🌼 ભાગ ૫
"પગલાં તારી સાથે... લાગણીઓ પહેલાં જેવી રહી નથી"
🏠 પ્રારંભ – ઘરના નવા અવાજો અને બદલાયેલી લાગણીઓ
સ્થળ: દિલ્લી – આયુષ અને અપૂર્વાનું ઘર
સમય: આશિ હવે 3 વર્ષની થઈ ગઈ છે
---
👧 આશિ – એક નાની દુનિયા, જેનો ગુલાબી સૂર્યદય હવે ઘરમાં ઉગે છે
સવારે સૌથી પહેલું અવાજ: "પપ્પા ઊઠો ને!"
બ્રેકફાસ્ટ ટાઈમ – લસ્સીનો ગોટો અને એક બ્રેડ… પછી એને ‘કથા’ કહેવી હોય
સાંજે મમ્મી માટે પેન્સિલ છુપાવવી અને “દાદક દાદક” નૃત્ય
આયુષ માટે હવે દિવસ શરૂ થતો – આશિની એક સ્મિતથી.
અપૂર્વા માટે હવે જીવન એ હતો – પોતાની નાની પાંખ વાળી ‘છોકરી’ સાથે નભને ટચ કરવાનું સ્વપ્ન.
---
📖 પ્રેમ હવે રૂમેન્ટિક નથી – પણ મૂળ છે
એક સાંજ:
> "આયુષ... તને લાગે છે કે આપણે એકબીજાથી દૂર થઈ ગયા છીએ?"
આયુષ:
"નહીં... આપણે વચ્ચે હવે આશિ છે –
આપણે પતી-પત્ની રહ્યાં નથી... આપણે સાથી-માતા-પિતા બની ગયા છીએ."
અપૂર્વા:
> "પણ ક્યારેક એવું લાગે છે કે તું આશિનો પિતા બની ગયો અને મારો પ્રેમ તો મોજે તાકી રહ્યો છે..."
આયુષ:
"તું મારા માટે હવે પ્રેમની પાછળનું મૂળ છે...
તને જોઈને હવે મને પ્રેમનો શ્રદ્ધા જેવી લાગણી થાય છે."
---
📅 જિંદગી હવે સૂચનાઓ મુજબ ચાલી રહી છે – પણ લાગણીઓ શાંત થવા લાગી છે?
સવારે સ્કૂલ Bus માટે રડતી આશિ
બપોરે ઓફિસમાં Zoom Call
સાંજમાં કોઈ એક રસોઈ બનાવે – બીજું વાનો ધોઈ
રાત્રે TV ચાલે પણ બંનેમાં કોઈ વાત નહીં થાય
આજકાલ બંને લાગણીથી નહિ, જવાબદારીથી જીવતા હતા.
---
🎭 એ દિવસ – જયારે અપૂર્વા રડી પડી
આયુષ રાતે વિલંબથી આવ્યો. ફોનમાં લાગેલો. આશિ ઊંઘી ગઈ હતી.
અપૂર્વા એની સામે શાંતિથી બેઠેલી હતી – પણ આંખોથી ગુસ્સો ટપકતો.
> "તું મને રોજ જોઈ શકે છે... પણ શું તું મને જુઓ છે?"
"તું રોજ સાથે હોય... પણ હું તારા માટે એ પહેલાં જેવી નથી રહી, નહિ?"
આયુષ ચકિત:
> "તું મારી બાજુમાં બેઠી છે... પણ સાચું છે – તું હવે મારી વચ્ચે નથી રહી."
---
💌 પ્રેમ માટે સમય કાઢવો પડે – બાળક વચ્ચે પણ
એ દિવસ પછી બન્નેએ નિર્ણય લીધો: દર શનિવારે સાંજ – “માત્ર અમે બે”
ક્યારેક theater
ક્યારેક કોઈ જૂનું restro
ક્યારેક સાદી વોક અને બે Cup કાફી
એ શનિવાર ફરી પ્રેમમાં રંગ લાવ્યો.
---
🧸 આશિનો પ્રશ્ન – પ્રેમની ભૂતકાળ યાદ અપાવે
એક દિવસ આશિ પપ્પાને પૂછે છે:
> "પપ્પા, તમે મમ્મીને શા માટે ચાહો છો?"
આ પ્રશ્ન એ પ્રશ્ન ન હતો… એ પરીક્ષા હતી.
આયુષ:
> "કેમ કે તારી મમ્મી એ છે... જે મને એ સમયે સંભાળી હતી – જ્યારે હું ખુદને પસંદ નહોતો કરતો."
---
📝 આજના વિભાગ માટે અંતિમ પંક્તિ:
> જ્યારે પ્રેમ માતા પિતા બની જાય છે... ત્યારે એ સાંભળાતો નથી – એ જીવાતો છે.
તારું સાથ હવે શબ્દોમાં નહિ હોય... પણ મારા શ્વાસમાં.
❓ "જ્યારે બાળકી પૂછે – તમારું પ્રેમ આજેય છે? કે હવે બસ માનવું પડે છે?"
