એને જ્યારે શીખવાની શરૂઆત કરી..
ત્યાં કોઈ માર્ગદર્શક ન હતો — માત્ર અનમોલ ઈચ્છાઓ હતી.
ઘણી અડચણો ભેગી થઈ,
એમ છતાં ઠોકરે ઠોકરે શીખતી ગઈ.
ઝખ્મો પડ્યાં, તો એની મમતા પોતે જ મલમ બની,
દર્દને દબાવી, માર્ગે નિરંતર ચાલતી રહી..
ઠોઠમાં જાત ખપાવતી રહી,
એટલે નહીં કે એને ગમતું, પણ બીજો કોઈ રસ્તો નહોતો.
એને થયું, કાશ...
કોઈ હોય જે એની આંગળી પકડી શીખવે,
સાંભરે, સંભાળે ,સમજાવે ને શીખવાડે...
પણ એને એના જેવું કોઈ મળ્યું નહીં.
એને એની અંદરનો સાથજ મળ્યો —
અને એ જ એની સૌથી મોટી જીત બની.
છેવટે દુનિયા માટે એ પ્રતિસ્પર્ધી ઘમંડી બની ગઈ,
પણ એ તો ક્યારેય સ્પર્ધામાં હતી જ નહીં.
એ તો ફક્ત જીવતા શીખી રહી હતી....—
જ્યાં દરેક શ્વાસ એક પરીક્ષા હતી,
અને દરેક પ્રાર્થના એક પડકારથી ઓઢાયેલી...
હા, એ ઘમંડી નહોતી,
બસ, એને દુનિયાદારી શીખી લીધી હતી.
દર્શના "મીતિ"
after long time...
