🌌 ભાગ ૬
"પ્રેમ પછી શ્વાસ બચે ત્યારે પણ યાદે જીવતું રહે"
📍 સ્થળ: દિલ્લી – આયુષ અને અપૂર્વાનું ઘર (પરંતુ હવે એક ખાલી ખુરશી છે)
સમય: અપૂર્વાનું અવસાન થઈ 2 મહિના થયા
---
🕯️ શરૂઆત – એક ખાલીપો, જ્યાં Previously 'અમારું' હતું... હવે 'મારું' છે
આયુષ હવે ઘરમાં એકલવાયુ છે. એણે દીવાલ પરના ફ્રેમ હટાવ્યા નથી.
સાંજ થાય ત્યારે એ ટેબલ લેમ્પ ચાલુ કરે છે – કેમ કે અપૂર્વા એમ કહી ચૂકી હતી:
> "લાઇટ ઓન રાખજે… હું ફરી આવી જઈશ કોઈ દિવસ."
---
🧓🏻 જીવન હવે 'પાછા નથી આવે' – એવું રોજ સમજાવતું રહે છે
સવારે ચા તો હોય છે, પણ કોણે પુછાવું કે "સૂગર ઓછી કે વધુ?"
પત્રો તો લખાય છે, પણ આપવાનું કોઈ નથી
ઘડિયાળ વાગે છે, પણ કોઈ આવવાનો નથી
આયુષ પોતાના જ પંખીગોળ ઘરમાં… હવે અપૂર્વાની સ્મૃતિમાં વાતો કરે છે.
---
📖 ડાયરી – જીવનનો છેલ્લો ખંડ લખાય છે
> "તું ગઈ… એ મૃત્યુ હતું નહીં. એ વિરામ હતું.
તું હવે અહીં નથી… પણ તું ક્યાંક મારો હિસ્સો બની ગઈ છે."
> "આશિ તારી જેમ દેખાય છે… પણ તારી જેમ સમજતી નથી."
---
👧 આશિ – હવે પુખ્ત અને સમજદાર પુત્રી બની ગઈ છે
તારીખ: અપૂર્વાની પુણ્યતિથિ – March 21
સ્થળ: ઘરનું જૂનું ગેલેરી રુમ
આશિએ એક નવો વિચારો મૂક્યો: "મમ્મીનું મ્યુઝિયમ અને લવ-લેબ્રરી બનાવીએ."
અંદર અપૂર્વાના NGOના જૂના પત્ર
આયુષનાં કાગળ – જેમાં પ્રેમ વિશેની પહેલી પંક્તિ
ફોટોવોલ: "એક પ્રેમ – ત્રણ જીવન"
---
🕊️ અંતરની પળ – જ્યારે આયુષ રડી પડે
એક સાંજ આશિ કહે:
> "પપ્પા… તમે હજુ સુધી મમ્મીને જાણો છો?"
આયુષ:
"હા… દરરોજ નવો રીતે. હવે એ મારી અંદર જીવતી રહે છે."
એ શબ્દો બોલીને એ એકલો ખુરશી પર બેસી ગયો… રડતો રહ્યો… તૂટતો રહ્યો… છતાંય જીવી રહ્યો.
---
💌 અંતિમ પત્ર – પ્રેમ પછીનો પ્રેમ
> પ્રિય અપૂર્વા,
તું આજે નથી… પણ તું તું રહી. હું હું રહ્યો નહિ.
જીવન હવે ઉતરતું નથી… પણ ઊંડું જાય છે. તારા વગરનું જગત હવે અંશમાત્ર છે.
હું શ્વાસ લઉં છું કેમ કે તું કદી કહી ગયું હતું – “મારું નામ શ્વાસ સાથે કહેજે.”
હું તને રોજ યાદ કરું છું – પણ હવે દુઃખથી નહિ,
તું જ્યાં હશે ત્યાંથી તું પણ આ શબ્દો વાંચી રહી હશે.
હમેશાં તારો –
આયુષ
---
📘 નાવલની છેલ્લી લાઈનો – જેમાં મૃત્યુ પણ હાર જાય છે
> એકવાર જો પ્રેમ સાચો હોય, તો એ કદી તૂટે નહિ...
એ શ્વાસ રહી શકે છે, એ શબ્દ બની શકે છે… એ સંતાન બની શકે છે.
