મુંબઈના પોશ વિસ્તારમાં આવેલા પોતાના ગગનચુંબી એપાર્ટમેન્ટના ૨૫મા માળે ઊભા રહીને ૪૦ વર્ષીય પલવ મહેતા નીચેના શહેરની રોશની જોઈ રહ્યો હતો. આ રોશનીમાં તેનું જીવન પણ એટલું જ ચળકતું હતું. સફળ આર્કિટેક્ટ, અઢળક સંપત્તિ, અને સમાજમાં પ્રતિષ્ઠા. પણ એક વાત હતી જે આ સમગ્ર ચિત્રને અધૂરું કરતી હતી: એકલતા.
પલવના લગ્ન છ વર્ષ પહેલાં તેના કોલેજ સમયના પ્રેમ, નૈશા, સાથે થયા હતા. તેઓ એકબીજાને ખૂબ પ્રેમ કરતા હતા, પણ લગ્નના એક વર્ષ બાદ એક ગંભીર અકસ્માતમાં નૈશાનું અવસાન થયું. પલવ ભાંગી પડ્યો. સમય જતાં, તેણે પોતાને કામમાં વ્યસ્ત કરી દીધો, પણ નૈશા અને તેના અધૂરા સપનાની યાદો ક્યારેય ભૂલાઈ નહોતી.
તેમનું એક સપનું હતું . એક બાળક. એક નાનકડું મહેતા જે તેમના જીવનમાં ખુશીઓ ભરી દે. નૈશાની વિદાય પછી પલવને લાગ્યું કે હવે આ સપનું ક્યારેય પૂરું નહીં થાય. પણ એક દિવસ, તેના મિત્ર અને ડોક્ટર, રોહન, એ તેને સેરોગસી વિશે સમજાવ્યું.
શરૂઆતમાં પલવને આ વિચાર વિચિત્ર લાગ્યો. નૈશા વિના, બીજા કોઈની મદદથી બાળક? પણ રોહને તેને સમજાવ્યું કે આ ટેક્નોલોજી તેને નૈશાના જ અંડકોષો (જો તેણે સાચવેલા હોય તો) અને તેના વીર્યમાંથી બનેલા ભ્રૂણને સેરોગેટ માતાના ગર્ભમાં મૂકવાની તક આપી શકે છે. આ રીતે, બાળક આનુવંશિક રીતે તેનું અને નૈશાનું જ હશે.
ખરેખર, નૈશાએ તેમના લગ્નના થોડા સમય પછી ભવિષ્યની યોજનાના ભાગરૂપે પોતાના અંડકોષો સાચવ્યા હતા. જ્યારે પલવને આ ખબર પડી, ત્યારે તેના જીવનમાં આશાનું નવું કિરણ આવ્યું. તેણે આ પ્રક્રિયા માટે તૈયારી શરૂ કરી.
સેરોગસીની જટિલ કાયદાકીય અને તબીબી પ્રક્રિયાઓમાંથી પસાર થતાં, પલવને તેની સેરોગેટ માતા, પ્રીતિ મળી. પ્રીતિ એક સાધારણ મધ્યમવર્ગીય સ્ત્રી હતી. તેના પતિનું અવસાન થયું હતું અને તેને તેની નાની દીકરીના શિક્ષણ માટે પૈસાની જરૂર હતી. તે સંપૂર્ણપણે પ્રોફેશનલ હતી, ભાવનાત્મક જોડાણ વગર માત્ર એક કરાર પૂરો કરવા આવી હતી.
પલવ સાથેનો પ્રીતિનો વ્યવહાર હંમેશાં આદરપૂર્વક, પણ અંતર રાખીને થતો. પલવ તેની દરેક જરૂરિયાત પૂરી કરતો, સારામાં સારી તબીબી સારવાર આપતો, પણ તેમની વચ્ચે માત્ર એક કરારનો સંબંધ હતો. પલવે પોતાને ભાવનાત્મક રીતે દૂર રાખવાનો નિર્ણય કર્યો હતો, કારણ કે તે જાણતો હતો કે આ બાળક નૈશાનું સ્વપ્ન છે, પણ તેને જન્મ આપનારી માતા અલગ છે.
સમય પસાર થતો ગયો. નિયમિત તપાસ, સોનોગ્રાફી અને ગર્ભના ધબકારા સાંભળવા. દરેક તપાસમાં પલવ સાથે રોહન હાજર રહેતો, અને પ્રીતિ શાંતિથી ખૂણામાં બેસી રહેતી. એકવાર, સોનોગ્રાફીમાં જ્યારે ડૉક્ટરે બાળકનું હૃદય એકદમ સ્પષ્ટ રીતે બતાવ્યું, ત્યારે પલવની આંખોમાં પાણી આવી ગયાં. તે નૈશાને યાદ કરતો હતો. તે દિવસે, જ્યારે તે ક્લિનિકની બહાર નીકળ્યો, ત્યારે તેણે જોયું કે પ્રીતિ પણ દૂર ઊભી ઊભી આંસુ લૂછી રહી હતી.
"પ્રીતિ, તું ઠીક છે?" પલવે પહેલીવાર અંગત લાગણીથી પૂછ્યું.
