद्या फाटलेल्या चटईखाली किंवा एखाद्या जुन्या झाडाच्या पारंबीत त्यांचं घर सापडतं. जसा शब्द कवितेत मिसळतो, तसा तो जुगनू त्या काळोख्या रात्रीच्या श्वासात मिसळून जातो.
सकाळी, मृगनयनीसारखा एक हिरवा हरिण वाट सरकत जातो. डोळ्यांत भिती असते, पण पायांत संथ ठामपणा. पावसाच्या शिरशिरीनंतर तयार झालेल्या गार मातीवरून तो चालत असतो – जणू निसर्गाच्या वेलदांड्यावर चालणारा एखादा शब्द. तो थांबतो, पाहतो, आणि पुढे जातो. मागे राहते त्याच्या पावलांची लयबद्ध कविता.
रात्री बेडकांची लोरी चालते – एक साग्रसंगीत जाहीर सभा. कुठे टरटर, कुठे टर्रर्र, कुठे चिंब अंधारातच शांत स्वर. पाण्याच्या टाकीतून उमटणारी टपकण्याची लय त्यांच्या तालात मिसळते. जणू वाऱ्याचा ताल, बेडकांची तालमीत मिसळून एक संगीतातील रात्रीचं स्वप्न उलगडतं.
आणि मग येते ती – बिजलीची मोहब्बत. एक चमक, एक चमकार. काही क्षणात सारी झोप जागी होते, सारी रात्र उजळते. कुणासाठी तो भीतीचा क्षण, पण कुणासाठी ती एक आठवणीतली विजेसारखी प्रेमाची साक्ष.
संपूर्ण वातावरण थंडसर. अंगणात पाणी साचलेलं, झाडांच्या पानांवरून थेंब हळूच खाली पडतात. कुठे तरी दूर गावातली कुत्री भुंकतात. पण त्या थंड हवेत मन मात्र गरम चहा घेऊन कोरडं होतं – आणि वाट पाहतो पुढच्या सरीची.
हा पाऊस शब्दांत साठवता येत नाही, तो अनुभवायचा असतो – ह्रदयाच्या मातीवर पडणाऱ्या थेंबासारखा. गावातला पाऊस, म्हणजे एक आठवण, एक कथा, एक कविता... जी अजूनही कुठल्यातरी वाऱ्यात उडतेय.
