સૂર્યાસ્તનો સમય છે, સુરજ પૂર્વથી પશ્ચિમનો સફર કાપી ચૂક્યો છે. તેના એ સફર દરમિયાન તેને અગીણીત કહાની શરૂ થતી જોઈ હશે અને અનેક કહાનીઓનો અંત પણ જોયો હશે. તે તેની એક-એક ક્ષણે રોયો હશે અને પલે-પલ હસ્યો પણ હશે. જે તેનું રોજનું કામ હતું. પરંતુ આજે તે જ સૂર્ય નિરાશ થઈને ઢળી પડ્યો હતો અને ચાંદાને પણ આવવાની મનાઈ કરી દીધી હતી. શુ ખબર આજે તેને એકાદ કહાનીનો અતં ના ગમ્યો હોય કે રામ જાણે તેને ચાંદાને ચોખ્ખીના પાડી દીધી હતી..!
રાત્રીના લગભગ આઠ વાગ્યે જ ઘણઘોર અંધારું થઈ ગયુ હતું. આકાશ વાદળોથી ઢંકાઈ ગયું હતું. તે રાતે પવન પણ દુઃખ જતાવી રહ્યો હોય, એમ તેની ઝડપ વધારી રહ્યો હતો. અમાવસની એ રાતમાં એક સુંદર છોકરી જેને આચ્છા રખ્યા કલરની એક ચણિયાચોળી પેહરી હતી. પૂનમના ચાંદની ચમક જાણે તેની આજુ-બાજુ ચમકી રહી હતી. તે કન્યા જાણે ચાંદને પણ પાછો પાડી દે તેવો શણગાર સજી રસ્તા પર ચાલી રહી હતી. જાણે આસમાનથી નીચે ઉતરી આવેલા ચાંદની આજે સુમસાન રસ્તે એકલી નીકળી પડી હોય તેવું લાગી રહ્યું હતું.
કદાચ તે ચાંદની કોઈના લગ્નમાંથી કે કોઈ મોટા ફંક્શનને છોડીને નીકળી હોય તેવું લાગી રહ્યું હતું. તેના ‘ઉંચી હિલના સેંડલ' તેની ચાલવાની ઝડપમાં આડા આવી રહ્યા હતા. ઉનાળાની ઋતુમાં પવનના સુસવાટા તેની સામે આવી રહ્યાં હતાં અને તે હવા તેના વાળને ઉડાડીને વિખેરવાનો નિષ્ફળ પ્રયત્ન કરી રહ્યો હતો. તેની ઝડપથી ફરતી નજર જોઈને એવુ લાગી રહ્યું હતું કે તે કોઈ મુશ્કેલીમાં છે. તેના એક હાથમાં પર્શ હતું અને બીજા હાથમાં એક લાલ કલરના કવરવાળું પુસ્તક.
એ જ સમયે અચાનક તેની સામે એક આખી કાળા રંગની ગાડી આવી જાય છે અને બરોબર તેની નજીક આવીને હોર્ન વગાડે છે . (ગાડીની લાઈટથી તેની આંખો અંજાય જાય છે , તેને ગાડીમાં કોણ છે તે દેખાતું નથી.) હોર્નનો અવાજ સાંભળી તે ગભરાઈને પાછી દોડવા લાગી અને એ જ સમયે તે કારની ડ્રાઈવરવાળી સીટની બારીમાંથી મોઢું બહાર કાઢીને એક લાંબાવાળ વાળી, આંખે ચશ્માં ચડાવેલી સુંદર છોકરીએ તેને ઊંચા અવાજેથી બોલાવી. “જીદ...હું માહી છું. ઊભી રહી જા!”
જીદ ધીમી પડી ગઈ. ફરી માહિ બોલી. “કેમ આજે ડરીને ભાગી ગઈને? સ્કૂલમાં તો બવ મોટી-મોટી વાતો કરતી હતી, ઉભી રહી જા. હુ જ છું.” તેનો અવાજ સાંભળી જીદ ઉભી રહી જાય છે અને તરત જ તેની ગાડી તરફ દોડવા લાગી. જીદ ગાડીનું બારણું ખોલીને એકદમ બેસી જાય છે. (ઘણા સમયબાદ જીદ અને માહિ ફરી મળ્યા હતા.) માહી જીદને ભેટીને પોતાની આંખમાંથી વહી રહેલુ ઝરણું રોકીને.
