બાળપણનો પ્રેમ યાદોનાં સહારે ઘણીવાર મનની વાતો આપણાં મનમાં જ સમાઈ જાય છે.એક ડર સાથે ઘર અને સમાજનાં ડરના લિધે ખુલ્લીને ક્યારેય જીંદગીના બનેલાં કિસ્સો કોઈને કહેતાં નથી પણ એ મીઠાં સ્મરણો જીવનભરનું ભાથું બની જાય છે.
અષાઢ મહિનાનો એ પહેલો વરસાદ હતો. માટીની સોડમ હજુ પણ મારા નાકમાંથી પસાર થતાં બાળપણની યાદોને તાજી કરી રહી હતી. મારા ઘરના આંગણે પડેલા વડના ઝાડ નીચે હું હિંચકે ઝૂલતો હતો, અને મનમાં અચાનક એક ચહેરો તરી આવ્યો – રાધા.રાધા! નામ સાંભળતા જ હોઠ પર એક ધીમું સ્મિત આવી ગયું. અમે બંને પાડોશી હતા, અને જાણે જન્મથી જ એકબીજાને ઓળખતા હતા. અમારા ઘરની વચ્ચે એક નાનકડી દીવાલ હતી, જે અમારા
બાળપણના મિત્રતા માટે ક્યારેય અવરોધ ન બની. સવાર પડે ને રાધા મારા આંગણે, ને હું તેના આંગણે. અમારા રમવાના સાથીઓ પણ એક જ હતા – પતંગિયા, કોયલના ગીતો, અને વડના ઝાડની ઘટાદાર છાયા.મને યાદ છે, એકવાર હું ઝાડ પરથી નીચે પડ્યો હતો અને મારા ઘૂંટણને ઈજા થઈ હતી. રાધા દોડીને આવી હતી, તેની નાનકડી ચુન્ની ફાડીને તેણે મારા ઘૂંટણ પર બાંધી હતી. તેની આંખોમાં ચિંતા હતી, અને તેના હાથનો સ્પર્શ એટલો માયાળુ હતો કે મને પીડાનો અહેસાસ પણ ન થયો. એ દિવસે મને પહેલીવાર સમજાયું કે રાધા મારા માટે ફક્ત એક મિત્રથી વિશેષ હતી.અમારા બંનેના બાળપણના પ્રેમમાં કોઈ મોટા વચનો નહોતા, કોઈ મોંઘી ભેટસોગાદો નહોતી. બસ, હતી નિર્દોષ લાગણીઓ, એકબીજાનો સાથ, અને શેર કરેલી નાની નાની ખુશીઓ. ગરમીની બપોરે કેરી ખાવા જવું હોય, કે પછી શિયાળાની રાત્રે ગરમ ધાબળામાં છુપાઈને વાર્તાઓ કહેવી હોય – રાધા હંમેશા મારી સાથે હતી.અમારા ગામમાં એક જૂનું શિવમંદિર હતું. અમે બંને ઘણીવાર ત્યાં જઈને બેસતા. રાધાની ભક્તિભાવ મને ગમતો. તે હંમેશા કહેતી, "આપણે મોટા થઈશું, ત્યારે પણ આમ જ સાથે રહીશું, નહીં?" અને હું નિર્દોષતાથી હા પાડતો. ત્યારે મને ખબર નહોતી કે જીવનના રસ્તાઓ કેવા વળાંકો લેશે.સમય વીતતો ગયો. અમે મોટા થયા. શહેરમાં ભણવા જવાનો સમય આવ્યો. રાધા અને હું, બંને જુદી જુદી શાળાઓમાં ગયા, અને પછી જુદા જુદા શહેરોમાં ઉચ્ચ શિક્ષણ માટે ગયા. ધીમે ધીમે અમારા સંપર્કો ઓછા થતા ગયા. નવા મિત્રો, નવી જવાબદારીઓ, અને જીવનની દોડધામમાં બાળપણનો એ નિર્દોષ પ્રેમ ક્યાંક પાછળ છૂટી ગયો.વર્ષો વીતી ગયા. હું મારા કરિયરમાં વ્યસ્ત થઈ ગયો. એક દિવસ, અચાનક મારા ફોન પર એક નામ ઝબક્યું – રાધા. શરૂઆતમાં તો મને લાગ્યું કે આ કોઈ ભૂલ છે. પણ અવાજ સાંભળતા જ બધી યાદો તાજી થઈ ગઈ. રાધાએ મને તેના લગ્નની કંકોત્રી મોકલી હતી.મેં કંકોત્રી ખોલી. તેના નામની બાજુમાં તેના ભાવિ પતિનું નામ હતું. મારા દિલમાં એક વિચિત્ર લાગણી ઉભરી આવી. દુઃખ, આનંદ, અને કદાચ થોડી નોસ્ટાલ્જીયા. મેં તેને અભિનંદન પાઠવ્યા.આજે હું ફરી એ જ વડના ઝાડ નીચે હિંચકે ઝૂલી રહ્યો છું. રાધા આજે મારી સાથે નથી, પણ તેની યાદો હજુ પણ જીવંત છે. બાળપણનો એ નિર્દોષ પ્રેમ, એ વચનો, અને એ સાથે વિતાવેલી પળો – તે બધું જ મારી યાદોમાં એક સુંદર પ્રકરણ બનીને સચવાઈ ગયું છે. કદાચ બધા પ્રેમ સંબંધો પરિણિત નથી થતા, પણ કેટલાક સંબંધો યાદોના સહારે આજીવન જીવંત રહે છે. અને રાધાનો પ્રેમ મારા માટે એવો જ હતો – એક મીઠી યાદ, જે ક્યારેય ભૂંસાશે નહીં.
શું તમારા બાળપણમાં પણ કોઈ એવી વ્યક્તિ હતી, જેની યાદો આજે પણ તમારા મનમાં તાજી છે?
અવંતિકા 🌹
