: પ્રકરણ : : 2
થોડા દિવસો વીતી ગયા હતા.મારી નાની મા તરફથી માર ખાધા પછી, મેં નિયમિત શાળાએ જવાનું શરૂ કરી દીધું હતું. પરંતુ મારા ભાઈ સુખેશે ફરીથી શાળાએ જવાનું બંધ કરી દીધું હતું. આ વખતે તે તરત જ પકડાઈ ગયો હતો.
અને મારી નાની મા એ સુખેશને ઢોર માર માર્યો હતો. તેણીએ તેને ખાવાનું પણ આપ્યું ન હતું. અને તેને રાતભર પડોશના એક અંધારાવાળા ઓરડામાં બંધ કરી દીધો હતો.
આ સુખેશ માટે જીવલેણ સજા સાબિત થઈ હતી.
તે શાળાએ જવા માંગતો ન હતો. અને ભગવાને તેને આ રીતે મદદ કરી હતી!
તે ગંભીર રીતે બીમાર પડી ગયો હતો.
લાંબી સારવાર છતાં, તેની સ્થિતિમાં કોઈ સુધારો થયો ન હતો. તેની સ્થિતિ દિવસેને દિવસે વધુ ખરાબ થતી જતી હતી.
એક દિવસ, હું તૈયાર થઈને જમવા બેઠો હતો. સુખેશ મારી પાછળ પથારી માં સૂતો હતો.
તે જ ક્ષણે, પોસ્ટમેન આવ્યો હતો અને એક પોસ્ટકાર્ડ ઘર માં ફેંકીને તો રહ્યો હતો. પોસ્ટ કાર્ડ તેની બાજુમાં જ હતું. તેણે તરત જ ઉઠાવી ને વાંચવાનો પ્રયાસ કર્યો.
તે જોઈ નાની મા એ સહજ સવાલ કર્યો હતો.
" કોનો પત્ર છે?"
"પપ પપ. પપ્પા...પપ્પા.. મમ મમ માસી. "
આટલું બોલ્યા પછી તેની જીભ અટકી ગઈ હતી.
તે જોઈ નાની મા ગભરાઈ ગયા હતા.
હું તે સમયે જમી ને નિશાળે જવાનો હતો. આ સ્થિતિ માં હું પરિસ્થિતિ થી અજાણ હતોને. જમ્યા પછી, હું ચુપચાપ શાળાએ જવા નીકળી ગયો હતો.
અને નાની મા એ , એક પાડોશીની મદદથી, મારા પિતાને ટેલિગ્રામ મોકલ્યો હતો
સાંજ સુધીમાં, અમારા પિતા નવી માતા સાથે હાંસોટ પહોંચી ગયા હતા.
ડોક્ટરે તેમને જાણ કરી હતી કે હાંસોટમાં સુખેશની સારવાર શક્ય નથી.
"તમારા દીકરાને સુરત લઈ જાઓ."
અને અમે બધા ટેક્સી દ્વારા સુરત પહોંચીં ગયા હતા.
મારી નવી માતાના માતાનું ઘર ત્યાં હતું. મારા બંને નાની મા પહેલી અને છેલ્લી વાર એક જ પ્લેટફોર્મ પર ભેગા થયા હતા. તેમની વચ્ચે 36 નો આંકડો હતો.
અમે સાંજે 6:30 વાગ્યે સુરત પહોંચ્યા હતા . અને બીજા દિવસે, તે જ સમયે, સુખેશનું અવસાન થયું હતું.
00000000
તેમના ગયા પછી મારા પિતાને ખૂબ જ આઘાત લાગ્યો હતો. તેમનો દસ વર્ષનો પુત્ર તેમની નજર સમક્ષ ગુજરી ગયો હતો, જેનાથી મારા પિતાની કમર તૂટી ગઈ હતી.
તે જ ક્ષણે, તેમના મનમાં તેમના બાળકોને પોતાની સાથે રાખવાનો વિચાર આવ્યો હતો.
"આજથી, હું મારા બાળકોને મારી સાથે રાખીશ."
"તો પછી હું કોના પર નિર્ભર રહીશ? તમેં ભાવિકાને મારી સાથે છોડી દો. "
નાની મા એ જમાઈના પ્રસ્તાવને નકારી કાઢતા વાત કરી હતી.
સાસુ પ્રત્યે દયાથી, પિતાજ઼ી એ ભાવિકા અને મને અલગ કરી દીધા હતા, જેના કારણે અમારા ભાઈ-બહેનો વચ્ચે પ્રેમ અને સ્નેહની કોઈ સરવાણી વહેવા ના પામી હતી
નાની મા બે થી ચાર મહિને ભાવિકા સાથે મુંબઈ આવતા હતા અને અમારી સાથે રહેતા હતા . તેઓ એક અઠવાડિયા માટે આવતા હતા. પણ હું તેમને બે મહિના સુધી રોકી રાખતો હતો .
તેઓ દરરોજ અદ્ભુત વાર્તાઓ કહેતા હતા. અમને વાર્તા સાંભળવી બહું ગમતી હતી.