“આર યુ ફાઇન?.
માહી તેને હાઈ-હેલ્લો નથી કેહતી સિદ્ધિ તેની તબિયત વિશે પુછીલે છે. એ પણ અંગ્રેજીમાં. જો કે, તે હજુ અત્યારે જ કલકતાથી પાટણ આવી હતી. તેણે નથી ખબર કે જીદ સાથે શું થયું છે?
જીદ મોંઢુ હલાવીને “હા!” કહે છે અને એકદમથી તેની આંખો નીચી કરીને જીદે કહ્યું. “તો નિકળીએ હવે અમદાવાદ.”
“અને મારી આંટીના ઘરે!” માહિ જીદ સામે જોઈને આશ્ચર્યથી જોઈને બોલી.
“ત્યાં તો તું મને જ લેવા આવવાની હતી અને હું તો તારી સાથે જ છુ.” જીદ માહિને ગભરામણમાં જવાબ આપે છે. જીદનું મોઢું ફિકું પડી ગયું હતું. શરીર પણ ધ્રુજતું હતું.
જીદની હાલત જોઈને માહિ બીજા કોઈ પ્રશ્ન નથી કરતી અને તેની વાત માનીને માહીએ એક હાથ સ્ટેરિંગ ઉપર અને બીજો હાથ ગાડીના ગેર ઉપર રાખીને હસ્તા મોંઢે બોલી.
"હા! ઓન ધ વે અમદાવાદ."
જીદે તેનું પર્સ ગાડીની પાછલી સીટમાં મુકી દિધુ પણ તેને એ ચોપડી પોતાની પાસે જ રાખી. ગાડીમાં પાણીની બોટલ હતી. જીદે તે બોટલમાંથી બધુ જ પાણી ખલાસ કરી નાખ્યુ. તેના હાથ હજું પણ ધ્રુજી રહ્યાં હતાં. માહીએ ચાલુ ગાડીએ તેનો એક હાથ જીદના કપાળ ઉપર મૂકયો. જીદનું કપાળ ગરમ હતું, મતલબ તેને તાવ આવી ગયો છે. તેની સુદર આંખોનો કલર બદલાઈ ગયો. આખો આચ્છા લાલ રંગથી ઘેરાવા લાગી. જીદ વારંવાર તેના હાથમાં રહેલી એ ચોપડીને ખોલવાનો પ્રયત્ન કરતી પરંતુ, તેના મમ્મીએ કિધેલી વાત યાદ આવી જતી હતી.
માહી જીદ સાથે વાત કરવાનું શરૂ કરે છે અને તેને પૂછે છે. “જીદ! તું રુહીના મેરેજમાંથી કેટલા વાગે નીકળી?”
“હું હજુ એક ક્લાક પેહલા જ નીકળી.” જીદ માહિની તરફ આચ્છી લાલ આંખો કરીને બોલી.
“શું રુહીએ મને યાદ કરી હતી?” માહિ આંખો રસ્તા પર ફેરવતા બોલી.
જીદ થોડું મલકાઈને બોલી. “હા એતો તારાથી નારાઝ છે. રુહી તો કેહતી હતી, હું માહિને છોડીશ તો નય જ! સ્કૂલમાં જ્યારે સૌથી છેલ્લે આવતી ત્યારે હું જ તેને બચાવતી અને આજે મારા લગ્નમાં આવવા માટે તેની પાસે ટાઈમ નથી!”
માહિ જીદની સામે તીચ્છી નઝરથી જોઈને થોડું કતરાઈને બોલી. “મને તો લાગે છે. જીદ! તે જ એને ચડાવી હશે. નઇ તો રુહી ક્યારેય મારા પર ખીજાય જ નય.” પાછળથી થોડું મલકાઈ. તેના જમણી બાજુના ગાલે હસવાને લીધે ખાડો પડી રહ્યો હતો પણ જીદ તેની ડાબી બાજુ બેઠી હતી.
