{ મિત્રો આપણે આગળના ભાગમાં જોયું કે સાગરે રેખા સાથે કરેલી દગાબાજી હજુ સુધી ભૂલી શક્યો નથી. અને તેને પોતાના ભૂલનો પસ્તાવો હજી સુધી છે હવે જોઈએ આગળ.. }
સવારના 10 વાગ્યા છતાં પણ સાગર પોતાના રૂમમાંથી બહાર આવ્યો ન હતો તેથી પંક્તિ સાગરને જોવા માટે તેના રૂમમાં જાય છે.. સાગરના રૂમમાં જઈને જોયું તો આસપાસ ઘણા બધા કાગળોની વચ્ચે સાગર સૂતેલો હતો.
પંક્તિ સાગરને બોલાવે છે " પપ્પા પપ્પા " કહીને પણ સાગર ઉઠતો ન હતો.. પંક્તિએ સાગરને માથે હાથ લગાવીને જોયું તો તેને ખૂબ જ તાવ હતો.. અને સાગર બેભાન હતો.. પંક્તિએ સમય ના ગુમાવતા તરત જ ડોક્ટરને ફોન કર્યો. અને એમ્બ્યુલન્સ પણ બોલાવી દીધી.. અને સાગરને તરત હોસ્પિટલ લઈ જાય છે.
રેખા અને આનંદને પણ જાણ થતા તે પણ હોસ્પિટલ આવી પહોંચે છે...
રેખા અને આનંદ જોવે છે તો સાગર icuમાં હોય છે. પંક્તિ સાગર પાસે બેઠેલી હોય છે.
રેખા ડોક્ટરને રીક્વેસ્ટ કરે છે કે " સાગરને મળવા જવાની પરમિશન આપો. "
ડોક્ટર : સાગર હાલ બેભાન છે તે વાત નહીં કરી શકે..
રેખા : કશો વાંધો નહીં હું તેમને ડિસ્ટર્બ નહીં કરું હું માત્ર તેમને જોઈને પાછી આવતી રહીશ.
ડોક્ટર : ઠીક છે તમે જોઈ શકો છો.
રેખા ડોક્ટરનો આભાર માની ત્યાંથી icu રૂમમાં દાખલ થાય છે. અને અંદર જઈને રેખા સાગરની હાલત જોઈને થોડી ગભરાઈ જાય છે. આવા સમયે શું કહેવું શું બોલવું તેની જાણે સમજ ખોઈ બેઠી હતી. છતાં પણ સાગરની પાસે જઈને રેખા સાગરને બોલાવે છે..
રેખા : ( પોતાના બંને હાથની મુઠ્ઠી મસળતા મસળતા ) સાગર.... સાગર....
પરંતુ સાગર પાસેથી કોઈ પ્રતિસાદ મળતો નથી.
રેખા તરત આનંદના સામું જોવે છે અને ફરીથી સાગરને બોલાવવા લાગે છે..
રેખા સાગરનો હાથ પકડીને તેને બોલાવવા માંગતી હતી પણ આનંદના સામે હિચકીચાહટ્ટ મહેસુસ કરતી હતી..
પછી આનંદ રેખાને નજર ઝુકાવીને ઈશારો કરીને હામી ભરે છે. પછી તરત રેખા સાગરનો હાથ પકડીને તેને બોલાવે છે.
રેખા : સાગર... સાગર... હું રેખા... હું રેખા સાગર...
અને સાગરે પણ જાણે જતા શ્વાસોને રેખા માટે અટકાવીને રાખ્યા હોય તેમ આંખો ખોલી અને કહે છે. " રેખા... રેખા તૂં આવી ? "
રેખા : હા સાગર હું આવી..
સાગર રડવા લાગે છે અને માફી માંગતા કહે છે.. રેખા મને માફ કરજે બની શકે તો. હું જાણું છું તારી માફીને લાયક નથી. છતાં પણ
રેખા : ( સાગરનો હાથ પકડીને વાત કાપતા કહે છે ) બસ સાગર પસ્તાવાના આંસુ ના સાર. થોડો હળવો રે. જે વીતી ગયું છે તે પાછું આવી શકે તેમ નથી.
