મે મહિનામાં ભરઉનાળે વસુંધરા,
સૂરજની અગ્નિથી તપી રહી હોય છે,
ઉકળતી જ્વાળા જેવી વરાળ અને માટી......
આવી ધરતીને જરૂર હોય તો તે વર્ષાઋતુની,
જ્યાં કાળા વાદળ ઘેરાયા હોય,
ઝડપથી ફુંકાતો પવન, દરિયાના ઉંચા
ઉછળતા લહેરોના મોજા,
દરિયો ગાંડોતૂર બનીને, વાવાઝોડાં અને તોફાન
સાથે મેહુલિયો આ અગ્નિમાં બળતી વસુંધરા પર
પડે એટલે તો...................
ત્રણ મહિનાથી અગ્નિમાં બળતી, વસુંધરાને
એકાદ-બે ઝાપટું શાંત નહીં કરી શકે,
જ્યારે મન મુકીને મેહુલિયો વરસે અને
જ્યારે જમીન પાણીથી પૂરેપૂરી ધરાય,
તૃપ્ત થાય ત્યારે જ .......
વસુંધરા એની સોળે કળાએ ખીલી ઊઠે છે,
ચારે તરફ હરિયાળી હોય, વાતાવરણમાં
ઠંડક હોય ત્યારે ધરતીનું આ રૂપ કંઈક અલગ જ હોય
અને દરેકને આ સોહામણું લાગે છે.
સ્ત્રીઓનું પણ કંઈક આવું જ છે.
કામાગ્નિથી બળતી સ્ત્રીને જરૂર હોય તો
એની ઉપર મન મૂકીને વરસી એની
કામાગ્નિને શાંત કરી તેને તૃપ્ત કરનારની.
જ્યારે કોઈ એના પર મન મૂકીને વરસતું હોય
ત્યારે એનાં મગજમાં પણ તોફાન ચાલતું હોય છે,
એ પણ દરિયાની જેમ ગાંડીતૂર થઈ
એના પર વરસનારનો આનંદ લેતી હોય છે,
કામાગ્નિને ઠારી, ચરમ સુખને પ્રાપ્ત કરનારી સ્ત્રી
જ્યારે પૂરેપૂરી તૃપ્ત થઈ જાય છે
ત્યારે એ પણ સોળે કળાએ ખીલી ઊઠે છે
અને એક નવું જ રૂપ ધારણ કરે છે.......
-Kevin Patel