જે પણ હોય,મને નાની મા જોડે અદમ્ય લગાવ હતો. . તે અમારી ખૂબ કાળજી રાખતી હતી
નવી નાની તેનાથી વિપરીત હતી. તેણીને અમે બિલકુલ પસંદ નહોતા. તેણી ખૂબ જમરજાદી હોવાનો દાવો કરતી હતી. અને હંમેશા અમારાથી અંતર રાખતી હતી અમને અસ્પૃશ્ય માનતી હતી.
તેણી દીકરીને કાબૂમાં રાખવાના સતત પ્રયાસ કરતી હતી. તેમને અમારા પ્રત્યે કોઈ લાગણી ના બંધાય તે વાત ની સતત ફિકર થતી હતી. અમને એકબીજાથી દૂર રાખવા સાવકી દીકરી થી દબાઈ ને દૂર રાખવાની ગંદી રમત ખેલતી હતી.
માસી ને અમારી સાથે શું સમસ્યા હતી? મારા માસા પણ તેનાથી બે કદમ આગળ હતા. તેઓ મારી સાથે ખરાબ વર્તન કરતા હતા હંમેશા મને મૂર્ખ અને અજ્ઞાનીઓના જૂથમાં ધકેલી દેવાનો, મને અપમાનિત કરવાનો અને મારો વિશ્વાસ તોડવાનો પ્રયાસ કરતા હતા.
મારી નવી માતાનું નામ ગીતા હતું. મને ખબર નથી કે તે પણ અમને કેમ પસંદ કરતી નહોતી. તે સમયે, મને મારી ના શબ્દો યાદ આવ્યા:
"સાવકી માતા ક્યારેય સાચી માતાનું સ્થાન લઈ શકે નહીં!"
મેં મારી નવી માતા પાસેથી પ્રેમ અને સ્નેહની આશા રાખી હતી, જે મારી માસી ના ઇરાદાએ અટકાવી હતી.
તે એક જ વાતથી ડરતી હતી. તેની સાવકી મા અમને મિલકતમાં ભાગીદાર બનાવશે તો?
એક દિવસ, માસી અમારા ઘરે આવ્યા હતા. આવતાની સાથે જ તેમણે મારી નવી માતાને આદેશ આપ્યો હતો.
"તૈયાર થઈ જા. આપણે હોસ્પિટલ જવું પડશે."
મારી નવી માતા દર્દીને ઓળખતી પણ નહોતી..
પણ, "હું એકલી નહીં જઈ શકું," એવું બહાનું કાઢીને તેમણે ગીતાને પોતાની સાથે લઈ જવાબ આવ્યા હતા. અને મેં તેમની તેની સાથે જવાનો આગ્રહ રાખ્યો હતો.
હું નાનો હતો અને ઘરે એકલો રહી શકતો ન હતો. આ જાણીને, તેમણે આવું નાટક કર્યું હતું
મેં તેમણે કહ્યું હતું.
"મને પણ સાથે લઈ જાઓ. "
"નાના બાળકો હોસ્પિટલમાં ના આવી શકે. "
આવું કહી , તેઓ બંને ઘરમાં એકલો કકળતો છોડી ને ચાલ્યા ગયા હતા.
હું ભૂખ્યો અને તરસ્યો હતો, ઘરમાં રડતો હતો. તે સમયે, પડોશમાંથી એક છોકરી મારી પાસે આવી હતી.
તેનું નામ અનન્યા હતું.
હું તેને ઓળખતો પણ નહોતો. છતાં, તેણે મારા પિતાને ઓફિસમાં ફોન કરીને ઘરે બોલાવ્યા હતા.
"સંભવ ઘરમા એકલો છે, તે રડી રહ્યો છે. તમારે તાત્કાલિક ઘરે આવવું જોઈએ."
અનન્યા મારાથી બે વર્ષ મોટી હતી.
સમાચાર મળતાં જ મારા પિતા ઘરે દોડી આવ્યા હતા.. તેઓ મને મારી માસી ના ઘરે લઈ ગયા હતા.. તેઓ કઈ હોસ્પિટલમાં ગયા હતા. તેની અમને ખબર નહોતી. આ જ કારણે ઘરે થી કોઈ માહિતી મળી જાય તે હેતુ થી અમે તેમના ઘરે ગયા હતા. પણ કોઈ માહિતી નહીં મળી હતી. આ સ્થિતિમાં વિલે મોઢે ઘરે પાછા ફરવું પડ્યું હતું.
પિતાજી એ મારા માટે નાસ્તાની કેટલીક વસ્તુઓ ખરીદી હતી.
ગીતા બહેન સાત વાગ્યે ઘરે આવ્યા હતા. પિતાજી ને તેમના પર ખૂબ ગુસ્સો આવ્યો હતો. તેમણે ગીતા બહેન પર બહું ગુસ્સો આવ્યો હતો. તેમણે ખૂબ ઠપકો આપ્યો હતો અને તેઓ નાના બાળકની જેમ રડવા લાગ્યા હતા.
વાતાવરણ ખૂબ નાજુક હતું.
આ સ્થિતિમાં, પિતાજી અમને કહ્યું હતું.
"જલ્દી તૈયાર થઈ જાઓ. આપણે આજે બહાર જમવા જઈ રહ્યા છીએ અને ફિલ્મ જોવા જઈ રહ્યા છીએ."
અને અમે તૈયાર થઈને ઘરની બહાર નીકળી ગયા હતા.
000000000 (ચાલુ)
