{ મિત્રો આપણે આગળના ભાગમાં જોયું કે રેખા ઘર છોડીને ચાલી જાય છે.. હવે જાણીએ આગળ.. }
સાગર અને રેખા પ્લાન મુજબ શહેરથી દૂર એક મંદિરે મળે છે.. અને બને એકબીજાના જાણે પ્રેમના તરસ્યા હોય તેમ ભેટી પડે છે.
અને થોડી વારમાં બંનેના લગ્ન પણ થઈ જય છે.
અને લગ્ન કરીને સાગર રેખાને પોતાના ઘરે લઈ જાય છે. જેવો ડોર બેલ વગાડે છે સાગરના મમ્મી દરવાજો ખોલે છે.
સાગરની મમ્મીને તો રેખા અને સાગરને આમ લગ્ન કરીને આવેલા જોઈને તેમના મનને ધ્રાસકો પડ્યો.. તે મોટે મોટે થી બૂમો પાડવા લાગ્યા " સાગરના પપ્પા જલ્દી આવો જલ્દી આવો જુઓ તો ખરા સાગરે શું કરી લીધું છે. "
સાગરના પપ્પા આવીને જોતાની સાથે જ પૂછે છે " આ શું કર્યું તે..? "
સાગર : પપ્પા આ રેખા છે અને અમે લગ્ન કરી લીધા છે..
સાગરના મમ્મી : તને ના કહી હતી ને કે તું રેખાને આ ઘરની વહુ નહીં બનાવે ક્યારેય.. તેમ છતાં તે એ પગલું ભર્યું..
સાગરના પપ્પા : એકવાર તો તારે તારા માતા પિતા વિશે વિચારવું જોઈતું હતું..
સાગરના મમ્મી : જો તારે આ ઘરમાં રહેવું હોય તો રેખાને છોડવી પડશે.. તેને તેના ઘરે મૂકી આવ. અને બધું પહેલા જેવું કરી દે..
સાગર : ના મમ્મી હવે કાંઇ નહી થઈ શકે મેં પ્રેમ કર્યો છે. કોઈ રમત નહીં. હવે રેખા મારી પત્ની છે અને હું તેને ક્યારેય નહીં છોડી શકું..
સાગરના પપ્પા : તો તું આ ઘર છોડીને ચાલ્યો જા..અને તારો આ ઘર પર અમારા પર કે અમારી મિલકત પર કોઈ પણ જાતનો હક નહીં હોય..
સાગર : ઠીક છે હું મારી પત્નીને લઈને આ ઘર છોડીને જઈ રહ્યો છું..
રેખા અને સાગરને ઘરમાંથી કાઢી મુકવા છતાં પણ રેખા અને સાગર તેમના માતા પિતાને આશીર્વાદ લેવા માટે પગે પડે છે તો આશીર્વાદ આપવાની જગ્યાએ સાગરના માતા-પિતા પોતાના પગ પાછા ખેંચવી લે છે.. અને આઘા ખસી જાય છે.. અને પછી સાગર અને રેખા બંને એ ઘર છોડીને ત્યાંથી ચાલ્યા જાય છે..
આ તેમના લગ્નજીવનની સંઘર્ષની પહેલી સીડી હોય છે.. ત્યાર પછી બંને જણાં ઘણું ફરે છે છતાંય ક્યાંય રાતવાસો માટે આશરો મળતો નથી. તેથી બંને જણા ફૂટપાથ પર જ રાત ગુજારે છે.
રેખા બેઠી હોય છે અને સાગર તેના ખોળામાં માથું મૂકીને સૂતો હોય છે. ત્યા રેખા સાગરને કહે છે " તારા માટે એક સરપ્રાઈઝ છે. "
સાગર : ઓહો શુ વાત છે સરપ્રાઈઝ ?
રેખા સાગરને એક બોક્સ આપતા કહે છે " લે.. "
સાગર : આ શુ છે.
રેખા : જાતે જ જોઈ લે.
સાગર બોક્સ ખોલીને જુએ છે તો તેમાં અમુક પ્રેમપત્રો હોય છે. અને સાગર તેને જોઈને કહે છે " આ શું પ્રેમપત્રો ? "
રેખા : હા સાગર આ માત્ર પ્રેમપત્રો નથી પણ તારી જુદાઈના દિવસોમાં જે તડપીને સમય પસાર કર્યો હતો તેના પ્રમાણપત્ર છે.
સાગર પણ આવી જ ભેટ રેખાને આપતા કહે છે. આપણા લગ્નની ફર્સ્ટ નાઈટ પર તને આપવા માટે મારા પાસે કશું નથી પણ મારી પાસે આ.. અમુક કાગળ છે જેની અંદર હું તારા જેટલું સારું તો નહીં લખી શક્યો હોવ પણ મે મારી લાગણીઓને ઉતારી છે.
