અલખની ડાયરીનું રહસ્ય
-રાકેશ ઠક્કર
પ્રકરણ ૧૨
શાંતિના રહસ્યમય શબ્દો સાંભળીને અદ્વિક, મગન અને અર્જુન વિચારમાં પડી ગયા. શાંતિએ તેમને ડાયરીનું એક પાનું બતાવ્યું. આ પાના પર એક વિચિત્ર રેખાચિત્ર હતું, જેમાં બે આત્માઓ એકબીજા સાથે જોડાયેલી હતી.
શાંતિ: "આ અલખ અને અર્જુનના આત્માઓનું ચિત્ર છે. માયાવતીએ અર્જુનને અમરતાનો શ્રાપ આપ્યો, જેથી તેનો આત્મા બે ભાગમાં વહેંચાઈ ગયો. એક ભાગ, જે નફરતથી ભરેલો હતો, તે અર્જુન તરીકે જીવતો હતો. બીજો ભાગ, જે પ્રેમથી ભરેલો હતો, તે અદ્વિક તરીકે જીવતો હતો. અલખે આ ડાયરી લખી, જેથી તે બંને ભાગોને એક કરી શકે."
આ સાંભળીને અદ્વિક અને અર્જુન બંને આશ્ચર્યચકિત થઈ ગયા. તેઓને ખબર પડી ગઈ કે તેઓ એક જ વ્યક્તિ છે. તેઓ એકબીજાને જોવા લાગ્યા.
અદ્વિક: "પણ આ શ્રાપ શું છે?"
શાંતિ: "અમરતાનો શ્રાપ એ નથી કે તમે ક્યારેય મરી શકો નહીં, પણ એ છે કે તમે ક્યારેય શાંતિ ન પામી શકો. આ શ્રાપની મદદથી માયાવતી એક આત્માને કાયમ માટે આ દુનિયામાં કેદ કરી શકે છે, જેથી તે આત્માની શક્તિનો ઉપયોગ કરી શકે. આ શ્રાપ એક એવી જાળ છે, જેમાં તમે માત્ર જીવો છો, પણ ક્યારેય મુક્ત થઈ શકતા નથી."
અર્જુને એક શક્તિશાળી મંત્ર બોલ્યો. તે અદ્વિકને પોતાનામાં સમાવી લેવા માંગતો હતો, જેથી તે અલખને મારી શકે. અદ્વિકે પણ એક મંત્ર બોલ્યો, પણ તેનો મંત્ર પ્રેમનો હતો.
અદ્વિક: "પ્રેમ માત્ર નબળાઈ નથી, પણ શક્તિ છે."
અદ્વિકના મંત્રથી એક પ્રકાશ નીકળ્યો, જે અર્જુનના કાળા જાદુને નાશ કરવા લાગ્યો. અદ્વિકના આત્માનો ભાગ અર્જુનના આત્માના ભાગ સાથે જોડાવા લાગ્યો. અર્જુન ગુસ્સામાં હતો, પણ ધીમે ધીમે તેનો ક્રોધ શાંત થવા લાગ્યો.
અદ્વિક અને અર્જુન એક થઈ ગયા. તેમનો આત્મા એક થઈ ગયો અને તેમાંથી એક નવી આકૃતિ બની. તે આકૃતિ અલખના જેવી હતી, પણ તેના ચહેરા પર ક્રોધ અને શ્રાપ નહોતા. તે માત્ર શાંતિથી ભરેલો હતો.
અલખ: (શાંતિથી) "આખરે, તમે બંને એક થઈ ગયા. તમે મારા આત્માને મુક્ત કરી દીધો છે. હવે હું શાંતિ પામી શકીશ."
અલખની આકૃતિ હવામાં ઓગળી ગઈ. અદ્વિક અને મગન બંને ખુશ થયા. તેઓને લાગ્યું કે તેઓ આખરે મુક્ત થઈ ગયા છે.
ત્યાં ડાયરીમાંથી એક છેલ્લો અવાજ આવ્યો: "તમે અલખને મુક્ત કરી છે, પણ તમે મને મુક્ત કરી નથી."
