લીલાશ અને પીળાશની કથાની વાત
હાલ ને હાલાત બદલાતા જશે,
પાનખરના રંગ પલટાતા જશે.
ડાળને પણ પાંદડાં શું યાદ છે?
પાનના અંદાજ ભૂલાતા જશે.
લીલાશમાં સંતાઈ પૂરી હતી કથા,
પીળાશમાં છુપાઈ જીર્ણતાની વૃથા.
ડાળ રડે પાંદડાની મૌન વિદાય,
ને જળમાં પડે ઝીણા શ્વાસની સહાય.
ઝાડ નામે પણ છે આખી દુનિયા,
ચકલાઓમાં ચાલે ચર્ચાની ધનિયા.
શું પાંદડાંની વિદાયે મૂળ સળવળે?
કે પવનની સાથે મૌન જળવળે?
હું પાન છું—લીલું, પીળું કે સૂકાયું,
મારાં એવાં અનેક રંજ પોકારાયું.
એક વારમાં ખુશ્બુ હતી ચહેકતી,
અન્ય વારમાં જીવનજીર્ણતા સળગતી.
લીલાં પર્ણે જીવનના મૂળ સ્પર્શ્યા,
પીળાં પર્ણે અંતના રહસ્યો દર્શ્યા.
માનવીય કથા પણ એવી જ હોય,
શ્રેષ્ઠ ક્ષણોમાં ખુશીઓ મહેકે ને વોય.
વિસરીશ ન મૂલ્ય લાવ્યા વિપુલ પર્ણે,
જો વિદાયે છોડી સ્મૃતિઓ એ દૈવ પર્વે.
જો તું પણ સમજે પાનખરનું છે રહસ્ય,
સુનામી પછી પણ ઊગે વસંતનું ગૌરવ્ય.
સંદેશ:
લીલાશ પાણે જીવંતતા છે, પીળાશ પાણે શાંતી છે.
જે હૈયું સર્વ મૌસમ સ્વીકારી લે, તે સુખનું વૃક્ષ છે.