રેખા : ચુપકર.. આ માત્ર કાગળ નથી.. પણ મારા માટે સોના ચાંદીના દાગીનાઓ કરતા પણ અનમોલ ખજાનો છે.. દુનિયામાં દરેક વસ્તુ ખરીદી શકાશે પણ આ લાગણીનો ખજાનો ક્યારેય નહીં ખરીદી શકાય. આ મારી જિંદગીની સૌથી યાદગાર ભેટ હશે.. તેમ કહી રેખા સાગરના પ્રેમપત્રોને ચૂમી લે છે.
આમને આમ એકબીજાના પ્રેમપત્રો વાંચતા વાંચતા અને પ્રેમ ભરી વાતો કરતાં કરતાં બંને જણા ત્યા જ સુઈ જાય છે.
બીજે દિવસે સાગર અને રેખા એક મિત્રના ત્યાં જાય છે. તેને બધી વાત કર્યા પછી તે મિત્રની મદદથી એક નાની ઓરડીમાં ભાડેથી રહેવાનો બંદોબસ્ત થાય છે.. રેખા દરેક પરિસ્થિતિમાં સાગરને સાથ આપવા માટે તૈયાર હતી. કારણ કે તે સાગરને ખૂબ જ પ્રેમ કરતી હતી.
આમને આમ સંઘર્ષ કરતા સમય વીતે છે.. પરંતુ એટલા સંઘર્ષમાં પણ બંનેનો પ્રેમ અકબંધ હોય છે.
અને આ પ્રેમના આશિયાનામાં બે ફૂલોનો ઓર સમાવેશ થાય છે. મતલબ કે સાગર અને રેખાના બે સંતાનો થાય છે.. અંજલી અને પાર્થ..
કામ પણ ખૂબ સારું ચાલતું હોવાથી ધીરે ધીરે કરતા એક મોટુ મકાન લઈ લે છે. જેને રેખા પોતાના પ્રેમથી સજાવીને ઘર બનાવે છે.. રેખા ઘર અને બાળકો સાચવવા માટે પોતાની નોકરી છોડી દે છે.. કારણકે આર્થિક રીતે ઘર સંસાર હવે ઘણો સારો ચાલી રહ્યો હોય છે.
હવે ધીરે ધીરે સાગર પર કામનો ભારો વધી રહ્યો છે કારણ કે તે એકલા હાથે ઘરમાં આર્થિક મદદ કરવા વાળો માણસ હોય છે. અને તે પછી તો મોટાભાગે કામના કારણે સાગરને બહાર ગામ રહેવું પડતું હોય છે..
તેવામાં સાગરની મુલાકાત સુચિત્રા સાથે થાય છે.. ધીરે ધીરે મુલાકાત મૈત્રીમાં પરિણમી.. અને મૈત્રી ક્યારે પ્રેમમાં પરિણમી તેનો ખ્યાલ જ ન રહ્યો.. અને સાગર રેખા સાથે વિશ્વાસઘાત કરી બેઠો..
( આ સાથે જ સાગર પોતાના ભૂતકાળમાંથી બહાર આવે છે. )
( આજનો દિવસ )
મારી આ એક ભૂલને કારણે મેં મારો હસતો ખેલતો પરિવાર વેરવીખેર કરી નાખ્યો.. અને મારા પરિવારને ખોયો.
જેની સાથે જીવનના દરેક હક હતા. જેની સાથે જીવન મરણની કસમો ખાતા હતા. તેને આજે નજર ભર જોવાનો પણ હક નથી..
અને આમ જ પસ્તાવાના આંસુ સારતા સારતા સાગર રેખા માટે કવિતા લખી લે છે..
હવે હક નથી.....
" તને મળવનું લાખ મન હશે,,
પણ તને મળવાનો હક નથી..
મન ભરીને નિહાળવાનું મન ઘણું હશે,,
હવે એક નજર જોવાનો પણ હક નથી..
પ્રેમ કેટલોય ઊંડો કેમ નઈ હોય,,
પણ ચાહવાનો કોઈ હક નથી..
ચિંતા ભલે લાખ સતાવતી હશે,,
પણ જતાવી શકવાનો હક નથી..
ભલે દિલમાં ઘણી બળતરા હશે,,
પણ હોઠ સામે ખુલે તેવો હક નથી..
એક બીજા વગર ના રહી સકતા હોય,,
ત્યાં હવે સાથે રહેવાનો પણ હક નથી..
કોઈ ભૂલ કેટલી ભારે પડી હશે,,
કે માફી માંગી શકે તેવો પણ હક નથી..
વાત કરવાની કેટલી પણ તડપ હશે,,
પણ હવે કોઈ વાત નો હક નથી.. "
આમ જ વિચારતા વિચારતા અને કવિતા લખતા લખતા રાત ઘણી થઈ જાય છે અને સાગર ત્યાં જ સુઈ જાય છે..
{ મિત્રો આપણે આગળ શું થાય છે તે જાણીશું આવતા ભાગમાં.. }
ત્યાં સુધી મિત્રો વાંચતા રહો..
ખુશ રહો સ્વસ્થ રહો મસ્ત રહો ધન્યવાદ.. 🙏
