पावसाच्या त्या गूजसरित,
हळूवार अंगणात उतरते,
फुलांच्या पाकळ्यांतून ओघळते,
माझ्या मनाच्या कडांवर भिजते…
घनदाट आभाळ कवटाळून
ढगांचे शेवटचे पत्र येते,
मृदगंधाच्या शाईने लिहिलेलं,
"परत आलोय, विसरलो नाही!"
घरकुलाच्या कौलंवर थेंब वाजतात,
जणू आईची लोरी, अलगद गुंजनात,
माती मोकळं श्वास घेते,
आणि पोर वाट पाहणारं हसतं…
झाडांच्या फांद्याही झुकतात,
आणि त्यात लपतात काही आठवणी,
शब्दही ओले होतात तेव्हा,
मनात गहिवर उठतो एकटा बसून…
कितीदा हा पाऊस आला, गेला,
पण दरवेळी एक नवा अर्थ देतो,
जसं आयुष्याचं सावलीत पाणी,
ओठांवर शुद्ध शब्द फुलवतो…
