Bhool chhe ke Nahi ? - 54 in Gujarati Women Focused by Mir books and stories PDF | ભૂલ છે કે નહીં ? - ભાગ 54

The Author
Featured Books
  • ಇಂದ್ರಜಾಲ

          ಅಂದು ಭಾನುವಾರವಾದ್ದರಿಂದ ಕಚೇರಿಗೆ ಹೋಗುವ ಗಡಿಬಿಡಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ನ...

  • ತೆಂಗಿನ ಮರದ ತತ್ವ

    ಕೃಷ್ಣಾಪುರ ಎಂಬ ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲೊಬ್ಬ ಸಾಹಸಿಕ ರೈತ ವೀರಣ್ಣ ವಾಸಿಸುತ್ತಿದ್ದ....

  • Mosadapreethi - 2

    ಇಲ್ಲಿ ತಾರಾ ಹಳ್ಳಿಯಿಂದ ನಗರಕ್ಕೆ ಬಂದ ಮುಗ್ಧ ಹುಡುಗಿ, ಆದರೆ ಜೂಲಿ ತಾರ...

  • Mosadapreethi - 1

    ಏರೋಪ್ಲೇನ್ ಸೀಟಿನ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತ ತಾರಾ ನೆಮ್ಮದಿಯ ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಬಿಡುತ್ತಾ...

  • सन्यासी -- भाग - 27

    सुमेर सिंह की फाँसी की सजा माँफ होने पर वरदा ने जयन्त को धन्...

Categories
Share

ભૂલ છે કે નહીં ? - ભાગ 54

મમ્મીનો જવાબ સાંભળીને મેં મારી મમ્મીને કહ્યું કે તને જે યોગ્ય લાગે તે કરજે એમણે કંઈ કહ્યું નથી. દિકરાને રમાડવા આવવાના હતા એના આગલા દિવસે ઘરમાં મમ્મી પપ્પા બેન બનેવી બધા ખૂબ જ તૈયારી કરતા હતા. એ સમયે મારા કાકીએ મમ્મી ને બિલકુલ મદદ ન કરાવી. જ્યારે એમની દિકરીના લગ્નના સમયે મારી મમ્મીએ એમના બધા જ કામ ઉપાડી લીધા હતા અને કહ્યું હતું કે ઘરમાં હું જોઈ લઈશ તું બહારના કામ પતાવ. દિકરાને રમાડવા આવવાના હતા તે એમની દિકરીને પણ કહ્યું હતું કે તું પણ આવજે થોડી મદદ રહેશે પણ એણે કહ્યું કે અત્યારે એનાથી ના અવાશે. પછી આવી જશે. આ વાતથી મને કે મમ્મીને કંઈ તકલીફ ન હતી. પણ આગલા દિવસે જ્યારે પપ્પા રસોઈ માટે બાસુદી બનાવવા બેઠા ત્યારે કાકીએ એમ પણ ન કહ્યું કે મોટાભાઈ તમે રહેવા દો હું કરી દઉ છું. એ તો ઘરમાંથી ઉતરીને નજીકમાં એમના પિયર ચાલ્યા ગયા. મને એ દિવસે ખૂબ રડવું આવ્યું કે મારા મમ્મી પપ્પા કાકા કાકીને જ્યારે જરૂર પડે ત્યારે એમની સાથે રહે છે. તો કાકી કેમ આવું કરે ? વળી, કોઈ મહેમાન આવે ત્યારે તો એમ જ બતાવે કે એ મારી મમ્મીને ખૂબ જ મદદ કરાવે છે. મને રડતી જોઈ બા બોલ્યા તું ફિકર ની કર બધું થઈ જશે. તું આમ રડશે તો એની અસર તારી તબિયત પર થશે એટલે તું શાંતિ રાખ. બેન પણ મદદ કરાવતી પણ એ એના બે નાના સંતાનો સાથે કેટલું કરી શકે. જીજાજીએ બહારના કામ પતાવી દીધા હતા. અમારે ત્યાં કામવાળી તો હતી નહીં અને ક્યાંકથી કોઈ પણ કામ કરવા મળી રહે એવું પણ ન હતું. બધું જ કામ મારી મમ્મીએ કરવું પડતું. મારા મામી આવ્યા હતા કંઈ મદદ ની જરૂર પડે એમ કરીને. એમણે બધા શાકભાજી ને બધું સમારી દીધું. દિકરાના અગિયારમા દિવસે સવારે રસી મુકાવવા જવાનું હતું એટલે હું અને ભાઈ ગયા હતા વહેલી સવારે ગાડી પર. રસી મુકાવીને આવતા હતા ત્યારે રસ્તામાં ગાડી સ્લિપ થઇ ગઈ હું, દિકરાને લઇને પડી ગઈ, ભાઈ પણ બીજી બાજુ પડી ગયો. એને વધારે વાગ્યું હતું. હું અને દિકરો બચી ગયા. કંઈ જ વાગ્યું ન હતું. પણ અમે એટલા બધા ગભરાય ગયા હતા કે જેમતેમ કરીને અમે ઘરે આવ્યા. ઘરે આવીને અમે બંને જણા ખૂબ જ રડ્યા. મમ્મીએ પૂછ્યું કે શું થયું ? કેમ આટલું બધું રડો છો તો મમ્મીને વાત કરી અને પછી કહ્યું કે હવે આવું કંઈ પણ હોય ગાડી પર નહીં જઈશું રિક્ષામાં જ જઈશું. મમ્મીએ અમને બંનેને શાંત કર્યા અને કહ્યું કે હવે થોડો આરામ કરી લો તારા સાસરાવાળા આવતા જ હશે. એ દિવસે તમારાથી ન અવાય એવું બધાએ કહ્યું હતું. પણ મને એમ હતું કે આપણા દિકરાના નામકરણનો પ્રસંગ છે ને તમે હાજર હોય તો કેવું સારુ. પણ તમે ના પાડી હતી. પણ સંજોગવસાત એવું થયું કે બધા તો બેન સાથે આવી ગયા પણ માસી ને આવતા મોડું થયું અને માસીને અમારું ઘર મળે નહીં એટલે માસીને મૂકવા તો તમારે આવવું જ પડ્યું. એટલે હું ખુશ થઈ ગઈ. કે ચાલો આપણે સાથે આ પ્રસંગ માણીશું. અને બધું સારી રીતે પતી ગયું. બેને જે પ્રમાણે કહ્યું તે પ્રમાણે જ દિકરાનું નામ રાખ્યું. મમ્મીએ બધાને જે વ્યવહાર કરવાનો હતો તે પણ કરી દીધો. બધા ખુશ થઈને અમારા ઘરેથી ગયા. પણ ઘરે મમ્મીને બધું જ કામ જાતે કરવું પડ્યું અને કાકીએ કંઈ મદદ ન કરાવી. મામી અને બેને મમ્મી સાથે મળીને બધું કામ પૂરું કરી દીધું. મને એ દિવસે કાકી પર જાણે નફરત થઈ ગઈ. એમણે મમ્મીને બિલકુલ મદદ તો ન કરી પણ જે મહેમાનો આવ્યા હતા તેમની સાથે વાત તો એવી કરી કે જાણે એ મમ્મીને એકલાને કોઈ કામ કરવા જ નથી દેતા. બધા જ કામ એ કરી આપે છે. જે એકદમ ખોટું હતું. પણ હું કોઈને કંઈ કહી ન શકી.