અલખની ડાયરીનું રહસ્ય-રાકેશ ઠક્કરપ્રકરણ ૬ મગનની વાત સાંભળીને અદ્વિક અને તે સુરતના એક જૂના, અંધકારમય ભવન તરફ આગળ વધ્યા. આ ભવનને લોકો 'કાચમહેલ' કહેતા હતા, કારણ કે તેની દીવાલો અને છત પર અસંખ્ય તૂટેલા અરીસાઓ હતા. આ જગ્યાને કોઈ દિવસ સૂર્યપ્રકાશ મળતો ન હતો અને અહીંનું વાતાવરણ ભયાનક શાંતિથી છવાયેલું હતું. મગને કહ્યું, "અર્જુને આ જગ્યા પસંદ કરી છે કારણ કે અહીંના અરીસાઓ આત્માઓને કેદ કરી શકે છે." અદ્વિક ભયભીત થઈ ગયો. અચાનક, એક અરીસામાંથી અલખનો અવાજ આવ્યો: "અદ્વિક, હું અહીં કેદ છું. હું મારા ભૂતકાળમાં કેદ છું. મને મુક્ત કરો!" અવાજમાં પીડા હતી, પણ ભયાનકતા પણ હતી. અદ્વિકે જોયું કે અરીસામાં અલખની આકૃતિ દેખાઈ. તે પહેલા જેવી સુંદર નહોતી, પણ તેના ચહેરા પર ક્રોધ અને શ્રાપ હતો. અદ્વિકે પૂછ્યું, "અલખ, તું કેમ આવી રીતે કેદ છે?" અલખે ભયાનક હાસ્ય સાથે કહ્યું, "આ મારો ભૂતકાળ છે. હું આ અરીસામાં જોઉં છું, ત્યારે મને બધું યાદ આવે છે. હું એક કલાકાર હતી, જે પ્રેમ અને લાગણીઓને પોતાની કલામાં ફેરવી શકતી હતી. હું દરેક વસ્તુમાં સુંદરતા જોઈ શકતી હતી. પછી મારી મુલાકાત અર્જુન સાથે થઈ. તે કાળો જાદુગર હતો. તેણે મારા આત્માને અમરતાનો શ્રાપ આપ્યો અને મને આ અરીસામાં કેદ કરી લીધી." અદ્વિક: (લાગણીથી) "તો શું હું તને મુક્ત કરી શકું છું? શું હું તારા આત્માને શાંતિ આપી શકું છું?" અલખે ઊંડો શ્વાસ લીધો અને કહ્યું, "તમે મને મુક્ત કરવા માંગો છો? તો પહેલા મારો ભૂતકાળ જાણો." અરીસામાં એક દ્રશ્ય દેખાયું. તેમાં અલખ એક સુંદર બગીચામાં હતી. તે તેના ચિત્રો બનાવી રહી હતી. અર્જુન તેની પાસે આવ્યો અને તેણે તેને પ્રેમનો પ્રસ્તાવ મૂક્યો. અલખે હસીને કહ્યું, "પ્રેમ અને નફરત બંને એક સિક્કાની બે બાજુ છે. હું પ્રેમ પણ કરી શકું છું અને નફરત પણ કરી શકું છું." આ વાક્ય સાંભળીને અદ્વિકને આશ્ચર્ય થયું. તેણે જ્ઞાનદીપને પૂછ્યું, "આનો શું મતલબ છે?" જ્ઞાનદીપે અદ્વિકને કહ્યું, "અલખ એક સામાન્ય કલાકાર નહોતી. તે પ્રેમની શક્તિને કાળા જાદુમાં ફેરવી શકતી હતી. તેણે અર્જુનના પ્રેમને નકાર્યો, પણ તેનો બદલો લેવા માટે તેણે અર્જુનને એક કલા આપી, જેનાથી તેનો આત્મા કાયમ માટે અંધકારમાં કેદ થઈ ગયો." અદ્વિકને આંચકો લાગ્યો. "તો શું અલખે અર્જુનને શ્રાપ આપ્યો હતો?" અલખ: (અરીસામાંથી) "હા, મેં તેને શ્રાપ આપ્યો હતો. હું કાળા જાદુથી પ્રેમનો બદલો લઈ શકું છું. મેં તેને પ્રેમ આપ્યો, પણ તેના બદલામાં તેને શ્રાપ આપ્યો. તેણે મને અમરતાનો શ્રાપ આપ્યો અને મેં તેને અંધકારનો શ્રાપ આપ્યો. અમે બંને એકબીજાને શ્રાપ આપતા રહીશું, જ્યાં સુધી કોઈ અમને શાંતિ નહીં આપે." અદ્વિકે અરીસામાં જોયું, અને તેણે જોયું કે અલખનો ચહેરો બદલાઈ રહ્યો હતો. તેના ચહેરા પર કોઈ બીજાની આકૃતિ દેખાવા લાગી. તે આકૃતિ ડાકણની હતી. અદ્વિકે આશ્ચર્યથી પૂછ્યું, "તમે કોણ છો?"અવાજ આવ્યો: "હું એ છું જે અલખની ડાયરીમાં કેદ છે." અદ્વિક અને મગનને ખબર નહોતી કે આ કોણ છે, પણ તેઓ જાણતા હતા કે આ ડાયરીમાં વધુ રહસ્યો છુપાયેલા છે. શું આ અવાજ અલખના શ્રાપનો હતો કે કોઈ બીજાનો?ક્રમશ: હવે પછીના પ્રકરણમાં વાંચશો. અદ્વિક ભયભીત થઈ ગયો. "તો શું અલખે ક્યારેય પ્રેમ કર્યો નહોતો?" માયાવતી: "પ્રેમ? આ દુનિયામાં પ્રેમ જેવું કંઈ નથી. પ્રેમ માત્ર એક છળ છે, જેનો ઉપયોગ હું મારી શક્તિ વધારવા માટે કરું છું. મેં અલખને તેના પ્રેમ માટે લલચાવી. મેં તેને કહ્યું કે જો તે પોતાના જીવનની વાર્તા લખશે, તો તે અમર થઈ જશે. પણ આ એક જૂઠ હતું. મેં તેને અમરતાનો શ્રાપ આપ્યો, જેથી તેનો આત્મા મારી શક્તિને વધારી શકે." આ સાંભળીને અદ્વિકને આંચકો લાગ્યો. તે સમજી ગયો કે અલખની ડાયરીમાં જે કંઈ લખ્યું હતું તે માત્ર માયાવતીની યોજનાનો એક ભાગ હતો.