જીદ નકચડી થઈને થોડો ગુસ્સો દેખાડતી તેની આચ્છી લાલ આખોથી કતરાતી બોલી. “એક તો તારા પ્રશ્નોના જવાબ આપું અને તું બધુ મારા પર જ ઢોળી દે છે. તું તો હજુ નથી સુધરી આતો પેલી કેહવત જેવુ જ છે, ‘કૂતરાની પૂછડી ગમે ત્યાં ડાટો વાંકીને વાકી’ અને એક હું... તને રૂહી પાસે સારી બનાવતી હતી. કે, એ...”
માહિ જીદ તરફ જોઈને હસીને બોલી. “ઓકે...ઓકે. છોડ. તું તો એના કરતા પણ વધુ ગુસ્સે થઇ ગઈ. ઓહ હા! તું તો મિસ હોટની ફેવરેટ સ્ટૂડેંટ હતી નય.” એટલું કહીને માહિ મોટેથી હસવા લાગી.
“હમ્મ.... તને તો ખબર જ છે મારી!” જીદ પણ શાંત થઈને બોલી.
“હા! હું તો ચેક કરતી હતી કે તું એ જ જીદ છેને? જેને હું છોડીને ગઈતી.”
“ના... હું હવે બદલાઈ ગઈ છુ.”
“હા એ તો મે જોયું.” આટલું બોલી. માહિ જીદ તરફ જોઈને ફરી હસવા લાગી.
જીદ માહિને યાદ અપાવતી હોય તેમ નેણ ઉંચા કરીને બોલી. “તું નય સુધર, યાદ છેને નાની હતી ત્યારે તારી આવિજ મસ્તીના લીધે તારા પાંચ જોડી ચશ્મા તૂટી ગયા હતા!”.
“હા કેમ ભૂલી શકું એ મારા પપ્પાએ મારી માટે કલકત્તાથી મોકલ્યા હતા.”
જીદ માહિની સામે જોઇને આંખોમાં નમણાસ ભરીને બોલી. “સાચે જ તું કલક્તામાં ખુશ રે છે?”
“કેમ તને ગુજરાત છોડવાનું મન નથી થતું?” માહિ થોડી કઠોર થઈને રસ્તા પર નઝર કરીને બોલી.
થોડા અફસોસ સાથે લાંબા શ્વાસ ભરીને જીદ બોલી. “હા! મારે તો અહિયાં જ રેહવું હતું. જ્યાં મારું બાળપણ વીત્યું, જ્યાં મારી બધી જ સહેલિઑ મને મળી હતી. પરંતુ, સમય જતાં એ બધી જ અલગ-અલગ વિખરાઈ ગઈ. એક ચશ્મિશ કલકતા ચાલી ગઈ, એક મુંબઈ લગ્ન કરીને નીકળી ગઈ, છેલ્લે હું અને રુહી બચ્યા હતા તો આજે એ પણ સાસરિયે જતી રહેશે.”
માહી પણ જીદ સામે જોવે છે. તે બંનેની આંખોમાં જૂની યાદો હતી. માહિ તેના શ્વાસની ગતિ ધીમી કરીને ગળામાં રહેલાં પાણીને ગળાનીચે ઉતારીને બોલી. “તને તાવ છે. બે-ત્રણ દિવસ રૂહીના લગ્નમા બવ મજા કરી હશે તમે બધાએ. એટલે અત્યારે વધુ વિચાર્યા વગર સૂઈજા પછી વાત.”
જીદ થાકી ગઈ હતી એટ્લે હકારમાં માથું હલાવીને સૂઈ જાય છે. માહિના મનમાં પણ ઘણા સવાલો ઉમટી રહ્યાં હતા. (જીદ આમ એકલી રસ્તા પર કેમ? કેમ તેણે આંટિના ઘરે જવાની ના પાડી? પરંતુ અત્યારે તેને અમદાવાદ પહોંચવાનું છે.)