સાગર : જાણુ છું રેખા વિતેલો સુવર્ણ સમય તો પાછો લાવી નહીં શકાય. પણ તારી સાથે જિંદગીની છેલ્લી પળો વિતાવી શકું તો ખુદને હું ભાગ્યશાળી સમજીશ.
રેખા : આમ ના બોલ સાગર..
બે મિનિટના મૌન પછી સાગર કહે છે. " રેખા જો તને વાંધો ના હોય તો તને એક જવાબદારી સોંપી શકું..?
રેખા : હા બોલને કેમ નહીં. !
સાગર : પંક્તિનુ મારા સિવાય દુનિયામાં કોઈ નથી.. તો મારા ગયા પછી જો તેની જવાબદારી તૂં ઉઠાવે તો ? તમારા જેવું સુશીલ અને સંસ્કારી પરિવાર જો તેને મળી જાય તો ?
રેખા : ( સાગરને સાંત્વના આપતા કહ્યું ) સાગર તૂં નિશ્ચિત રહે પંક્તિની બધી જવાબદારી આજથી મારી..
રેખાની આ વાત સાંભળીને સાગર નિશ્ચિતપણે આંખ બંધ કરી ઊંડો શ્વાસ લે છે..
પાંચ મિનિટના મૌન પછી..
સાગર : ( ફરી રેખાનો હાથ પકડતા કહે છે. ) you know what રેખા...જ્યારે આપણે ભાગીને લગ્ન કર્યા ત્યારે ખબર હતી કે આવી રીતે જુદાઈ પણ આવશે..? આપણી પ્રેમ કહાનીનો અંત આવો હશે. ?
રેખા : ના સાગર..
સાગર : સાગર જરા હિચકીચાહટ્ટ સાથે આનંદને કહે છે કે માનું છું કે મારો રેખા પર કોઈ હક નથી. છતાં પણ શું હું રેખા સાથે થોડી ક્ષણો પ્રેમ ભરી યાદોને તાજી કરી વિતાવી શકું ? જેથી કરીને તેમ માનીને કે તેને મારી માફીને સ્વીકાર કરી. અને સંતોષથી હું દુનિયાને અલવિદા કહી શકું..
આનંદ સમજદાર હતો. તે સાગરની લાગણીઓને સમજી શકતો હતો કે તેને પોતાની ભૂલ પર પસ્તાવો થઈ રહ્યો છે. અને પોતાની પત્નીને અને પોતાના હર્યા ભર્યા પરિવારને જાતે કરીને ખોયાનો પણ પસ્તાવો થઈ રહ્યો છે.. તેથી આનંદ માથું હલાવીને હામી ભરે છે..
પછી સાગર રેખાનો હાથ પકડીને પોતાની પાસે બેસાડે છે અને તેના ખોળામાં માથું મૂકે છે.. અને કહે છે
" આજ મને મારા જિંદગીની સંતુંષ્ટિ મળી ગઈ..
તે મને માફ કર્યો ને જિંદગીની શિકાયતો દૂર થઈ ગઈ..
સુકુન જે હતો એ આખરી પળોમાં મેળવી..
તારી સાથે આજ જિંદગીની હર રાહત મળી ગઈ..
જિંદગી તો હવે સૂર્યાસ્તના આરે છે પણ,,
મેળવી માફી જિંદગી સૂર્યાસ્તમાં સૂર્યોદય થઈ ગઈ "
બે મિનિટના મૌન પછી સાગર કહે છે " શું તને યાદ છે રેખા ? "
રેખા : શું ?
