पावसाच्या पहिल्या सरीसारखा एक क्षण आला,
आकाश झरझर रडत होतं, पण मन मात्र हसत होतं.
कागदाच्या होड्या सुटल्या पुन्हा एकदा,
आणि बालपण धावत आलं — चिंब भिजून.
ओल्या वाऱ्यात एक हळूशा गंध पसरला,
जणू जुन्या पत्रांमधून उमटलेलं तुझं हसू.
त्या मोडक्या वाऱ्यावर अजूनही आपलं नाव लिहिलं होतं,
आणि पावसाने ते मिटवलं नाही — जपून ठेवलं.
मातीचा सुगंध फक्त वास नसतो,
तो आठवणीतला पहिला पाऊस असतो,
आईच्या पदराचा स्पर्श असतो,
आणि वडिलांच्या डोक्यावरच्या छत्रीची सावली.
हा पाऊस भिजवतोही आणि सावरतोही,
जणू जुनं प्रेम नव्याने उमलतंय.
एक क्षणासाठी तरी वाटतं,
"हरवलेलं काहीच हरवत नसतं, पाऊस परत आणतो."
रस्त्यावरची चिखलट वाट सुद्धा एखाद्या कवितेसारखी वाटते,
कारण त्यावरून चालताना आठवणींना घसरणं लागतं,
आणि त्या घसरण्यांतूनच
आपल्याला आपलं खरं आयुष्य सापडतं.
Fazal Abubakkar Esaf
