આપણે દિકરાને ભણાવવા માટેનું પહેલું પગથિયું એની ફી ભરવાનું હતું તે પાર કરી દીધું. એ સમયે આપણા ગામમાંથી દિકરાને શહેરની એક સારી શાળામાં મૂકવાવાળા આપણે પહેલા હતાં. ગામમાંથી થોડા ઘણા છોકરાઓ શહેરની શાળામાં જતા હતા એ શાળામાં આપણે દિકરાને મૂક્યો ન હતો. આપણે એક અલગ જ શાળામાં એની ફી ભરી હતી કેમ એ તો મને હજીયે નથી ખબર. દિકરાની શાળા શરૂ થવાની હતી એ પહેલા બેન ભાણિયાઓ સાથે રહેવા આવ્યા હતા. દર વખતની જેમ આ વખતે પણ આપણે એમને ફરવા લઈ ગયા હતા. અને પછી મમ્મીએ જે આપવું હોય ખે બધું આપીને એમને વિદાય કર્યા હતા. એમના ગયા પછી થોડા દિવસમાં દિકરાની શાળા શરૂ થઈ હતી. એની શાળાનો સમય સવારે ૮ થી ૧૧ હતો. એટલે સવારે લગભગ સાત વાગ્યે હું દિકરાને લઈને નીકળી જતી. દિકરા માટે નાસ્તો બનાવતી એ થોડો મારા માટે પણ લઇ લેતી. બીજું કંઈ કામ તો મમ્મી આમ પણ મને કરવા દેતા ન હતા. એટલે દિકરાને લઈને ઘરેથી નીકળી જતી પણ બસ પકડવા માટે મુખ્ય રસ્તા સુધી પહોંચવા ૮ એક કિલોમિટર જેટલું ચાલીને જવું પડતું. પણ અમે જતા. લગભગ સાડાસાત વાગ્યે બસ મળતી એમાં બેસી જતાં અને દિકરાની શાળાએ પહોંચવાના મુખ્ય રસ્તા પર ઉતરી જતાં અને ત્યાંથી પાછા ચાલતા દિકરાની શાળાએ પહોંચતા. અગિયાર વાગ્યે દિકરો છૂટે પછી પાછું એવી જ રીતે ચાલીને મુખ્ય રસ્તા પર આવી બસમાં બેસતા અને ગામના મુખ્ય રસ્તા પર ઉતરતા અને ફરીથી ચાલીને ઘરે જતા. ઘરે પહોંચતાં લગભગ સાડાબાર વાગી જતાં. પણ મને કે દિકરાને સહેજ પણ થાક કે કંટાળો આવતો ન હતો. આપણે નક્કી કર્યું હતું એમ હું દિકરાની શાળામાં બહાર બેસી રહેતી અને એ છૂટે ત્યારે લઈને જ પાછી ઘરે આવતી. આ વચ્ચેના સમયમાં હું ત્યાં બેસીને શાળામાં આવતા દૈનિક પેપરો વાંચતી. એક દિવસ મેં પેપરમાં જાહેરાત વાંચી કે શિક્ષક જોઈએ છે. બે ત્રણ શાળાના સરનામા પણ હતા. મેં તમને ઘરે આવીને વાત કરીને પૂછયું કે હું ત્યાં ઈન્ટરવ્યુ આપી આવું ? તમે કહ્યું હતું કે દિકરાના સમય પ્રમાણે હોય તો તું તપાસ કરી જો. બીજા દિવસે હું જરૂરી કાગાળિયા લઈને દિકરા સાથે નીકળી. એને શાળાએ મૂક્યો અને જે શાળાની જાહેરાત હતી ત્યાં ગઈ. એ લોકોએ એમ કહ્યું કે એમને બપોરની પાળી માટે શિક્ષક જોઈએ છે. જે મારા માટે શક્ય ન હતું. લગભગ ચાર થી પાંચ શાળાઓમાં હું જઈ આવી હતી. પણ કોઈએ અનુભવ માગ્યો તો કોઈનો સમય અનુકૂળ ન થયો. હું બધી જ જગ્યાએ ચાલતી જતી કારણ કે મારી પાસે ત્રણ કલાકનો સમય રહેતો અને રિક્ષામાં કે બસમાં જાઉ તો પૈસા વપરાય જાય જે આપણને પોષાય એવું ન હતું. એવામાં અલુણા આવ્યા. ભાણી માટે ફળ ને સૂકો મેવો વગેરે લઈને આપવા ગયા હતા. એ વખતે ભાણી માટે કપડા લઈએ એટલા પૈસા ન હતા એટલે આપણે કપડા લીધા ન હતા. મમ્મીને પણ વાત કરી હતી કે આ વખતે પૈસા નથી એટલે કપડા લીધા નથી. મમ્મીએ એમ પણ કહ્યું કે બાજુમાં કાકી પાસેથી પૈસા લઈને કપડા લઈ લે પછી આપી દેજે. પણ તમને અને મને બંનેને એવી રીતે પૈસા ઉધાર લઈ કપડા આપવાનું સારું ન લાગ્યું અને બીજું એ કે પછી પણ તો આપણે પૈસા આપવા જ પડે ને. જો અત્યારે જ નથી એટલા ભેગા કરી શક્યા તો પછી કેવી રીતે થાય ? અને આપણે કપડા સિવાય બીજું બધું ભાણી માટે લઈને આપવા ગયા હતા. ત્યાં બેનને પણ કહ્યું કે અત્યારે કપડા લેવાય એટલા પૈસા ન હતા એટલે નથી લીધા. તો બેન અને એના સાસુએ એમ કહ્યું કે અરે એમાં શું ? આટલું તો લાવ્યા ને. બસ થઈ ગયું. જરૂરી નથી કે દર વખતે બધું ની આપવું જોઈએ. એમની વાત સાંભળીને આપણને હાશ થઈ કે બેનને કે એના સાસરાવાળાને ખોટું નથી લાગ્યું.
