ઘરે થી નીકળી ને ગાડી એરપોર્ટ તરફ જઈ રહી હતી.. ગાડી ની ગતિ ની સાથે સાથે વિચારો ની ગતિ પણ પુરપાટ ઝડપે ચાલી રહી હતી..
"આજ સુધીનું આખું જીવન આ શહેર માં જ વીત્યું છે.. થોડા દિવસો ફરવા દેશ વિદેશ ફરવું ગમતું હતું પણ કાયમ માટે જવું એ ખૂબ મોટો નિર્ણય હતો... હજી પણ મન માં ખૂબ અસમંજસ હતી... મન લોલક ની જેમ આ છેડે થી પેલા છેડે હિલોળી રહ્યું હતું... આજ સુધી ના બધા મહત્વ ના નિર્ણય માં પિતા નો અભિપ્રાય કાયમ લીધો હતો.. પણ એ તો અનંત યાત્રા ના પ્રવાસી થઈ ગયા છે.. "
તેના મન માં આજ સુધી નું આખું જીવન કોઈ ફિલ્મ ની જેમ ચાલી રહ્યું હતું.. પાંચ વર્ષ ની ઉમ્મર માં સાયકલ શીખવાડી રહેલા પપ્પા ને તેને પુછ્યું હતું કે સાયકલ ચલાવતા પડાય જ નહીં એવું ન બને?? પપ્પા એ કહ્યુ હતું કે બને ને.. ના ચલાવીએ તો ન પડાય.. પણ શીખવું હોય તો કદાચ પડી પણ શકીયે પણ ઉભા થવાનું અને ફરી પ્રયત્ન કરવાનો..
પહેલી વાર પૂલ માં તરવા પડવાનું હતું તે દૃશ્ય આંખો સામેં આવ્યું.. " પપ્પા, મને ખુબ ડર લાગે છે.. ડર ના લાગે એવી કોઈ જગ્યા છે પૂલ માં... પપ્પા કહે હા છે ને.. પૂલ ની પાળી પર બેસીએ.." પછી પાળી પર જોડે બેસીને જ સમજાવ્યું હતું કે, "પ્રયત્ન ના કરીયે ત્યાં સુધી કેમ શિખાય?? અને અનુભવ ના કરિએ ત્યાં સુધી કેમ ખબર પડે કે ગમશે કે નહીં ?? ના ગમે તો તરવું જરૂરી નથી પણ એ નિર્ણય અનુભવ કર્યા પછી કરીયે તો કેવું ?? "
કેટલાય અનુભવો મનસ્પટલ પર થી પસાર થઈ ગયા.. એરપોર્ટ આવ્યું એટલે ગાડી અને વિચારો ની #ગતિ થંભી અને તેણે મકકમ પગલાં એરપોર્ટ તરફ માંડ્યા...
#ગતિ
