પેપરવેઇટ તળે દબાયેલુ જીવન ઉંહકારા કરતુ રહ્યુ,
કયારેક પળભરની નિંરાત લઇ,ફરી એ ભીંસાતુ રહ્યુ.
કેલેન્ડર ના પાનાઓ સાથે વજન બદલાતુ રહ્યુ,
ઉમ્મીદોના આકાશનુ શરણું કાયમ શોધતુ રહ્યુ.
સપનાઓની બારી કયારેક પુરઝડપે ખુલી જતી, થોડાક તડફડિયા મારી જિંદગી ફરી અટવાઇ જતી.
કાશ આ પેપરવેઇટ એક દિવસ ઉંચકાઇ જશે, વિચારતા ડર લાગ્યો કોના શિરે મુકાઇ જશે.
જવાબદારીના પેપરવેઇટ સાથે જીવવુ કાયમ રહ્યુ,
વજન ખુદનુ વધારી,એને હળવુ કરવુ રહ્યુ.
