🌿 કુદરત – જીવંત કાવ્ય 🌿
કેટલાં રંગો ભરેલા છે તારા ચહેરા પર,
કુદરત! તું જેવું બને, તેજ તેજ તારા ઘરંા પર।
ઝરમર વરસાદ પડે તો જાણે નયન ભીંજાય,
પવનના રેગે તું ઝૂલતું વૃક્ષો સંગ રમાય।
સૂર્ય ઉગે તો તારું ચહેરું ઝળહળતું લાગે,
ચાંદની રાતે તો તું ઊંઘમાં પણ ગીત ગાયે।
પહાડોની ચૂચી પર તું દિપદિપતું તારા હાથ ફેલાવે,
નદીઓની વહેણમાં તું મમતાની મીઠી બાસ લાવે।
ઝાડપાત, વનસ્પતિ, વૃક્ષો બધાં તારા સંતાન છે,
પંખીઓના પાંખોમાં ઉડાન તારી ઓળખાણ છે।
દરિયો તારો અણખૂતો આકાર ધરાવે,
લહેરોમાં મોજાં તારી વાત કરે, તારા ગીત ભણે।
તારા રસો થકી ખેતરો લ્હાલ્હાલ થાય,
પાંજરાપોળમાં રહેલા પ્રાણીઓ પણ શાંતિ પાય।
પહાડ, નદી, જંગલ, તારો એક પ્રેમનું પ્રમાણ,
જ્યાં માનવી શીખે સાચું જીવનનું જ્ઞાન।
તો કેવળ જોવું તને પૂરતું નથી,
તું તો અનુભવવા જેવી કૃપાળુ વાત છે કઈ।
તું મમતા છે માતાની, પિતા જેવી આશ્રય,
તું જ શીખવે — નમ્રતા, શાંતિ અને સહશ્રય।
પણ તને ભુલાવ્યો છે માનવ આજે,
વિકાસના નામે તને વિણવી નાખે દાજે।
વૃક્ષ કાપે, નદીઓમાં ગંદકી કરે,
અને પછી તે જ મોસમો બદલાતા ફરમાવે ઘરે!
ક્યાં છે હવે તરવડતી ટાઢી છાંયો?
ક્યાં છે ઝરમર ઝરણાં, જ્યાં બાળપણ વહાલાયું?
તું તોય ચુપ છે, તારી મૌનતામાં કશું કહેશે,
"મારું દુઃખ સમજજો, પણ હવે છોડો ગેરવેશે!"
તું દે છે બધું — પણ માગે છે થોડી સમજદ