આ સાંભળીને અદ્વિક અને મગન ચોંકી ગયા. તેઓને ખબર પડી ગઈ કે આ અવાજ માયાવતીનો હતો.
શું માયાવતી ખરેખર મરી નથી? શું તેઓ ક્યારેય માયાવતીના શ્રાપમાંથી મુક્ત થઈ શકશે?
માયાવતીનો અવાજ સાંભળીને અદ્વિક અને મગન સ્તબ્ધ થઈ ગયા. તેઓને લાગ્યું કે તેઓ ક્યારેય આ શ્રાપમાંથી મુક્ત નહીં થઈ શકે. અચાનક, ડાયરીમાંથી એક પ્રકાશ નીકળ્યો, અને અલખની આત્મા ફરીથી દેખાઈ.
અલખ: "તમે મને મુક્ત કરી છે, પણ માયાવતીનો શ્રાપ હજી જીવંત છે. મેં તમને કહ્યું હતું કે પ્રેમ એ જાદુ છે. પણ પ્રેમની પણ એક કિંમત હોય છે."
અદ્વિકે પૂછ્યું, "તમારી પાસે કઈ કળા હતી? તમે તેને કેવી રીતે મેળવી હતી?"
અલખ: "મારી પાસે 'અનંત કળા' હતી. તે કળા કોઈને પણ આપવામાં આવતી નથી, પણ તે કળાને કોઈ પણ વ્યક્તિ પોતાના જીવનમાં બનાવે છે. મેં મારા જીવનના દર્દ, ખુશી, પ્રેમ, અને નફરતને કળામાં ફેરવી દીધા હતા. મારી કળા મારા આત્માનો અરીસો હતી. મને આ કળા કોઈ પાસેથી મળી નથી, પણ મેં તેને મારા જીવનમાં બનાવી છે."
અલખે કહ્યું, "માણસ જન્મે છે, ત્યારે તે એક કોરો કાગળ હોય છે, પણ જેમ જેમ તે જીવે છે, તેમ તેમ તે કાગળ પર પોતાના જીવનની વાર્તા લખે છે. હું એક એવી કલાકાર હતી, જેણે પોતાના જીવનને કળામાં ફેરવી દીધું. મેં 'સુરતની ધૂળ' ને 'જામ્યું છે એક અનમોલ મોતી' બનાવી દીધું. મેં મારું જીવન કલામાં ફેરવી દીધું."
અલખે આગળ કહ્યું, "યાદ રાખો, 'જે પોતાની જાતને ઓળખે છે, તે ક્યારેય ભૂલી જતો નથી.' મેં મારી જાતને કળામાં શોધી. મેં પ્રેમ અને નફરતને અલગ કર્યા, અને મેં મારા જીવનને એક નવી દિશા આપી."
અલખની આત્મા ફરીથી અદૃશ્ય થઈ ગઈ પણ તેણે એક રહસ્યમય કડી છોડી: "માયાવતીને મારવા માટે તમારે તેના ભૂતકાળમાં જવું પડશે. તેનું એક રહસ્ય છે, જેની જાણ કોઈને નથી."
આ સાંભળીને અદ્વિક અને મગન વિચારમાં પડી ગયા. તેઓને ખબર પડી ગઈ કે તેઓ માત્ર માયાવતીનો જ નહીં, પણ તેના ભૂતકાળનો પણ સામનો કરવો પડશે.
ડાયરીમાંથી એક છેલ્લું પાનું દેખાયું. આ પાના પર એક ભયાનક ચિત્ર હતું, જેમાં માયાવતી એક નાની છોકરી જેવી દેખાતી હતી. આ ચિત્રની નીચે એક વિચિત્ર વાક્ય લખ્યું હતું: "માયાવતીનો પ્રેમ ક્યારેય મરતો નથી, પણ તેનું નામ મરી ગયું છે."
આ જોઈને અદ્વિક અને મગન ચોંકી ગયા. તેઓને ખબર પડી ગઈ કે માયાવતીનો ભૂતકાળ કંઈક અલગ છે. શું માયાવતી ખરેખર એક નાની છોકરી હતી? શું તેનું કોઈ બીજું નામ હતું?
ક્રમશ:
