અલખની ડાયરીનું રહસ્ય
-રાકેશ ઠક્કર
પ્રકરણ ૧૪
માયાવતીના હૃદયમાં કેદ આશુતોષને જોઈને અદ્વિક, મગન અને અલખ સ્તબ્ધ થઈ ગયા. તેઓને ખબર પડી ગઈ કે માયાવતીનો શ્રાપ માત્ર નફરતનો જ નહીં, પણ પ્રેમનો પણ છે. અદ્વિકે એક ઊંડો શ્વાસ લીધો અને કહ્યું, "માયાવતી, અમે આશુતોષને મુક્ત કરીશું, ભલે ગમે તે થાય."
માયાવતી હસી. તેનું હાસ્ય ભયાનક હતું. "તમે આશુતોષને મુક્ત કરી શકશો નહીં. કાળો જાદુ માત્ર જીવન લઈ શકે છે, તે જીવન આપી શકતો નથી. મેં આશુતોષને અમરતાનો શ્રાપ આપ્યો છે, જેથી તે કાયમ માટે મારી સાથે રહે."
વળી ડાયરીમાંથી એક પ્રકાશ નીકળ્યો અને અલખની આત્મા ફરીથી દેખાઈ. તેણે કહ્યું, "માયાવતી, તમે ખોટા છો. કાળો જાદુ માત્ર આત્માને કેદ કરી શકે છે, પણ તે પ્રેમનો નાશ કરી શકતો નથી. મારો પ્રેમ મારા આત્મામાં જીવંત છે, અને આશુતોષનો પ્રેમ પણ."
અદ્વિકે પૂછ્યું, "કાળો જાદુ શું છે? તે શું કરી શકે?"
અલખે કહ્યું, "કાળો જાદુ એક એવી શક્તિ છે, જેનો ઉપયોગ કોઈ પણ વસ્તુને નષ્ટ કરવા માટે થઈ શકે છે. તે આત્માને કેદ કરી શકે છે, સમયને રોકી શકે છે અને યાદશક્તિને ભૂંસી શકે છે. માયાવતીએ આ જાદુનો ઉપયોગ કરીને આશુતોષને કેદ કર્યો છે. પણ કાળા જાદુની એક નબળાઈ છે: તે પ્રેમનો સામનો કરી શકતો નથી."
અદ્વિકને યાદ આવ્યું. તેણે મગનને કહ્યું, "મગન! મને યાદ છે કે માયાવતીનો પ્રેમ કોઈ વ્યક્તિમાં જીવતો છે."
મગને કહ્યું, "હા, અદ્વિક! તે એક કબર બની ગયો છે. કબર પર કોઈ નામ નહોતું, પણ તેના પર ફૂલો કરમાઈ ગયા હતા."
અદ્વિકે એક નવો પ્રકાશ ફેંક્યો. "આશુતોષનો પ્રેમ મરી ગયો નથી, પણ તે કબર બની ગયો છે. આપણે તેને મુક્ત કરીશું. પણ કેવી રીતે?"
અલખે હસીને કહ્યું, "મેં મારી ડાયરીમાં મારા આત્માને કેદ કર્યો હતો, જેથી કોઈ મને શોધી શકે. મેં આ કળાનો ઉપયોગ કર્યો, જેથી હું તમને મદદ કરી શકું. મેં મારી ડાયરીમાં મારા પ્રેમ અને નફરતને અલગ કર્યા, અને તેમાંથી એક કડી બનાવી. તે કડી જ તમને આશુતોષને મુક્ત કરવાનો માર્ગ બતાવશે."
ડાયરીમાંથી એક છેલ્લું પાનું દેખાયું. આ પાના પર એક વિચિત્ર રેખાચિત્ર હતું, જેમાં અદ્વિક અને મગન હતા. આ ચિત્રની નીચે લખ્યું હતું: "તમારા પ્રેમથી, તમે કાળા જાદુને નાશ કરી શકશો. પણ તમારે તમારા જીવનનો એક ભાગ બલિદાન આપવો પડશે."
આ સાંભળીને અદ્વિક અને મગન ચોંકી ગયા. તેઓને ખબર પડી ગઈ કે તેઓ એક ભયાનક જાળમાં ફસાયા છે. શું તેઓ આશુતોષને મુક્ત કરી શકશે? શું તેઓ પોતાના જીવનનું બલિદાન આપશે?
ડાયરીમાં લખેલી કડી વાંચીને અદ્વિક અને મગન ચિંતામાં પડી ગયા. તેઓને ખબર પડી ગઈ કે માયાવતીને હરાવવા માટે તેઓએ કંઈક મોટું બલિદાન આપવું પડશે. પણ શું?
ડાયરીમાંથી એક પ્રકાશ નીકળ્યો, અને તે પ્રકાશમાંથી અલખનો આત્મા ફરીથી દેખાયો. અલખે કહ્યું, "તમારે તમારા જીવનનો નહીં, પણ તમારી યાદશક્તિનો બલિદાન આપવો પડશે. યાદશક્તિ એ એવી વસ્તુ છે જે તમને કાળો જાદુગર બનાવી શકે છે. જો તમે તમારી યાદશક્તિને ભૂંસી નાખશો, તો તમે કાળા જાદુને નાશ કરી શકશો."
અદ્વિકે આ સાંભળીને કહ્યું, "જો હું મારી યાદશક્તિ ભૂંસી નાખીશ, તો હું તમને અને આપણા પ્રેમને ભૂલી જઈશ."
અલખ હસી. "પ્રેમ ક્યારેય મરતો નથી. તે માત્ર આત્મામાં જીવંત રહે છે. જો તમે તમારી યાદશક્તિને ભૂંસી નાખશો, તો તમે કાયમ માટે મુક્ત થઈ જશો."
અલખે એક નવું રહસ્ય ખોલ્યું. "માયાવતીએ અમરતાનો શ્રાપ બનાવવા માટે સમયનો ઉપયોગ કર્યો હતો. તેણે તેના ભૂતકાળને ભૂંસી નાખ્યો, જેથી તે કાયમ માટે જીવી શકે. પણ તેની ભૂલ એ હતી કે તેણે તેના પ્રેમને પણ ભૂંસી નાખ્યો. હવે તમારે તે ભૂતકાળને ફરીથી જીવંત કરવો પડશે, જેથી માયાવતીનો શ્રાપ નાશ પામે."
ડાયરીમાંથી એક છેલ્લું પાનું દેખાયું. આ પાના પર એક વિચિત્ર રેખાચિત્ર હતું, જેમાં અદ્વિક, મગન અને અલખ એક સમયના અરીસામાં હતા. આ ચિત્રની નીચે એક નવી કડી લખી હતી: "સમયના અરીસામાં, ભૂતકાળને જીવંત કરો અને તમારા પ્રેમને ફરીથી જગાડો."
આ સાંભળીને અદ્વિક અને મગન આશ્ચર્યચકિત થઈ ગયા. તેઓને ખબર પડી ગઈ કે આ રહસ્ય માત્ર કાળા જાદુનું જ નહીં, પણ સમયનું પણ છે. શું તેઓ ખરેખર સમયના અરીસામાં જઈ શકશે? શું તેઓ માયાવતીના ભૂતકાળને ફરીથી જીવંત કરી શકશે?
ક્રમશ:
