తల్లి కళ్లలో తెనెగింజలు,
బిడ్డ నవ్వుతో పువ్వుల వింజలు।
నిదురపోతే రాత్రి కాంతి,
నిద్రలేస్తే తల్లిదే శాంతి।
బుగ్గలపై ముద్దు వేస్తూ,
బాల్యాన్ని జాగ్రత్తగా దాచుతుంది।
ఆకలిచెప్పినా, కన్నీళ్లు పడ్డినా,
ఆమె హృదయం ముందే తెలుసుకుంటుంది।
ప్రతి అడుగుకూ ఆశీస్సుల నీడ,
తల్లి ప్రేమ — అగాధమైన సముద్రం।
ఎందుకంటే ఆమె మనిషి కాదు కదా…
ఆమె దేవత, మన బుద్ధికి అందని వరం।
