गप्प बसलंय आभाळ, वारा ऐकतो
रात्रीच्या पदरात स्वप्न कुणीतरी शिवतो
भिंतीच्या सावलीशी गुपचूप बोलणं
मातीच्या वासात हरवलेलं ओळखीचं पान
ना पाऊलवाटा, ना कुठली साद
तरी वाटतं, अधुरं राहिलंय काही संवाद
ओल्या कागदावर हळुवारसंग आठवणींचे ठसे
कोणीतरी न बोलता ओसंडून गेलं असे
दिव्याचं उजेडही थकल्यासारखा
जणू आठवणींनी त्यालाही विसरलं सगळं काही
मन कोपऱ्यात निवांत पडून आहे
ना रडतं, ना हसतं… फक्त श्वास घेतं आहे
