"मधुबिंदू"
दृश्य 1: कोकणातलं एक छोटे गाव — सायंकाळचं झिरपतं प्रकाश
कॅमेरा झाडांमधून सरकत एक जुनं, कौलारू घर दाखवतो. पारंपरिक अंगण. एका झाडाखाली बसलेली युवती—कापडी वहीत काहीतरी रेखाटते आहे.
नाव: अद्विता — 27 वर्षांची, शांत, थोडी अंतर्मुख, चित्रकार.
वर्णन: तिच्या स्केचबुकमधल्या रेषा जणू तिच्या भावना आहेत—कधी पसरलेल्या, कधी तुटलेल्या.
ती फक्त चित्र काढते, बोलत नाही. तिचं वचन आहे—ती फक्त त्या व्यक्तीसोबत बोलेल, ज्याच्या नजरेत “शब्दांशिवाय प्रेम” आहे.
---
दृश्य 2: गावात एक नवीन आगंतुक
रेल्वे स्टेशनवरून उतरत असलेला तरुण—हातात जुनी कॅमेरा बॅग. डोक्यावर छत्री. पावसाचे थेंब त्याच्या चेहऱ्यावर अलगद उतरतात.
नाव: सारंग — 30 वर्षांचा, डॉक्युमेंटरी फिल्ममेकर.
तो एक चित्रपट बनवण्यासाठी आलाय—"कोकणातील विसरलेली कला."
पण त्याचं मन मात्र शोधतंय एक हरवलेलं नातं… कदाचित स्वतःला.
---
दृश्य 3: पहिलं अपघातासारखं भेटणं
सारंग एका चित्रांचं प्रदर्शन पाहतो आणि एका चित्रासमोर थांबतो—तेच चित्र अद्विताचं असतं.
त्याला चित्राची “मौन” भावना आकर्षित करते. तो चित्राकडे पाहत राहतो… जणू काही तिच्या मनाशी संवाद साधतो आहे.
त्या रात्री अद्विता तिथंच लपून त्याला पाहते—तो चित्राशी बोलतोय…
“तू सांग… तू का इतकी एकटी वाटतेस?”
---
दृश्य 4: मौन संवादांची सुरुवात
तिची नजर त्याला पुन्हा पुन्हा शोधू लागते.
तो दर दिवशी नवीन दृश्य टिपतो, ती खिडकीतून पाहते.
एकेदिवशी, सारंग तिचं चित्र काढताना पाहतो.
तो म्हणतो:
“तू शब्दांत बोलत नाहीस, पण तुझ्या रेषा ओरडतात.”
अद्विता पहिल्यांदा ओठांवर मंद हास्य आणते.
---
दृश्य 5: मूक प्रेम
ते एकमेकांशी बोलत नाहीत. पण त्यांचं प्रेम वाढतं—कधी रेखाचित्रातून, कधी चहाच्या वाफेतील नजरेतून, कधी पावसात एकत्र भिजून.
कॅमेरा त्यांच्या हालचाली टिपतो—ती त्याच्यासाठी चित्र बनवते, तो तिच्यासाठी जुन्या कोकणी लोकगीतांचं डॉक्युमेंट्री तयार करतो.
---
दृश्य 6: तुटलेली रेषा
एक दिवस सारंग म्हणतो—
"माझं काम पूर्ण झालं. मला परत जावं लागेल."
अद्विता काही बोलत नाही—फक्त त्याच्यासमोर तिचं स्केचबुक ठेवते.
त्यात शेवटचं चित्र: सारंग आणि अद्विता एकाच छत्रीखाली.
चित्राच्या कोपऱ्यात लिहिलंय—
"तूच तो… ज्याच्यासाठी मी बोलू शकेन."
---
दृश्य 7: शेवट
रेल्वे स्टेशन. सारंग निघतो.
तो गाडीमध्ये बसलेला, अचानक खिडकीतून एक आवाज ऐकतो—
"सारंग!"
ती बोलली. ७ वर्षांत पहिल्यांदा. त्याच्यासाठी.
तो दरवाजा उघडतो… धावत येतो…
ते दोघं एकमेकांजवळ उभे. शांत. पावसात. कुठलाही नाटकी संवाद नाही.
फक्त प्रेम. शब्दांशिवायही सगळं स्पष्ट.
---
समाप्त
