🌙 "પ્રેમની પહેલી ઝાંખી" 🌙
અમદાવાદ શહેરનો ઓક્ટોબર મહિનો હતો. થોડી ઠંડી, થોડી ગરમી – પરંપરાગત ગુજરાતી વાતાવરણ. અમદાવાદ યુનિવર્સિટીની કેમ્પસના લાઈબ્રેરી પાસે એક સાવ શાંત કોણું હતું, જ્યાં એક છોકરો કાયદાનું પુસ્તક વાંચવામાં વ્યસ્ત હતો – આયુષ.
આયુષ મકવાણા, ૨૩ વર્ષનો, એક મિડલ ક્લાસ ગુજરાતી પરિવારનો હોનહાર છોકરો. સપનામાં ગુમ રહેતો, પત્રકાર બનવાની ઈચ્છા ધરાવતો અને પોતાના જીવન માટે એક દિશા શોધતો યુવા. તે ખુદમાં સાવ શાંત હતો, પણ આંખોમાં એક આગ હતી – કઈક મોટું કરવાની.
દૂરસેથી એક નાજુક અવાજ લાઈબ્રેરીના દરવાજા પાસે આવી ઊભો રહ્યો.
> "સોરી... શું એ ખાલી ખુરશી પર બેસી શકું?"
આ અવાજ... સ્વર જેમ મીઠો, શબ્દો જેમ શરુગમીલો વરસાદ.
અપૂર્વા વ્યાસ.
૨૧ વર્ષની, સૌંદર્યની પ્રતિમૂર્તિ જેવી. મૃદુ ભાસા, ભોળી આંખો, પણ એક અનોખી આત્મવિશ્વાસ ધરાવતી. તે નવી એડમિશન લેવેલી વિદ્યાર્થીઓમાંથી એક હતી. સોશિયોલોજી વિભાગમાં નવી આવી હતી.
આયુષે આંખ ઉઠાવી જુયું... અને સમય થમાવ્યો. એને ખબર નહોતી કે એક વાક્ય એની આખી દુનિયા બદલાવશે.
> "હા... જરૂર. બેસો."
અને એ બેસી ગઈ.
---
દરેક મિનિટ, દરેક લમ્હો
આજે જેવી રીતે એ બે મળી ગયા, એમ જાણે આખું બ્રહ્માંડ તેમને ટકી ગયેલું. આ એક સામાન્ય મુલાકાત જેવી લાગતી હતી, પણ ભાવિ માટે એ એક પહેલી ઝાંખી હતી – આશિકી માટે.
બીચ-બીચમાં પૃષ્ઠ બદલતી અપૂર્વાની ઉગતી આંખો – આયુષ તરફ...
અને આયુષનું ધ્યાન, અપૂર્વાની આંખોના પડછાયાંમાં ગુમ...
---
બીજાં દિવસથી શરૂ થયું સહાયક સંવાદ:
> "તમે કયા વિષયના વિદ્યાર્થીઓ છો?"
"જર્નલિઝમ. તને呢?"
"સોશિયોલોજી. પરંતુ હું લખવાનું બહુ ગમે છે."
"ઓહ... હું પણ લખું છું. એક બ્લોગ ચલાવું છું."
અને વાત વળતી ગઈ. વાર્તા, કવિતાઓ, જીવન, સપનાઓ...
બે વિચારો એક જ દિશામાં ચળવા લાગ્યા.
---
એ દિવસ પછી, દરેક સાંજ લાઈબ્રેરીનું નાનું ખુરશી અને ટેબલ એમનું ‘મૂન મીટીંગ’ બની ગયું. અપૂર્વા, તેનાં ભવિષ્ય વિશે ઘણું વિચારતી. એક લાઇટ હાર્ટેડ, પછી પણ ઊંડા વિચારોમાં ગુમ રહેતી છોકરી હતી. જયારે આયુષ નક્કર સ્વભાવનો, વિચારોમાં સતત ચાલતું નારેશન હોય એવો.
> "તને પ્રેમ વિષે શું લાગે છે આયુષ?"
"પ્રેમ?" (હસીને) "એવું કંઈ નથી... બસ... મારી કલમ પ્રેમમાં છે, માણસ નહીં."
"કેવું લાગે જો કોઈ તારી કલમને કોઈ વાંચતું હોય, અને લાગતું હોય કે તે તારી કલમથી નહીં, તારા દિલથી લખાયું છે?"
આ વાક્ય નાની વાત ન હતી.
આયુષ થોડો થંભી ગયો. આંખોમાં કંઈક ચમકી ગયું.
> "એમ થાય તો કદાચ... હું કલમ મૂકી દઉં. કારણ કે, પછી હું લખવાનું બંધ નહીં કરી શકું."
