डोळ्यातले अश्रू नेहमी शब्द होतात,
पण मनातील वेदना कुणाला दिसत नाहीत...
हसतमुखाने जगणारे लोकही,
रात्री उशाला मिठी मारून रडतात.
कोणी विचारत नाही, "तू खरंच आनंदी आहेस ना?"
कारण जगाला फक्त हसरे चेहरे हवे असतात...
दुःखाचं ओझं मनात ठेवूनही,
आपण नकळत इतरांसाठी आधार बनतो.
आईच्या आठवणी येतात तेव्हा,
हृदय आपसूकच ओलावतं...
"माझ्यासाठी थोडं जग" म्हणणारा आवाज,
आज फक्त स्मृतीतच दरवळतं.
कधी कधी वाटतं,
अश्रूंना शब्द दिले तर,
कविता जन्म घेते...
आणि त्या कवितेत लपलेली वेदना,
वाचकाच्या हृदयाला भिडून रडवून जाते.
like, share, comment 👍