धुरकटलेल्या चौकात उभं राहिलं की
शहराचं मन धडधडताना ऐकू येतं—
कोणाच्या पोटात भूक,
कोणाच्या डोक्यावर सत्ता,
आणि मध्ये अडकलेला साधा माणूस
जणू एखादा न बोलेला स्फोट.
रस्त्यांवरच्या दिव्यांनी
अंधाराशी केलेली झुंज बघताना
असं वाटतं—
आपल्याही आयुष्यात
थोडासा उजेड फक्त जगण्यासाठी नसतो,
तो विरोध करण्यासाठीही असतो.
घाम, धूर, आणि शांत राग
यांनी बनलेलं हे शहर
कधी कधी मागे वळून विचारतं—
“तू कोणाच्या बाजूला आहेस?”
आणि तेव्हा कळतं,
आपण कुणाच्या बाजूला नसतो—
आपण फक्त सत्याच्या बाजूला
उभं राहण्याचा प्रयत्न करत असतो.
Fazal Abubakkar Esaf
