મૂર્તિનું રૂપાંતર
ખાણમાં પડેલા પથ્થરનો શું ભાવ,
ભૂમિમાં દબાયેલ, જાણે ન કોઈનો થાવ।
બાળક રમે, ક્યારેક ફેંકી દે તેને,
એમ જ પડી રહે, ન કોઈ ઓળખે એને।
એક દિવસ કળાકાર આવ્યો ત્યાં,
અંતર દેખાઈ એ પથ્થરમાં ખ્યાલ ત્યાં।
એ પથ્થરને લઈ ગયો કારીગર ખોલી,
કાપકામ, ઘસણથી દીધી નવી ઢોળી।
સહન કર્યું પથ્થરે કઠિન તપનું કાળ,
જ્યાં ક્યારેય ન સપનામાં જોયો આ ન્યાલ।
તાપમાં તપાવી, કટારીથી કાપી,
આભૂષણ સમું એક રૂપ દેવું આલંકારિક કાપી।
અને એક દિવસ તે પથ્થર ચમક્યો ચાંદકોર,
સુંદર મૂર્તિ બની ગયો સૌની નજરે અદભુત આભર।
ગામના લોકો એ પથ્થરને નિહાળી,
જાણે હવે એ મૂલ્યમાં સોનું ખોયું ઢાળી।
એ જ રીતે માનવીને સંસ્કાર ઘડે,
કઠિન પરિસ્થિતિના થાપાથી ખરે અને વધે।
સંસ્કારના સ્પર્શે, ઊભે નવો માર્ગ,
માટે જીવનમાં મળે સાચો સાર, સાચો ભાર!