ત્યારબાદ લગભગ સતત ત્રણ કલાક ગાડી ચલાવ્યાબાદ તે અમદાવાદ પોહચી ગયા. રાતના અગિયાર વાગ્યે તેમણે અમદાવાદમાં પ્રવેશ કર્યો. તે સીધા જ ચાંદખેડા થઈને નવરંગપુરા પહોંચી ગયા. ત્યાં તેના અંકલનો એક ફ્લેટ ચાંદરોડી સોસાયટીમાં હતો. માહિ ચાંદરોડીમાં ગાડી વાળે છે. તેની નઝર મારુતિ બિલ્ડિંગને શોધી રહી હતી. તે બિલ્ડીંગમાં ત્રીજા ફ્લોરમાં તેના અંકલનો ફ્લેટ હતો. માહિને મારુતિ બિલ્ડીંગ દેખાય છે અને જેવી તે ત્યાં બિલ્ડીંગ તરફ ગાડી વાળે છે કે, ગાડી સાથે કઈક અથડાય છે અને ગાડીનું એક ટાયર કોઈ વસ્તુ ઉપર ચડી ગયું હોય. એમ ફચ... થઈને તે ટાયરે જાણે કોઈ વસ્તુને પેચી નાખી. માહિએ એકદમ સૉર્ટબ્રેક મારી અને ગાડી ઉભી રાખી.
બ્રેક લાગવાથી જીદ એકદમથી જાગી ગઈ અને માહી તરફ નજર કરી. જીદ કંઈ બોલે તે પહેલાં અચાનક તેની નજર માહિના પાછળની સીટવાળા કાચ પર પડી અને તેના મોંઢામાંથી એક મોટી ચીસ નીકળી ગઈ. “આ...આ..અ. કાચ ઉપર ખુન…!!”
એટલું કહીને તે એક જ જાટકે બારણું ખોલીને બહાર નીકળી ગઈ. માહિ પણ તેની સાથે-સાથે બહાર નીકળી જાય છે. ત્યારે માહીએ જોયું કે , તેની ગાડી નીચે એક બિલાડી આવી ગઈ હતી. માહિ પણ પોતાના મોઢાને ઢાંકવા હાથ આડા રાખી દે છે.
“ઓહનો આ મારાથી શું થઈ ગયું.” અફસોસ સાથે માહી બોલી.
જીદની ઊંઘ ઉડી ગઈ અને તે માહી પાસે ગઇ.
જીદે માહીને સંભાળીને ઘર તરફ જવા ઈશારો કર્યો અને માહિ ધીમે-ધીમે ગાડીમાં બેસી ગઈ. બંને માહિના અંકલના ફ્લેટમાં પોહચી. ગાડી નીચે પાર્ક કરીને. તે બંને ત્રીજા ફ્લોર સુધી ફટોફટ સીડી પર ચાલીને પોહચી ગઈ. ફ્લેટનું બારણું ખોલીને માહિએ પેહલા લાઇટ માટે દરવાજાની ડાબી બાજુએ આવેલ બોર્ડની પેહલી સ્વિચ ઑન કરી. પરંતુ લાઈટ થઈ નહીં એટલે તેની પાસેની સ્વીચ દબાવી અને એક નાઈટ લેમ્પ જેવી ગલોપડી ચાલુ થઈ. માહીએ બધી જ ચાપ દબાવી પણ મોટી લાઈટ થઈ નહીં. હવે નાની લાઇટમાં જ જીદ અંદર આવી ગઈ અને તેના હાથમાં રહેલી ચોપડી માહિના બેગની અંદર મૂકી દીધી. સોફની બાજુમાં રહેલી એક નાની ઘડિયાળ જોઈને. જીદે માહિને ત્યાં પડેલી ઘડિયાળમાં ટાઈમ સેટ કરીને એલાર્મ લગાવી દેવા જણાવ્યું. બંને ખુબજ થાકી ગઈ હતી અને ઊંઘ પણ આવતી હતી
એટલે બીજું કાઇજ કહ્યા કે જોયા વગર ત્યાં જ સોફા પર સૂઈ ગઇ.
***
