અલખની ડાયરીનું રહસ્ય
-રાકેશ ઠક્કર
પ્રકરણ ૧૦
અદ્વિકના હાથથી ડાયરી પડી ગઈ. તેના પર અદ્વિકના નહીં, પણ અર્જુનના નામનું લખાણ હતું. અદ્વિક સ્તબ્ધ થઈ ગયો. મગન આ જોઈને આશ્ચર્યચકિત થઈ ગયો. તે તરત જ સમજી ગયો કે ડાયરીએ અદ્વિકના મગજ સાથે રમત રમી છે.
મગન: (ભયભીત થઈને) "અદ્વિક, તમે અર્જુન નથી. આ ડાયરી તમને ગુંચવી રહી છે. તમે ડરશો નહીં. મને તમારા પર વિશ્વાસ છે."
પણ અદ્વિકને કંઈ સમજાયું નહીં. તેણે ધીમા અવાજે કહ્યું, "જો હું અર્જુન છું, તો મેં અલખને કેદ કરી છે. હું એક કાળો જાદુગર છું."
અચાનક, ડાયરીમાંથી એક ભયાનક પ્રકાશ નીકળ્યો અને તેમાંથી એક નવી આકૃતિ દેખાઈ. તે એક વૃદ્ધ માણસ હતો, જેના ચહેરા પર પ્રેમ અને જ્ઞાનનો ભાવ હતો. આ માણસનું નામ સમયચંદ્ર હતું, જે જ્ઞાનદીપનો ગુરુ હતો.
સમયચંદ્ર: (ધીમા અવાજે) "અદ્વિક, તમે અર્જુન નથી પણ અર્જુનનો એક ભાગ છો. અર્જુને પોતાના આત્માના બે ભાગ કર્યા હતા. એક ભાગ કાળા જાદુ સાથે જોડાયેલો હતો અને બીજો ભાગ પ્રેમ સાથે. તમે પ્રેમનો ભાગ છો. તમે ભૂલી ગયા છો કે તમે કોણ છો, કારણ કે અર્જુને તમારી યાદશક્તિને છુપાવી દીધી છે. તે તમને શોધી રહ્યો છે, જેથી તે તમારા આત્માને પણ શોષી શકે."
અદ્વિકને આંચકો લાગ્યો. "તો શું હું અને અર્જુન એક જ વ્યક્તિ છીએ?"
સમયચંદ્ર: "હા. તમે બંને એક જ વ્યક્તિના બે ભાગ છો. તમે અદ્વિક છો, જે પ્રેમનો પ્રતીક છે. અને અર્જુન છે, જે નફરતનો પ્રતીક છે. અલખે આ ડાયરી લખી હતી, જેથી તે તમારા બંને ભાગોને એક કરી શકે અને કાળા જાદુને નાશ કરી શકે."
ડાયરીનું છેલ્લું પાનું દેખાયું. તે પાનું ખાલી હતું, પણ તેના પર લોહીના ટીપાં હતા. આ લોહીના ટીપાં અદ્વિકના હાથમાંથી નીકળી રહ્યા હતા. આ લોહીના ટીપાંમાં એક સંદેશ છુપાયેલો હતો.
સંદેશ લખ્યો હતો: "અમરતાનો અંત, કાળા જાદુનું લોહી."
આ જોઈને અદ્વિક ભયભીત થઈ ગયો. મગને કહ્યું, "અદ્વિક, આનો મતલબ એ છે કે તમારે અર્જુનનો અંત કરવો પડશે, જેથી તમે અલખને મુક્ત કરી શકો."
એક ભયાનક અવાજ સંભળાયો. તે અર્જુનનો હતો. તેણે કહ્યું, "તમે મને શોધી રહ્યા છો? હું તમારી સામે જ છું."
અદ્વિકે જોયું. અર્જુન તેની સામે ઊભો હતો. તેના ચહેરા પર ક્રોધ અને શ્રાપનો ભાવ હતો. તે હસવા લાગ્યો. અદ્વિક અને મગન સ્તબ્ધ થઈ ગયા. તેઓને ખબર નહોતી કે તેઓ હવે શું કરશે.
શું અદ્વિક, પ્રેમનો પ્રતીક, અર્જુનને હરાવી શકશે? શું તેઓ અલખને મુક્ત કરી શકશે?
