ભાગ ૨ –
🌧️ "અંધારું પણ તું હતું…" 🌧️
પ્રારંભ – તૂટેલી શાંતીઓની વચ્ચે…
લાઈબ્રેરીના તે પળો હવે પાછા નહોતા આવનારા.
એ દિવસે પછી, અપૂર્વા અચાનક ગાયબ થઈ ગઈ હતી.
ન ફોન.
ન મેસેજ.
ન કોઈ વાત.
આયુષનું મન:
એમ લાગતું હતું કે આખી દુનિયા બોલી રહી છે – પણ એ અવાજ નહિ જેને એની આત્મા સાંભળવા માગતી હતી.
હજુ ગઈકાલ સુધી જે આંખો તેની તરફ જોઈ હતી, આજે ક્યાં છે?
એ દરરોજ એ જ ખુરશી પર બેસતો. એની સામે ખાલી ખુરશી – જાણે પ્રેમનો સ્મશાન.
---
અપૂર્વાના ઘરનો આંતરિક સંઘર્ષ
> "અપૂર્વા! હવે નક્કી થઇ ગયું છે – તારો રિશ્તો હિમાંશુ સાથે પક્કો છે."
"પણ મમ્મી... મને એ સાથે... મને કોઈ બીજું ભાવે છે!"
"એ બધું ફિલ્મોમાં ચાલે છે. તું હજુ છોકરી છે, પ્રેમ અને બંદનના અર્થ સમજતી નથી."
અપૂર્વાનું મૌન, એના દિલનો ચીસ હતો. પણ એ ચીસ દીવાલોમાં અટકી ગઈ. આયુષનું નામ લેવાનો પણ એમાં બલ ન રહ્યો.
---
આયુષ – પાગલપણું કે આશિકી?
એ દિવસે આખી રાત્રે ન સૂઈ શક્યો.
> "શું એની માટે હું આવો સામાન્ય હતો?
શું એ મારા માટે વચન આપ્યા વિના ચાલતી રહી?"
પછી એણે એક પોસ્ટ લખી – એની બ્લોગ પર.
> "એક એવી સ્ત્રી જે મારી કવિતાનું કારણ હતી, હવે મારી શૂન્યતાનું કારણ બની ગઈ છે."
"આજથી હું લખીશ પણ એની માટે નહિ – એની વિરુદ્ધ નહિ – બસ એની વિના."
---
નવજીવનની શરૂઆત કે પછાત લાગણી?
એક મહિનો વીતી ગયો.
એમ લાગતું કે જીવન હવે આગળ વધી રહ્યું છે – પણ હકીકત એ હતી કે બંનેનું જીવન બસ ‘ચાલી’ રહ્યું હતું – જીવી નથી રહ્યા.
📍અપૂર્વાની પળો હિમાંશુ સાથે:
એ એક ભાઈને જેવો લાગતો. હિમાંશુ ભલે સારી વ્યક્તિ હોય, પણ અપૂર્વા માટે એ સંબંધ માત્ર સંબંધ હતો – પ્રેમ નહોતો.
📍આયુષની પળો ટાઈપલખાણમાં:
એ તૂટેલો થઈ ગયો હતો – પણ એની કલમ હજુ જીવતી હતી. રોજ રાતે, એ એક નાનકડી ડાયરીમાં લખતો:
> "અપૂર્વા... આજે પણ હું તારી સાથે વાત કરી. પણ મારા મનમાં. તું સાંભળી શકી કે નહીં, એ જાણતું નથી."
---
એક અચાનક મુલાકાત – બે વર્ષ પછી
દિવસ: અમદાવાદ બુક ફેસ્ટિવલ
સ્થળ: સ્ટોલ નંબર 47 – “વેબ પબ્લિશર્સ”
આયુષનું નામ – હવે લેખક તરીકે જાણીતી પોઝિશનમાં.
એના પુસ્તકનું ટાઈટલ:
📘 "જેણે મારા દિલમાંથી જઈને પણ કવિતા છોડી"
અને એ વખતે, એક છોકરી એ પુસ્તક હાથમાં લે છે. આંખે ચશ્મા, કદાચ હવે વધારે વિચારશીલ બની ગઈ હતી – અપૂર્વા.
