બીજે દિવસે સવારે સાડા છ વાગ્યે ઘડિયાળનો એલાર્મ વાગ્યો “ટીટી-ટીટ… ટીટી-ટીટ… ટીટી-ટીટ...” લગભગ એક મિનિટ વાગ્યો. જેથી જીદ જાગી ગઈ. તેને માહીને પણ ઉઠાડી દીધી. માહિ તેની આંખો ચોળતી-ચોળતી તેના ચશ્માં શોધી રહી હતી. તેના ચશ્મા સોફાની પાછળ પડી ગયા હતા. માહિ ચશ્મા લઈને ચડાવે જ છે કે, સામેની દિવાલ પર તેના અંકલના ફોટાઓ જોવે છે. તેને જોયું કે અંકલ જ્યોર્જના બાળપણના ફોટા અને તે જે હાલમાં છે, તેમાં જમીન આસમાનનો ફર્ક હતો. માહીના પપ્પા હંમેશા તેના અંકલના વખાણ કર્તા હતા. આ તે જ અંકલ જ્યોર્જે હતા. એકદમ સ્વીટ છોકરી જેવા અને ધોળા તો એટલા કે અંગ્રેજોને પણ પાછા પાડીદે. માહિનો જન્મ થયો ત્યારે તેના અંકલ કલકતામાં કોલસાના બિઝનેશ માટે ગયાં હતા. એટલે માહીએ તેના અંકલને આ રૂપમાં ક્યારેય જોયાં નહતા. રાતે તેમણે ઊંઘના કારણે કઇજ જોયું નહતું, તે બંને સોફા સુધી બહુજ મુશ્કેલથી પોહચી હતી. જીદ માહિના અંકલનો ફોટો જોઈને. આશ્ચર્ય પામીને બોલી.
“માહિ તારા અંકલ બિઝનેશમેન છે?”
“હા! આપણે તેમના પાર્ટનરની કંપનીમાં જ નોકરી કરવાની છે.” માહિ જીદને ફોટા સામે જોતાં-જોતાં કહી રહી હતી.
“તારા અંકલ તો એક્દમ છોકરી જેવાં જ લાગે છે.”
“હા! એમનાવાળ તો જો કેટલા લાંબા છે.” બોલતા-બોલતા માહિ પણ ચકિત થઈને જોઈ રહી હતી.
“તું તો એવી વાત કરે છે. જાણે પેહલીવાર જોતી હોય અંકલને.” જીદ માહિને ચીડવવા બોલી.
“સાચે જ મારા અંકલ અત્યારે આવા બિલકુલ નથી લાગતા. જાણે બ્રિટિશ અંગ્રેજ આફ્રિકા જઈને કાળા પડી ગયા હોય તેવું લાગી રહ્યું છે,
. અત્યારે તો!”
“હું ગઈ તે પેહલા અંકલ અને આંટીનું એક કાર એક્સિડેંટ થયુ હતું. તેમાં આંટી સેલ્વિન બચી ન શકયા અને અંકલના મોઢે ડાઘા પડી ગયા.”
“ઓહ! એ સાંભળીને ખૂબ જ દુઃખ થયું. અત્યારે કેમ છે તારા અંકલને?”
“એમને અત્યારે સારું છે પણ પપ્પા એમ કેહતા હતા કે, તે ઘરે ઓછા આવે છે. કદાચ આંટીની યાદ આવતી હશે. એટલે એ ગુજરાત તો આવતા જ નથી.” બોલીને માહિ એક લાંબો શ્વાસ ભરીને મૌન થઈ ગઈ.
***
માહિ અને જીદ બંને ફ્રેશ થઇને નીચે આવે છે. માહિ વોચમેનને ગાડીની ચાવી આપે છે અને બોલે છે. “અંકલ કાલે ગાડી નીચે એક કેટ આવી ગઈ હતી એટ્લે કાર આખી લોહીવાળી બગડી છે. તો તેને સાફ કરાવીને પાછી મારા અંકલના પાર્કિંગમાં મૂકી દેજો.” માહિ તેને ગાડી સાફ કરવાના પૈસા અને મદદ માટે ટીપ આપીને ત્યાંથી નીકળે છે. બહાર નીકળીને તે બંને ટેક્સી પકડીને ચાંદરોડીમાંથી અમદાવાદ એરપોર્ટ જવા નીકળી ગઇ. થોડીક જ વારમાં તે બંને એરપોર્ટ પોહચી ગઇ.
“સભી યાત્રી ગણો કૃપયા અપની-અપની ટિકિટ લે...લે.” તે અવાજ માહિના કાન સુધી પોહચ્યો. માહિ જીદને ત્યાં પાસે રહેલી ખુશી પર બેસાડીને ત્યાં જ બેસી રેહવાનું કહીને ટિકિટ લેવા જાય છે. માહિ કલક્તાની ટિકિટ લઈને આવે છે (તેને આવી ત્યારે જ બે રિટર્ન ટિકિટ બુકિંગ કરવી દીધી હતી.) અને બંને પોતાના પ્લેન તરફ નીકળે છે. અત્યારે આઠ વાગ્યા હતા અને કલકત્તાવાળી ફ્લાઇટ સાડા આઠ વાગ્યે નીકળવાની હતી. જીદ પેહલીવાર વિમાનમાં બેસવા જઇ રહી છે તેથી, એ થોડી ગભરાયેલી હોય તેવું લાગી રહ્યું હતું.
લગભગ સાડા આઠ થયા હતા અને પ્લેન એરપોર્ટમાંથી નીકળી રહ્યું હતું. “સભી યાત્રી ગણ કૃપયા અપની-અપની સીટ પર બેઠ જાઈએ. જેવુ વિમાને આકાશ તરફ પોતાનું મોઢું કર્યું કે, તેને કાળું ડીબાંગ વાદળ દેખાય છે.
(આજે પણ સૂરજ આવ્યો ન હતો. આકાશ ભર ઉનાળે કાળુંડિબાંગ હતું. તેને જાણે પોતાનુ મોંઢુ છુપાવવા માટે વાદળની ચાદર ઓઢી લીધી હોય, તેવું લાગી રહ્યું હતું.)
***
