તે સમયે, હું ત્રણ વર્ષનો હતો, મારો મોટો ભાઈ સુખેશ પાંચ વર્ષનો હતો, અને મારી નાની બહેન ભાવિકા ફક્ત છ મહિનાની હતી. મારી માતા એક ગંભીર બીમારીનો ભોગ બની હતી. તેણીને કાંદિવલી સ્ટેશનની બહાર એક સેનેટોરિયમમાં રાખવામાં આવી હતી. મારા પિતા દરરોજ સવારે 9 વાગ્યાની લોકલ ટ્રેન પકડીને મુંબઈ જતા હતા. સ્ટેશન નજીક હતું, તેથી ટ્રેન આવતાની સાથે જ તેઓ બહાર નીકળીને ટીસી કેબિનમાં ચઢી જતા હતા. અને અમે બંને ભાઈઓ બહાર પેસેજમાં બેસીને રમતા, મારા પિતાને જતા જોતા.
યાદોં ની સહેલગાહ - રંજન કુમાર દેસાઈ - (1)
: : પ્રકરણ - 1 : : તે સમયે, હું ત્રણ વર્ષનો હતો, મારો મોટો ભાઈ પાંચ વર્ષનો હતો, અને મારી નાની બહેન ભાવિકા ફક્ત છ મહિનાની હતી. મારી માતા એક ગંભીર બીમારીનો ભોગ બની હતી. તેણીને કાંદિવલી સ્ટેશનની બહાર એક સેનેટોરિયમમાં રાખવામાં આવી હતી. મારા પિતા દરરોજ સવારે 9 વાગ્યાની લોકલ ટ્રેન પકડીને મુંબઈ જતા હતા. સ્ટેશન નજીક હતું, તેથી ટ્રેન આવતાની સાથે જ તેઓ બહાર નીકળીને ટીસી કેબિનમાં ચઢી જતા હતા. અને અમે બંને ભાઈઓ બહાર પેસેજમાં બેસીને રમતા, મારા પિતાને જતા જોતા. મારી માતાનો ...Read More
યાદોં ની સહેલગાહ - રંજન કુમાર દેસાઈ - (2)
: પ્રકરણ : : 2 થોડા દિવસો વીતી ગયા હતા.મારી નાની મા તરફથી માર ખાધા પછી, મેં નિયમિત જવાનું શરૂ કરી દીધું હતું. પરંતુ મારા ભાઈ સુખેશે ફરીથી શાળાએ જવાનું બંધ કરી દીધું હતું. આ વખતે તે તરત જ પકડાઈ ગયો હતો. અને મારી નાની મા એ સુખેશને ઢોર માર માર્યો હતો. તેણીએ તેને ખાવાનું પણ આપ્યું ન હતું. અને તેને રાતભર પડોશના એક અંધારાવાળા ઓરડામાં બંધ કરી દીધો હતો. આ સુખેશ માટે જીવલેણ સજા સાબિત થઈ હતી. તે શાળાએ જવા માંગતો ન હતો. અને ભગવાને તેને આ રીતે મદદ કરી હતી! તે ...Read More