मंजिल तीच मिळते जिचा मार्ग ओळखता येतो,
नाहीतर प्रत्येक जण इथे केवळ नावापुरता जगतो.
मनापासून मिळालेला सन्मान हाच खरी संपत्ती,
उरलेलं सगळं केवळ दिखावा— थाटमाटाची भासवलेली वस्तुस्थिती.
सोन्याच्या तेजात चेहेऱ्यांचे खोटे आवरण झाकले जाते,
पण खरी नाती तीच— जिथे जाणिवांचा स्पर्श आणि हृदयाचा धागा असतो.
जिथे व्यापाऱ्याच्या बोलण्यात वजन नाण्यांनी मोजले जाते,
तिथे माणूस म्हणून जगणंही मोठं कठीण असतं.
आणि शेवटी, जगापासून एकच खोल शिकवण मिळाली—
प्रत्येक हृदयाची कहाणी ही जगाच्या वेदनेचं रूप असते.
@Fazal Abubakkar Esaf