---
બીચનો વરસાદ
એક દિવસ, હમણા પડેલા વરસાદના પાણી લાઈબ્રેરીની બારીમાંથી ટપકતાં હતાં. આજ પણ એવી જ મુલાકાત હતી – પણ વાતોમાં એક નવો તીવ્રતા.
> "મારે તને કઈક બતાવવું છે."
"શું?"
"મારું ડાયરી."
અપૂર્વાએ એની લાલ રંગની ડાયરી કાઢી. તેમાં એક કવિતા હતી:
> "તારાં શબ્દોની માફક તું,
મારા મૌનમાં વસી ગયો.
તું બોલ્યો નહીં, છતાં
તારું મૌન બોલતું રહ્યું..."
આયુષ વંચી રહ્યો હતો, પણ અંદર કોઈ વીજળી વેગે ફરી ગઈ. એણે લખ્યું હતું – એવા જ શબ્દો સાથે કંઈક બે અઠવાડિયા પહેલાં એના ડાયરીમાં.
"શું તું પણ એજ અનુભવતી હતી જે હું?"
અપૂર્વાની આંખો ભીંજાઈ ગઈ.
એવો લાગ્યું કે શબ્દો પહેલાં દિલ મળ્યાં.
---
પ્રથમ સ્પર્શ – બેઉનાં મનનો નહીં, આત્માનો
એકવાર ફેસ્ટિવલનો કાર્યક્રમ હતો. અપૂર્વાએ પફેક્ટફિક દુકાળિયા સाड़ी પહેરી હતી. આયુષ પહેલી વાર તેની સામે એકદમ ચૂપ થયો. પણ આંખો બોલી રહી હતી.
> "તમે આવાં કેમ જોઇ રહ્યા છો?"
"કેમ કે... આ દિવસ કદાચ મારા કાવ્યનો પાઠ બની જશે."
અપૂર્વા ઘબરાઈ ગઈ. એ નવી લાગણી હતી – પણ એમાં ભૂખ નહોતી, ભાવના હતી.
---
અંધારુંમાં એક અવાજ
એક દિવસ અપૂર્વાને કોલેજના એક છોકરાએ રોડ પર પડકાર્યો. ગભરાયેલી અપૂર્વાએ સીધું આયુષને ફોન કર્યો.
> "તમે... ત્યાં આવી શકો છો શું?"
"તમે ક્યા છો?"
"મોંઘા રોડ... મારી સ્કૂટર બંધ પડી ગઈ છે."
"જસ્ટ રોક. હું આવી રહ્યો છું."
આયુષ દોડી આવ્યો. તે છોકરો ત્યાંથી હટાવી દીધો.
> "તમે હું એટલું મ્હેંફૂસ લાગે છે..."
"હું છું તોય કેમ કે તું મ્હેંફૂસ હોય એ જાણવું મને જરૂરી છે."
અપૂર્વાએ એ દિવસથી એમના દિલમાં એ માટે જગ્યા રાખી દીધી – એવી જગ્યા જે એક શબ્દ વગર પણ ભરી ગઈ હતી.
---
પ્રેમનો શરુઆત તો થઈ ગઈ હતી... પણ...
એક દિવસ અપૂર્વાએ પૂછ્યું:
> "જો... હું કોઈ બીજાની થાઈ જઉં તો?"
"એમ કેમ પૂછે છે?"
"કારણ કે મમ્મી-પપ્પા બીજા માટે વિચાર કરે છે..."
"અને તું?"
"મને ખબર નથી... પણ તારી સાથે વાત ન હોય તો... શ્વાસ લેવું પણ મૂંઝવે છે."
આયુષ બોલ્યો નહોતો. પણ એને ખબર પડી ગઈ કે હવે પ્રેમ એ વાંચવાથી આગળ વધી ગયું છે... હવે એ જીવવામાં આવી રહ્યું છે.
---
અંતિમ પંક્તિ આજે માટે:
ડાયરીમાં આજે લખાયું –
> "એ સાવ મારી નથી, પણ આખી મારી લાગે છે.
શબ્દોની વચ્ચે હવે એ રહી છે.
હવે હું નહીં લખું... સમય લખશે –
એક એવી કહાની જે બંનેની છે, પણ દુનિયાને સમજાશે નહિ."
આયુષનો અંદરનો વાર્તાકાર
એ દરરોજ ડાયરી લખતો. આજે લખ્યું –
> "આજે પહેલી વાર લાગ્યું કે કોઈ અવાજ સાંભળવો નથી, પરંતુ અનુભવવો છે...
આ છોકરી કંઈક છે... કંઇક એવું કે જેના માટે મારે લખવાનું છે."
અને ત્યાંથી દરરોજ સાંજનો સમય લાઈબ્રેરી અને એ ખુરશી પર નિશ્ચિત થવા લાગ્યો.
---
