આજના આ પ્રેક્ટિકલ યુગમાં સબંધમા લોકોનું બવ સરળ રીતે વહેલા જોડાઈ જવું અને છૂટા પડવું સહજ થઈ ગયુ છે.
કારણ કે હવે લોકો સબંધ મા 80% મગજ વાપરે છે અને 20% હ્રદય. અને અપેક્ષાઓ એવી રાખે કે સામો વ્યકિત મારા માટે 100% હ્રદયનો જ ઉપયોગ કરે.
પણ એ શક્ય કેમ કરી થાય..? દરેક વ્યક્તિ એમજ ઈચ્છે કે હું જે કવ એમજ તારે કરવું પડે. પણ મિત્રો સ્વતંત્રતા સૌ ને વહાલી હોય. અને દરેક વ્યક્તિ એનો હકદાર છે.
તો કોઈ પણ વ્યકિતને તમે તમારી મરજી ના થોપી શકો. તમે એને કહી શકો, સમજાવી શકો પણ કરવું જ પડશે એવું તમે ના કહી શકો.
જ્યારે જ્યારે લોકો પોતાની મરજી સામા વ્યકિત પર થોપવાનો પ્રયત્ન કર્યો છે. ત્યારે ત્યારે સબંધો મા તિરાડો પડવા લાગી છે.
અંતે એ તિરાડ એટલી વિકરાળ રૂપ ધારણ કરે છે કે પ્રણય નામના પાકા મકાન ને પણ ક્ષણ ભરમાં ભસ્મીભૂત કરી નાખે છે.
તમારી માટે તમારી જીદ વહાલી છે..? કે એ વ્યકિતનો પ્રણય..?
સૌ પ્રથમ એ નક્કી કરો. જો તમને જવાબ મળે મારી માટે એ વ્યકિતનો પ્રણય મહત્વનો છે. તો તમે તમારી જીદ ને પ્રસ્તાવના રૂપે રજુ કરો. ન કે જીદ રૂપે.
કારણ કે જીદ રૂપે કરેલી રજૂઆત હંમેશા સબંધમા અરૂચિ જ જગાડે છે. પણ પ્રસ્તાવના સ્વરૂપે કરેલી વાત ઉપર એકવાર સામો વ્યકિત શાંતિપૂર્ણ વિચાર કરે ખરી.
એવું શક્ય બની શકે કે નિર્ણય કદાચ આપણા તરફેણમા પણ આવે. બની શકે એમા થોડો સમય લાગે અથવા તો વઘુ સમય પણ લાગે.
જીદ કરી સંબંધનો અંત લાવવા કરતા પ્રસ્તાવ મુકી સંબંધને ચાન્સ આપવાનો પ્રયાસ અવશ્ય કરવો જોઈએ.