એની આંખોથી એક વાક્ય નીકળે:
> "હું તો તારી કવિતા રહી – પણ તું... તું કેમ એટલો મૌન રહ્યો?"
એ શબ્દો એટલા ધબકારા સાથે ગૂંજ્યા કે આખું મેદાન ઠેર થઈ ગયું.
પાછાં આવ્યાં તો કેમ?
પ્રેમ, જો સાચો હોય તો બેવફાઈ પણ એને દૂર નથી લઈ જઈ શકતી – એ તો રસ્તા શોધે છે પાછાં આવવાની…
---
સ્થળ: બુક ફેસ્ટિવલ – સ્ટોલ નંબર 47
આયુષ હજી પણ સાંસ લેતો રહ્યો એ શબ્દો પછી.
> "હું તો તારી કવિતા રહી – પણ તું કેમ એટલો મૌન રહ્યો?"
એના હાથમાંથી પેન નીચે પડી ગયો. આ પળ કોઈ સામાન્ય મુલાકાત નહોતી – આ એક અધૂરી વાર્તાની ફરી શરુઆત હતી.
> "અપૂર્વા... તું અહીં?"
"હા. અને તું અહીં... એમ કહું કે આખું તું અહીં રહ્યો... પણ મારી સાથે નહીં."
બન્ને એકજ પેજ સામે બેઠાં. લોકો વચ્ચે વાતો થતી, ફોટા લેવામાં આવતા – પણ એ બે માટે, આખું મેળો જાણે બંધ થઈ ગયો હતો.
---
કહેવાતું કંઇ નહોતું... લાગતું ઘણું હતું.
> "તને ભૂલી ગઈ છું એવી વાત નહોતી આયુષ."
"પણ એ કહેલી નથી એ વાત વધારે દુખે છે."
આયુષએ શાંત આંખે કહ્યું –
> "તારી મૌનતાએ મારી કલમ ચીસવી દીધી."
અપૂર્વા ભીની આંખે બોલી –
> "અને હું હજુ મારી યાદોમાં રહી ગઈ."
---
ભૂતકાળના પડછાયાં
એક કાફેની બહાર બેઠા, ચા પીતાં, બંને આંખો બંધ કર્યા પછી બોલ્યા:
અપૂર્વા:
> "મારા હાથ બાંધેલા હતા, દિલ નહોતું. રિશ્તો મજબૂરીથી થયેલો... પણ તું હમેશા દિલમાં રહ્યો."
આયુષ:
"હું તારી હાજરીની આશા છોડીને તારી યાદોની કિતાબ લખતો રહ્યો."
> "તારું લગ્ન થયું નહી ને?"
"ના... તું ગયો ત્યારથી હું કોઈને દિલમાં ન લઈ શક્યો."
અપૂર્વાના દિલમાં દુઃખ પણ હતું અને શાંતિ પણ.
---
પ્રેમ પાછું આવે ત્યારે?
ક્યારેક, પ્રેમ પાછું આવે ત્યારે લોકો ખુશ થઈ જાય છે.
પણ ક્યારેક... લોકો એટલા તૂટી જાય છે કે તે પ્રેમને ફરી વિશ્વાસ નહીં કરી શકે.
> "હવે શું?"
"શું તું ફરી ચાલુ કરીશ બધું?"
"તને ફરી ગુમાવવાની હિંમત નથી..."
અપૂર્વા:
> "અને મારી પાસે તને ગુમાવી દીધેલી ખાલી જગ્યા છે – જે તું હવે ભરી શકે છે?"
---
ફેરવિચારણા – પાછું નથી જાય જીવન, પણ સંબંધો ફરી ઊગે છે.
બન્ને રોજ મળવા લાગ્યા. હવે લાઈબ્રેરી નહી, પણ કાફે, બુક સ્ટોર્સ, અને સાંજના રસ્તા.
પણ એ વાત અપૂર્વાએ નહિ કહી હતી...
> "મારે હજી એ સંબંધ તોડવાનો છે, જેમાં હું બંધાયેલ છું."
"હું રાહ જોઈશ. જેમ પહેલેથી રાહ જોઈ છે."