જ્યારે અદ્વિકે અર્જુનને જોયો ત્યારે તેના મનમાં એક વિચિત્ર લાગણી થઈ. જાણે કે તે પોતે પોતાના જ અસ્તિત્વ સામે ઊભો હોય. અદ્વિકે હિંમત રાખી અને કહ્યું, "અર્જુન, તમે ખોટા છો. પ્રેમ શક્તિ છે, અને તમે તેનાથી ભાગી રહ્યા છો."
અર્જુને હસતા હસતા કહ્યું, "પ્રેમ? પ્રેમ માત્ર એક નબળાઈ છે. મેં પ્રેમ માટે બધું ગુમાવ્યું છે. અલખે મને ક્યારેય પ્રેમ કર્યો નહોતો. તે માત્ર કળાને પ્રેમ કરતી હતી."
ત્યારે ડાયરીમાંથી એક પ્રકાશ નીકળ્યો અને અદ્વિક, મગન અને અર્જુન બધા એક અજાણી જગ્યાએ પહોંચી ગયા. તે એક સુંદર, રહસ્યમય બગીચો હતો, જ્યાં અસંખ્ય રંગોના ફૂલો હતા.
આ જગ્યાએ અલખની આત્મા દેખાઈ. તે પહેલા જેવી ભયાનક નહોતી, પણ શાંત અને સુંદર હતી. અલખે કહ્યું, "અર્જુન, તમે ખોટા છો. મેં તમને પ્રેમ કર્યો હતો, પણ તમે મારા પ્રેમને સમજી શક્યા નહોતા. મારો પ્રેમ કલામાં હતો. હું દરેક વસ્તુમાં કલા જોઈ શકતી હતી. તમે મને પ્રેમ કરતા હતા, પણ તમે મારા આત્માને કેદ કરવા માંગતા હતા. તમે માત્ર મારી શક્તિને પ્રેમ કરતા હતા."
અલખે એક અરીસો બનાવ્યો અને તે અરીસામાં તેનો ભૂતકાળ દેખાયો. અલખ એક નાની છોકરી હતી. તે એક ગરીબ પરિવારમાં જન્મી હતી, પણ તેના મનમાં એક સુંદર દુનિયા હતી. તે પોતાના વિચારો અને સપનાઓને કળામાં ફેરવી દેતી હતી. તે તેના ચિત્રોમાં, કવિતામાં અને ગીતોમાં પોતાનું જીવન લખતી હતી.
એક દિવસ અર્જુન તેની પાસે આવ્યો. તે એક જાદુગર હતો. તેણે અલખની કલા જોઈ અને તેના પર મોહિત થઈ ગયો. તેણે અલખને કહ્યું, "તમારી કલા અદ્ભુત છે. જો તમે મારી સાથે જોડાશો, તો આપણે આ દુનિયાને બદલી શકીશું."
અલખે તેની વાત સ્વીકારી. તેઓ બંને સાથે કળા બનાવવા લાગ્યા. અર્જુને તેને કાળા જાદુની તાલીમ આપી, પણ અલખે તેને પ્રેમ અને પ્રકાશનો ઉપયોગ કળામાં કરવાનું શીખવ્યું.
અલખ: (અરીસામાં) "મેં તમને પ્રેમ કર્યો હતો, અર્જુન. મેં તમને મારા આત્માનો એક ભાગ આપ્યો. પણ તમે મારા પ્રેમનો ઉપયોગ તમારા ફાયદા માટે કર્યો. તમે મારી અમરતાનો શ્રાપ બનાવીને મને ડાયરીમાં કેદ કરી લીધી."
અદ્વિકને સમજાયું કે અલખની કથા માત્ર પ્રેમની નહોતી, પણ પ્રેમ અને નફરતના સંઘર્ષની હતી.
ત્યાં બગીચામાં એક ભયાનક અવાજ સંભળાયો. તે અવાજ માયાવતીનો હતો. તેણે કહ્યું, "તમે બંને હજી ભૂતકાળમાં ફસાયા છો. તમે ભૂલી ગયા છો કે તમે બંને મારા શ્રાપનો ભાગ છો. હવે, હું તમને બધાને મારી નાખીશ."
આ સાંભળીને અદ્વિક અને અર્જુન બંને ગભરાઈ ગયા. તેઓને ખબર પડી ગઈ કે તેઓ માત્ર પ્રેમ અને નફરતના શિકાર નથી, પણ માયાવતીના શ્રાપનો પણ ભાગ છે.
શું અદ્વિક અને અર્જુન, જે એક જ વ્યક્તિના બે ભાગ છે, એક થઈ શકશે? શું તેઓ અલખને અને પોતાની જાતને મુક્ત કરી શકશે?