> મૃત્યુ એ અંત નથી… જ્યારે કોઈ તને પ્રેમથી યાદ કરે ત્યારે તું જીવતો રહે છે.
💫 "આશિનો પ્રેમ – તુ મેરી આશિકી નવી પેઢીમાં"
જ્યાં વડીલોનું પ્રેમ કંઈક શીખવી જાય, ત્યાં નવા દિલમાં પણ જૂનોય સાદ મળે...
---
📍 સ્થળ: મુંબઈ – આશિ હવે ન્યૂઝ પોર્ટલના એક પાત્ર એન્કર
ઉંમર: 24 વર્ષ
સ્થિતિ: સ્વતંત્ર, મજબૂત, પણ હૃદયથી ગાંઠાયેલી…
---
🌸 પ્રેમની શરૂઆત – જેમાં શબ્દો શરુ થાય છે પણ હિસ્સો પણ બને છે
આશિ હવે એક યુવક સાથે વાત કરે છે – નામ: આર્યન
પહેલી મુલાકાત – એક આર્ટિંકલ ડિબેટ દરમિયાન
પહેલી વાત – "તમે પ્રેમમાં વિશ્વાસ કરો છો?"
પહેલું હાસ્ય – ચા સાથે બે જુના પ્રેમ પત્રોની ચર્ચા
આશિ બોલી:
> "મારા પપ્પા લખતા હતા… પ્રેમ એવો હોવો જોઈએ કે કોઈ આંખ moist થાય નહિ, અંતરમાં વાત ઊભી રહે."
આર્યન:
"તો શું તું એવી આસિકી શોધે છે?"
આશિ:
"હું એ છું."
---
📘 પપ્પાની પળો હવે માર્ગદર્શક બની જાય છે
આશિ દરરોજ અપૂર્વાની લવ લાઇબ્રેરીમાંથી એક પત્ર વાંચે… અને પ્રતિદિન આર્યનને એક વાક્ય પાઠવે:
> “પ્રેમ એવું હોવું જોઈએ કે... બે માણસ વચ્ચે પણ તૃષ્ણા ન રહે, પણ શાંતિ રહે.”
આર્યન:
> "તમે પ્રેમ કરતા કરો છો… કે જીવતા છો?"
આશિ:
"એમ કહું... હું પ્રેમ છું."
---
🕊️ વિરામની પળ – જયારે આશિ પપ્પાને પ્રથમવાર કહે છે કે 'હું પ્રેમમાં છું'
એક રાત્રે ઘરઆંગણે, આયુષ ઘડિયાળ ઘસી રહ્યો હતો.
આશિ ધીમે ધીમે પપ્પાની પાસે બેસી જાય છે.
> "પપ્પા... તમને યાદ છે? તમે એકવાર કહ્યું હતું કે પ્રેમ એક પેન છે – જે કાગળ વગર પણ લખી શકે છે?"
"હું એ પેન લઈ ગઈ... અને હવે લખી રહી છું. આર્યન છે મારી કલમનો રંગ."
આયુષ મોઢું ઉઘાડી હસે છે – અને મૌન રહે છે… કારણ કે એ પળ "અપૂર્વાની હસીને" ભરી છે.
---
🎁 પપ્પાનો પત્ર આર્યન માટે – આશિના પ્રેમને આપી ચૂક્યો શ્રાપિત આશીર્વાદ
> પ્રિય આર્યન,
આશિ મારી પુત્રી છે… પણ એ માત્ર પુત્રી નથી – એ એ પ્રેમ છે જે દંપતીઓ વચ્ચે પુનર્જન્મ લેશે.
તને એ સાંભળવી પડશે… જે એ કહે નહિ. અને સમજવું પડશે… જે એ છુપાવે.
એ પાને પાંખ નથી – પણ એ પંખી છે.
મારી આશિકી હવે તારી સામે બેઠેલી છે.
જયારે એ તને પ્રેમ કહે, એ કેવળ શબ્દ નહિ… એ વારસો છે.
પ્રેમથી,
આયુષ
---
📝 અંતિમ પંક્તિ – આજના વિભાગ માટે:
> જ્યારે પ્રેમ વારસો બને… ત્યારે એ પેઢીગત લાગણી નહિ રહે – એ જીવનની ભાષા બની જાય છે.