ક્યારેક બાળકનો સવાલ એવો હોય છે જે બે વ્યક્તિ વચ્ચે ફરીથી સંબંધને આત્માના દરજી વડે સિવે છે...
---
📍 સ્થળ: દિલ્લી – ઘરમાં એક સામાન્ય રવિવાર
સમય: આશિ હવે 7 વર્ષની થઈ ગઈ છે – વિચારશીલ, ટૂંકા વાક્યો સાથે ઊંડા પ્રશ્નો કરતી
---
👨👩👧 પારિવારિક દિનચર્યા – પણ લાગણીઓ હવે પૃષ્ઠભૂમિમાં
આયુષ ઓફિસમાં વધુ વ્યસ્ત – વેબસિરીઝનું નવી સ્ક્રિપ્ટ લખી રહ્યો
અપૂર્વા હવે સ્કૂલ અને NGO વચ્ચે સમય વહેંચે
આશિ હવે જીમનાસ્ટિક અને પેઇન્ટિંગ ક્લાસે જતી
ઘર... હવે એક સુંદર ગોળ ટેબલ જેવું હતું – જ્યાં બધું ગોઠવાયેલું હતું, પણ મધ્યમાં એક ખાલી જગ્યાએ "લાગણી" નહોતી બેઠેલી.
---
🎨 એક દિવસ – આશિની સ્કૂલ Drawing Exhibition
પેઇન્ટિંગનું શીર્ષક:
🖼️ “મારું પરિવાર”
એમાં આશિ વચ્ચે હતી. ડાબી બાજુ મા (અપૂર્વા) અને જમણી બાજુ પપ્પા (આયુષ),
પણ બંને વચ્ચે એક લાલ કલરની ભીની દીવાલ દોરી હતી.
જજએ પૂછ્યું:
> "આશિ, તારા પેરેન્ટ્સ વચ્ચે લાલ દીવાલ કેમ?"
આશિ:
"કેમ કે એ બંને બહુ સારી રીતે વાત કરે છે... પણ હવે હસી નથી."
---
😔 પપ્પા-મમ્મીનું સચોટ آئના: એક બાળકનો અવલોકન
રાત્રે ઘરે આવીને આયુષે ફોટો જોયું.
પહેલીવાર લાગ્યું – આશિએ તેમની વચ્ચે જે લાગી રહ્યું હતું, એ ચિત્રમાં આલેખી દીધું હતું.
આયુષ અપૂર્વાને બતાવે છે:
> "તું જોઈ... આપણે તો સમજ્યા કે આપણે તો સાથે છીએ.
પણ હવે આપણું સંબંધ – જોડાણ નહિ, માત્ર વ્યવસ્થિત દૈનિક વ્યવહાર છે."
અપૂર્વા:
> "શું પ્રેમ હવે રહે ગયો છે? કે હવે એ બસ જવાબદારી બની ગઈ છે?"
---
📺 એ રાત્રે – જૂની વિડિયો ક્લિપ સાથે ભૂતકાળ ફરી જીવ્યો
એક જૂની ફોન ક્લિપ – જયારે આયુષે અપૂર્વાને કચ્છમાં પ્રમોઝ કર્યું હતું.
કેમેરાની પાછળ નોસખી વ્યક્તિ (તે સમયે એક મિત્ર) પૂછે:
> "તમે કેમ પ્રેમ કરો છો?"
આયુષ:
"કારણ કે એની સાથે હું પોતે થઈ શકું છું – કોઈ નાટક વગર."
અપૂર્વા:
"એ મને આખી રીતે જુએ છે... એવી રીતે કે હું પોતાને પણ નહોતી જોઈ."
---
📘 પ્રેમ માટે ફરી સમય કાઢવો પડશે – બાળક માટે નહીં, પોતાં માટે
બન્નેએ નક્કી કર્યું:
> “દર 15 દિવસે એક વખત, આશિને દાદી પાસે મુકીને, અમે આપણું ‘અસલ પ્રેમ’ પુનઃ શોધીશું.”
એ રાત્રે બન્ને છત પર ગયા – નાના બ્લૂટૂથ સ્પીકર સાથે.
મ્યુઝિક: "જીયે ધરકે…"
ચાંદનીમાં બંને તળસણીને બોલ્યા:
> "તું હવે મારી મા છે, પણ મારી આશિકી પણ તું જ છે."
---
🌙 રાત્રે આશિનો પ્રશ્ન – ફરીથી સંબંધોની ઉજાસ
આશિ ઉઠી ગઈ અને પપ્પાને પુછે:
> "પપ્પા... તમે અને મમ્મી હવે ખુશ છો ને?"
આયુષ:
"હા બેટા… કારણ કે અમે હવે પ્રેમ જાણીએ છીએ. એ માત્ર પુછવાને જવાબ નથી... એ રોજ ના એક પ્રશ્ન છે, જેનો જવાબ મળવો જોઈએ – લાગણીથી."
---
📝 અંતિમ પંક્તિ – આજના વિભાગ માટે:
> પ્રેમ ક્યારેક શબ્દો કરતા છુપાઈ જાય છે...
પણ બાળકના એક પ્રશ્નથી ફરી જીવે છે.