પ્રીતિએ નીચું જોયું, "હા સર. બસ... આ ધબકારા... કોઈના જીવનને પોતાના અંદર અનુભવવું... એક અલગ જ લાગણી છે. મને મારા બાળકનો જન્મ યાદ આવી ગયો."
પલવને ખ્યાલ આવ્યો કે પ્રીતિ માત્ર એક કરાર કરનારી સ્ત્રી નથી, તે એક માતા છે. ભલે બાળક આનુવંશિક રીતે તેનું ન હોય, પણ નવ મહિના સુધી તેને પોતાના ગર્ભમાં રાખવાનો અનુભવ માતાનો જ હોય છે. આ ક્ષણથી, પલવનું પ્રીતિ પ્રત્યેનું વર્તન બદલાયું. તેણે તેને વધુ માન અને લાગણી આપવાનું શરૂ કર્યું, તેની કાળજી લેતો, જાણે કે તે કોઈ મહેમાન નહીં પણ તેના પોતાના પરિવારનો એક ભાગ હોય.
નવ મહિના પૂરા થયા. એક ઠંડી સવારે, પ્રીતિને પ્રસવ પીડા શરૂ થઈ. પલવ હોસ્પિટલમાં હાજર હતો. પ્રસવ ખંડની બહાર ઊભો રહીને તે પ્રાર્થના કરી રહ્યો હતો, પણ તેના મનમાં એક વિચિત્ર લાગણી હતી. તે માત્ર પિતા બનવાનો નહોતો, તે પોતાની અને નૈશાની વિરાસતને આવકારવાનો હતો.
થોડી વારમાં, એક નાનકડા રડવાનો અવાજ સંભળાયો. ડૉક્ટરે બહાર આવીને કહ્યું, "અભિનંદન, પલવ. તમને દીકરી આવી છે. એકદમ સ્વસ્થ અને સુંદર."
પલવની આંખો ભરાઈ આવી. તેણે પહેલાં ડૉક્ટરને પૂછ્યું, "પ્રીતિ... તુ ઠીક છે ને?"
"હા, તે પણ સ્વસ્થ છે."
જ્યારે નર્સ નાનકડી બાળકીને લઈને બહાર આવી, ત્યારે પલવે તેને પોતાના હાથમાં લીધી. બાળકીએ તેની આંગળી પકડી લીધી. આ એ ક્ષણ હતી જ્યારે પલવ મહેતા માત્ર એક સફળ આર્કિટેક્ટ નહોતો રહ્યો, તે પિતા બની ગયો હતો. એક એવો પિતા જેણે પોતાના પ્રેમ અને સપનાને પૂરું કરવા માટે એક અનોખો માર્ગ પસંદ કર્યો હતો.
પછી પલવ પ્રીતિને મળવા ગયો. પ્રીતિ થાકેલી, પણ શાંત દેખાતી હતી.
"પલવ સર... બાળકી... તે કેવી છે?" પ્રીતિનો અવાજ નબળો હતો.
"તે ખૂબસૂરત છે, પ્રીતિ. તારો ખૂબ ખૂબ આભાર. તે મારું અને નૈશાનું જીવનનું સૌથી મોટું સપનું પૂરું કર્યું છે."
પ્રીતિએ હળવું સ્મિત કર્યું. પલવ જાણતો હતો કે કરાર મુજબ, આ બાળક પર પ્રીતિનો કોઈ અધિકાર નથી. તે હવે તેના પોતાના જીવનમાં પાછી જશે. પણ તે ક્ષણે, પલવે એક નિર્ણય લીધો.
"પ્રીતિ, આ કરાર પૈસાનો હતો. પણ હું જાણું છું કે નવ મહિનાનો સંબંધ માત્ર પૈસાથી મોટો હોય છે. તું હંમેશાં... મારા બાળક માટે એક વિશેષ વ્યક્તિ રહીશ. તું ઇચ્છે ત્યારે તેને મળી શકે છે. તારા અને તારા પરિવાર માટે હું હંમેશાં મદદ માટે હાજર રહીશ."
પ્રીતિની આંખોમાં આભારની લાગણી છલકાઈ. તે જાણતી હતી કે પલવ એક મહાન માણસ છે.
આજે, દીકરી અનાયા ત્રણ વર્ષની છે. પલવ એક પ્રેમાળ પિતા છે. તે તેને નૈશાની વાતો સંભળાવે છે, અને તેને તેના જીવનના સૌથી મોટા ચમત્કાર તરીકે જુએ છે. તે કોઈના પણ સવાલનો જવાબ આપવામાં સંકોચ કરતો નથી કે અનાયા સેરોગસી દ્વારા જન્મી છે.
પલવ મહેતા એક એવો પિતા છે જેણે માત્ર લોહીના સંબંધને નહીં, પણ પ્રેમની શક્તિને સ્વીકારી છે. તેણે સાબિત કર્યું કે પિતૃત્વ જન્મ આપવાથી નહીં, પણ હૃદયથી શરૂ થાય છે. અનાયા દરરોજ તેના જીવનમાં નૈશાના પ્રેમ અને પ્રીતિના બલિદાનની નિશાની લઈને મોટી થઈ રહી છે. પલવ તેના માટે માત્ર પિતા નથી, પણ એક સેરોગેટ પિતા છે, જેનાં અનંત પ્રેમ અને આધુનિક યુગના બંધનોની નવી વ્યાખ્યા આપે છે.