તુ મેરી આશિકી હવે મારી પુત્રીમાં જીવતી રહી છે… અને હવે એ પણ પોતાની વાર્તા લખી રહી છે.
📬 "જ્યાં જૂના પત્રોથી નવા સંબંધો ફૂટે છે"
પ્રેમ બદલાતો નથી… એના અભિવ્યક્તિના માધ્યમ બદલાય છે. એકવાર લખાયેલું પ્રેમપત્ર, વર્ષો પછી પણ દિલ ધબકાવે છે.
---
📍 સ્થળ: દિલ્લી – આશિનું રૂમ, જ્યાં પપ્પાની લવ લાઇબ્રેરીના જૂના પત્રો આજે નવા હિસાબથી વાંચાય છે
સમય: આશિ હવે આર્યનને વધુ નજીકથી સમજવા લાગી છે – પણ પ્રેમ સ્વીકારવો હવે ડર માટે નહીં, ભાવનાત્મક જવાબદારી માટે છે
---
📘 જૂનો પત્ર – નવા દિલ માટે એક દરપણ
પત્ર નં. 17 – 1987:
> "તને જોવું એ મારે માટે શ્વાસ લેવું છે…
તું ક્યાં છે તે જોવું એ નથી, તું મારો અંદર શું અનુભવી રહી છે એ જાણવા ઈચ્છું છું."
"તારા મૌનને વાંચી શકું, તો પ્રેમ સાચો કહેવાય."
આશિ એ પત્ર આર્યનને મોકલે છે – કોઈ સંદર્ભ વિના.
આર્યન જવાબ આપે:
> "તું મૌન રહીને પણ કહી જાય છે... અને એ વાંચવી એ મારી આજની સમજદારી છે."
---
🌌 સાથે વોક – સંબંધનો નવો આરંભ
રાત્રે, મૃદુલ પવનમાં બંને એક તળાવ પાસે વોક કરે છે. આશિ બોલે:
> "મારા ઘરના દરેક ખૂણામાં એક પ્રેમ છુપાયેલો છે… પણ એ બધો આંકડો મારી મા અને પપ્પાનો છે."
"તમે તૈયાર છો એવું પ્રેમ મેળવવા માટે… જે તમારી ‘સર્જનાની આજ્ઞા’ નહિ, પણ ‘અસ્તિત્વ’ બની જાય?"
આર્યન નજરી મળે છે… અને ધીમેથી કહે:
> "તું તું જ રહેજે… હું તને આખું વાંચી લઈશ."
---
💌 પ્રેમ હવે સંવાદથી નહિ – સમજથી વહે છે
તેઓ હવે રોજ મળતા નથી
ચેટ કરતા પણ નિયમિતતા નથી
પણ જ્યારે મળે… એ શબદો થી નહિ, આંખોથી વાત કરે
એક દિવસ આર્યન કહે:
> "મને તારા પપ્પાની કલમે પ્રેમનો અર્થ શીખવ્યો... અને તારા નમ રહેલા જવાબોમાં, પ્રેમ જીવતા શીખ્યો."
---
🎁 અંતરગત પળ – જયારે આશિ પોતે પત્ર લખે છે… પહેલી વાર
> પ્રિય આર્યન,
તું મને શોધતો નથી… તું મને અનુભવે છે.
તું ફોન નહિ કરે, પણ મને લાગે કે તું મારા ખૂણે બેઠો છે.
મારે હવે પપ્પાના પત્રોની જરૂર નથી રહી… કેમ કે હું તને હવે લખવા લાગી છું.
તું હવે મારા માટે એ પ્રેમ છે… જે મૌન, સમજ, સમય અને આત્માનું સંગાથ છે.
સપર્શ વગર તું મારું થઇ ગયું… એ તું છે.
તારી
આશિ
---
📝 અંતિમ પંક્તિ – આજના વિભાગ માટે:
> જ્યારે જૂના પ્રેમપત્રો વચ્ચે નવા પ્રેમનો આકાર ઊભો થાય… ત્યારે પ્રેમ સમયથી પર હોય છે.
"તુ મેરી આશિકી" હવે આશિના શબ્દોમાં ફરીથી ગુંજતી રહે છે…
અને એ પોતાનું પણ પાનું લખવા લાગી છે...
