વાત જાણે કે એમ હતી,
એમની વિખરાયેલી લટોમાં એક અદા હતી.
આંખોથી પ્રવેશી એમની તસ્વીર હ્રદયમાં,
બંધ આંખે જોવાની એમને એક મજા હતી.
ગુલાબના ફુલ માંય ન મળી વિશેષ મહેક,
તેમને સ્પર્શેલી હવાની સોડમ ઘણી તાજા હતી.
વહેતો પવન પણ શરમથી થંભી ગયો,
એમની પાલવ લહેરાવવાની રીત જ કાંઈ જુદા હતી.
નથી રહી ઈચ્છા હવે પામવાની ઈશ્વર ને,
જાણે એમની સૂરત પણ કોઈ મંદિરની ખુદા હતી.
શોધી રહ્યો છું હું હવે ખુદને આ જગતમાં,
એમની ચાહમાં જાત ભૂલ્યાની મનગમતી આ સજા હતી.
- પ્રશાંત ચૌહાણ ( પાલનપુર )