> જ્યારે સંબંધના અંદરના ખૂણે હજુ પ્રેમ જીવતો હોય,
ત્યારે બસ એ ઝાંખો દીવો ફરી ધપકાવી દેવાનો હોય છે.
🕊️ "જ્યારે વૃદ્ધાવસ્થા નજીક હોય… પણ પ્રેમ હજુ કલમમાં જીવતો હોય"
પ્રેમ એ યુવાનીનો ખેલ નથી... એ જીવનભરનું શ્રદ્ધાસ્થાન છે. એક એવું અનુભવ કે જ્યાં વૃદ્ધાશ્રમ પણ મંદિર લાગે.
---
📍 સ્થળ: દિલ્લી – જૂનું ઘર હવે સમયના થાક સાથે જીવી રહ્યું છે
સમય: આશિ હવે 24 વર્ષની – પણ ઘર હજુ પણ ‘પ્રેમનું ગર્ભગૃહ’ છે
---
🌅 સાંજ હવે ધીમી લાગે છે... છતાં એમાં પણ એક શાંતિ છે
આયુષ હવે 60 વર્ષના – થોડી લખાણમાં ધીમી ફરતી ઊંડાઈ
અપૂર્વા હવે પોતાના NGO નું સંચાલન પુત્રીઓ તરફથી પરત આપી રહી છે
બંને સાંજે OTG કપમાં લસ્સી કે કોફી સાથે વર્લ્ડ મ્યુઝિક સાંભળે
ઘરમાં હમણાં નવો નહીં, જૂનો સંગીત વાગે છે – પણ એ સંગીત હવે આત્માને ભીંજવે છે.
---
📖 આયુષ હવે પોતાનું આત્મચરિત્ર લખે છે
નામ: “આશિકી ની છેલ્લી પંક્તિ”
> પહેલું પાનું અપૂર્વાના નામે સમર્પિત
"તું મારી સાથે હતી, રહી, અને હવે પણ છે –
તું નથી તો પણ હું તને જ લખું છું."
---
🪑 એક નાની ઘટના – જ્યાં દિલ ફરી ધબકે છે
એક સાંજ અપૂર્વાની કીડની તકલીફ સામે આવે છે. હોસ્પિટલમાં એ અવાજ આવે છે – "ડાયાલિસિસ જરૂરી થશે."
આયુષ શાંતિથી બેસી કહે:
> "હું આજે લખવાનું બંધ કરીશ. તારી સારવાર દરમિયાન રોજ હું તારી આંખો વાંચીશ."
અપૂર્વા:
> "મારી આંખમાં કંઈ રહ્યું નથી હવે…"
આયુષ:
"હું તો તારા નમ થઈ ગયેલા નયનોથી તારી જૂની હસી શોધી લઉં છું."
---
🧓🏻👵🏻 ઘરમાં હવે “હું અને તું” વગર “અમે” જીવતું છે
બન્ને સવારે રેડિયો સાંભળે – જૂના ગીતો પર ‘પહેલી મિટ’ યાદ કરે
બપોરે એકબીજાને માથામાં તેલ લગાવે
રાત્રે તારા વગર ઊંઘ નહીં આવે એવું નહિ – પણ તારો હાથ પકડીને ઊંઘવા જેવી શાંતિ કોઈ દવા નહિ આપે
અપૂર્વા એક દિવસ પૂછે:
> "શું હવે તું મને જુએ છે?"
આયુષ:
"હું હવે તને જોઇ નથી શકતો… કેમ કે તું મારી અંદર રહી ગઈ છે."
---
💌 એક પત્ર – વૃદ્ધા પત્ની માટે, શમણાંની જેમ
> પ્રિય અપૂર્વા,
જીવન હવે ધીમે પડી ગયું છે. પણ તારા સ્મરણો હજુ ઉંઘતા નથી.
તું હવે મારી આંખ સામે નહીં – પણ મારી કલમમાં રહી ગઈ છે.
જ્યારે તું હસતી, ત્યારે હું જીવતો. હવે તું શાંત છે – એટલે હું તને વાંચું છું.
તું મારી આશિકી હતી… પણ હવે તું મારું જીવન બની ગઈ છે.
હમેશા તારો –
આયુષ
---
🧓🏻 અંતિમ દૃશ્ય – ઘરની ગેલેરીમાં બે ખુરશીઓ, અને એક શાંત વરસાદ
બન્ને ગાલ પર ચાંદીથી ભરેલા વાળ, હાથમાં હાથ...
પાછળ એક ગીત વાગે: "તુમ હી હો..."
આયુષ ઓછા અવાજે કહે:
> "તું મારી આખી નવલકથાનું છેલ્લું પાનું છે –
પણ એ પાનું કદી પૂરુ નથી થતું."
---
📝 અંતિમ પંક્તિ – આજના વિભાગ માટે:
> પ્રેમ હવે પાંખો નહિ મારતું... પણ શ્વાસની જેમ સાથ આપે છે.
સાચો પ્રેમ એ છે... જ્યાં મૃત્યુ પણ અંત લાગતું નથી – એ અધ્યાયના નામથી શરુ થાય છે.