---
આયુષે ફરી લખ્યું – અંતિમ પંક્તિ આજે માટે:
> "તારું નામ હવે ફરીથી મારા હોશમાં આવી ગયું છે.
પહેલા એ યાદમાં હતું... હવે પળોમાં છે.
તું પાછી આવી ગઈ છે – પણ પ્રેમ તો કદી ગયો જ નહોતો..."
🕯️ "સંબંધ કે સમાધાન?"
ક્યારેક પ્રેમ જીવે છે, પણ સંબંધ મરી જાય છે... ત્યારે સવાલ થાય છે – શું સાચું જીવવું કે સાચું સમાધાન કરવું?
---
આજનું સંવાદ – બારિકીઓના કાંટાળુ રસ્તા પર
સ્થળ: કાફે ‘નિરવ’, જૂનાપુરા વિસ્તાર – એક શાંત કોણું જ્યાં અપૂર્વા અને આયુષ હવે નિયમિત મળતા.
આજે વાત થોડી ભારેલી હતી. વાત હાથમાંથી નીકળી રહી હતી… કે તો સાથ સજી રહ્યો હતો?
અપૂર્વા:
> "હિમાંશુ મારા જીવનમાં હવે બાકી છે, પણ કારણ નથી રહ્યો.
એ જાણે છે કે મારા અને એના વચ્ચે હવે માત્ર લિગલ સંબંધ છે – જીવનનું નહિ."
આયુષ:
> "શું તું એમાંથી બહાર આવી શકી છે?"
"શું તું મફત છે?"
અપૂર્વા:
> "મને કોઈ બંધન અટકાવી શકે એવું નથી...
પણ મને લાગણી ટકી રાખવી હોય એ માટે સાચા પ્રયત્ન કરવાની જરૂર છે."
---
મનનો એકાંત – અંદરનો શંકા વિવાદ
આયુષના વિચારો:
> "જો આ વખતે તૂટી ગઈ તો ફરી નથી ઉભો થઈ શકતો.
શું હું ફરી એ જ પ્રેમ પર વિશ્વાસ કરી શકીશ?"
અપૂર્વા પોતાના રૂમમાં લખે છે:
> "હું જાણું છું કે તું ફરી વિશ્વાસથી ડરતો હશે...
પણ તું મને વાંચે, તું મને ફળે નહીં... એટલું જ માંગું છું."
---
અપૂર્વાનું નિર્ણય – સમાધાનનું અંત, સંબંધની શરૂઆત
હિમાંશુ સાથે એક અંતિમ બેઠક:
> "હિમાંશુ... હું તને ન્યાય નથી આપી શકતી.
તું પ્રેમ શોધે છે... અને હું... તૂટેલી દીવાલ સાથે રહી રહી છું."
હિમાંશુ:
> "મને ખબર હતી... પણ હું પણ તને પાંજરા ન સમજતો.
તું પોતે માટે જીવી શકે એ જોઈને આનંદ થાય."
અને એક સંબંધ તૂટ્યો – તોડી નાખ્યો નહીં, પણ પ્રેમથી વિદાય આપ્યો.
---
પછી એ સાંજ: અપૂર્વા અને આયુષ ફરી ટકરાયા – હવે ખાત્રી સાથે.
સ્થળ: નર્મદા નદીના ઘાટ પર. સાંજનો સમય. સાંજની છાંયાં બંનેના ચહેરા પર પડતી હતી.
અપૂર્વા:
> "હવે હું મારી નથી, પણ તારી છું.
હવે કોઈ જવાબદારીના ડર વગર કહી શકું છું – હું તને પ્રેમ કરું છું."
આયુષ:
> "હવે તું બસ એ નથી જે મારી વાર્તા છે...
તું એ છે જેને લઈને હું હવે લખવાનું બંધ કરી શકું...
અને જીવવાનું શરૂ કરી શકું."
---
વિશેષ પંક્તિ – પ્રેમનો પુનર્જન્મ
> "પ્રેમ એ પાછું આવતું નથી...
પ્રેમ એ રહેલું હોય છે...
બસ... સંજોગો એને ફરી દેખાડે છે."