સાગર : આપણા લગ્નની પહેલી રાત્રે જ્યારે આપણે ફૂટપાથ પર હતા. અને તે લાગણીમય પરિસ્થિતિમાં હતા. ત્યારે મારા માથા પર હાથ ફેરવતા ફેરવતા અને પોતાના ખોળામાં મારું માથું મૂકીને તે કોઈ ગીત ગાયું હતું !
રેખા : હા યાદ છે.
સાગર : તો શુ તે જ રીતે ફરી એક વાર ગીત ગાઈ શકીશ ?
રેખા : હા જરૂર..
અને પછી રેખા સાગરના માથે હાથ ફેરવતા ફેરવતા ગીત ગાય છે..
રેખા : * हम्म .. हम्म .. हम्म..
हम्म.. हम्म. हम्म.
हम्म...हम्म..
हम्म..हम्म...
एक प्यार का नगमा है।
मौजों की रवानी है।
एक प्यार का नगमा है।
मौजों की रवानी है।
जिंदगी और कुछ भी नहीं,,
तेरी मेरी कहानी है।
एक प्यार का नगमा है।
मौजों की रवानी है।
जिंदगी और कुछ भी नहीं,,
तेरी मेरी कहानी है।
एक प्यार का नगमा है।
* ला ला ला ला ला....
ला ला ला ला ला....
कुछ पाकर खोना है।
कुछ खो कर पाना है।
जीवन का मतलब तो,,
आना और जाना है।
दो पल के जीवन से,,
एक उम्र चुरानी है।
સાગર પણ ગાવાની કોશિષ કરે છે
जिंदगी और कुछ भी नहीं,,
तेरी मेरी कहानी है।
રેખા સાગરનો લથડતો સૂર સંભાળતા સાથે ગાય છે.
एक प्यार का नगमा है।
સાગર પોતાના લથડી ગયેલા અવાજમાં ગીત ગાય છે.
* तू धार है नदिया की,,
मैं तेरा किनारा हूं।
રેખા : तू मेरा सहारा है।
मैं तेरा सहारा हूं।
आंखों में समंदर है।
आशाओं का पानी है।
जिंदगी और कुछ भी नहीं,,
तेरी मेरी कहानी है।
સાગર અને રેખા : एक प्यार का नगमा है।
રેખા : * ला ला ला ला...
ला ला ला ला ला...
સાગર : तूफान तो आना है।
आकर चले जाना है।
बादल है ये कुछ पल का,,
छा कर ढल जाना है।
परछाइयां रह जाती,,
रह जाती निशानी है।
जिंदगी और कुछ भी नहीं,,
तेरी मेरी कहानी है।
एक प्यार का नगमा है।
मौजों की रवानी है।
जिंदगी और कुछ भी नहीं,,
तेरी मेरी कहानी है।
एक प्यार का नगमा है।...
આ તરફ ગીત પૂરું થાય છે અને પછી જાણે રૂમમાં સન્નાટો છવાઈ જાય છે. અને આ તરફ સાગર જાણે રેખાનું સાંભળી અને તેની સાથે ગીત ગાઈને પછી ગાઢ નિંદ્રામાં જતો રહ્યો હોય તેમ રેખાના ખોળામાં જ પોતાનો દેહ છોડી ચૂક્યો હોય છે.. જાણે તે રેખા સાથે સુકુનના બે પળ માણવા માટે જ જીવતો હોય તેમ સુકુનથી દુનિયા છોડી ચાલ્યો જાય છે.. જાણે સૂર્યાસ્ત થઈ ગયેલી જિંદગીમાં પણ સૂર્યોદય થઈ ગયો હતો..
અને પછી ભારે હૈયે સાગરની અંતિમવિધિની ક્રિયાઓ કરવામાં આવે છે..
{ મિત્રો સાગરની વિદાય સાથે જ આપણી સૂર્યાસ્તમાં સૂર્યોદય વાર્તા અહીં સમાપ્ત થાય છે.. આશા કરું છું આપને આ વાર્તા પસંદ આવી હશે.. આપના અભિપ્રાય આપવા નમ્ર વિનંતી..🙏.}.. અમી...
