પાંચ મિત્રો – રવિ, કરણ, નીતા, સમીર અને જય – વેકેશનમાં એક ગામની મુલાકાતે ગયા. ગામની બહાર એક જૂનો હવેલી જેવો મકાન હતો, જેની આસપાસની લોકગાથાઓએ તેમને રોમાંચિત કરી દીધા. કહેવાતા, એ હવેલીમાં કોઈક શાપિત આત્મા વસતો હતો, અને રાત્રે ત્યાં જતા કોઇ પાછા ન આવતું.ગામની બહાર એક વિરાન વિસ્તારમાં એ હવેલી ઉભી હતી. વર્ષોથી કોઈ ત્યાં વસતું ન હતું, જેનાથી તે સમય સાથે વધુ ભયાનક બની ગઈ હતી. તેના ઉંચા કાળા દરવાજા ખંડેર જેવી હાલતમાં હતાં, લાકડું સડી ગયેલું અને કાંઈક અશુભ ચિહ્નો તેના પર કોતરાયેલા હતા.
હવેલીની બહારનું વાતાવરણ:
હવેલીની આસપાસ ઊંચા, સૂકા વૃક્ષો ઊભા હતા, જેમના માથે અણધાર્યા કાગડા કાંખતા હતા. પવન મંદ હાહાકાર કરતા વંટોળતો, જાણે ત્યાં કોઈ અજાણી દશા હતી. જમીન પર ધૂળ અને ભૂતકાળના ભંગાર છવાયેલા હતાં. હવેલીની દિવાલો પર જૂના દીવાલી ચિત્રો હતા, પણ તેમનો રંગ ગાંઠી પડેલો અને ભયજનક હતો.
હવેલીની અંદર:
જેમજેમ અંદર પ્રવેશતા, અંધકાર વધી જતો. લોબીમાં એક જૂનો ઝૂલતો દીવો હલકી ગરમ રોશની આપી રહ્યો હતો, પણ તે ફફડતો લાગે. હોલમાં ધૂળથી ભરેલા ફર્નિચર હતા, અને કોરીડોર લાંબા અને સંકરાં હતાં, જ્યાં પગલીઓના અવાજ ગુંજતા.
દરેક રૂમમાં જૂના પાઈડા, તૂટેલા કાચ, અને વિશાળ દર્પણો હતાં, જે ક્યારેક અજાણી છાયાઓ દર્શાવતા. એક રૂમમાં એક જૂની ખાટલી હતી, જેના ઉપર એક સફેદ સાડી પડેલી હતી—જાણે કોઈ હમણાં જ ત્યાં હતો.
ભયાનક ચેતવણી:
હવેલીની અંદર અનેકવાર લાગતું કે કોઈ પાછળ ઉભું છે, પણ પાછું વળીને જોયું તો ખાલીપો જ દેખાતો. ગમે ત્યારે કોઈ અચાનક હસી ઉઠે કે છાપરામાં કોઈ અજાણ્યા પગલીઓ ગુંજતા હોય!
કહેવાતું કે જે હવેલીમાં એકવાર પ્રવેશે, તે હંમેશાં ભય અને અજાણ્યા શાપનો ભોગ બની રહે...
રવિને હંમેશાં હોરર વાર્તાઓમાં રસ હતો. તેણે કહ્યું, “ચાલો, આજે રાત્રે એ હવેલીમાં જઈએ.”
નીતાને આ વિચાર ગમ્યો નહિ, પણ બાકી બન્ને મિત્રો ઉત્સાહિત હતા. આખરે, બધાએ નક્કી કર્યું કે મધરાતે ત્યાં જશે.
હવેલીમાં પ્રવેશ
રાત્રે 12 વાગે, પાંચેય હવેલી તરફ નીકળ્યા. ચાંદની ફીકી હતી, અને હલકી હવા વૃક્ષોને હલાવતી હતી. દરવાજો ખોલતા જ શિયાળાના સાદ સંભળાયા, અને પંખીઓ ઉડી ગયા. હવેલી અંદર અંધકારમય અને ધૂળથી ભરેલી હતી. દીવાલો પર જૂના ચિતરાણ અને તૂટેલા ફર્નિચર હતા.
“આજ સુધી અહીં કોઈ શા માટે નથી આવ્યો?” સમીરે કહ્યું.
અચાનક, હવેલીની અંદરથી કોઈએ મૃદુ હાસ્ય કર્યું! બધાની કંપારી છૂટી ગઈ. તેઓ એકબીજાને જોયા અને ધીમે ધીમે અવાજ તરફ આગળ વધ્યા.
અજાણ્યા પગલીઓની ગુંજ
અંદર એક વિશાળ હોલ હતો. ત્યાં એક જૂની ખાટલી પડી હતી. ખાટલી પર સફેદ સાડી પહેરેલી છાયાવત આકૃતિ દેખાઈ. તેમની આંખો પહોળી થઈ ગઈ. સમીરે ટોર્ચ આગળ કરી, પણ એ છાયાઓ પલળીને અંધકારમાં ઓગળી ગઈ.
“હું તો કેતો હતો કે આપણે અહીં આવવું નહીં જોઈએ!” નીતા દૂધી થઈ ગઈ.
તેમણે પાછા ફરવાનો નિર્ણય કર્યો, પણ જય અચાનક ગાયબ થઈ ગયો. “જય! તું ક્યાં છે?” કરણ ચીસ પાડતા હોલમાં ગૂંજી ઊઠી. કોઈ જવાબ ન આવ્યો.
હકીકત કે ભ્રમ?
તેમણે હવેલીમાં જુદા જુદા રૂમ તપાસવાનું શરૂ કર્યું. એક રૂમમાં પ્રવેશતા, સમીર અને કરણને એક વિશાળ દર્પણ દેખાયું. તેમાં તેમનું પ્રતિબિંબ દેખાતું નહોતું! સામે એક અજાણી છાયાઓ દેખાઈ. એ છાયા ધીમે ધીમે તેમની તરફ આવી...
અચાનક દરવાજો ધડાકાથી બંધ થઈ ગયો. બધાએ ભાગવાનો પ્રયાસ કર્યો, પણ દરવાજો ખુલતો ન હતો. સામે દેખાતી છાયાઓ ઘૂંટાતી ગઇ અને એક સ્ત્રીની ભયાનક હાસ્યમાં ફેરાઈ.
ભૂતની વાર્તા
“આ મારું ઘર છે,” એ અવાજે કહ્યું. “તમે અહીં કેમ આવ્યા?”
રવિ ધ્રૂજી ઉઠ્યો, “ક... કોણ છે તું?”
“મારું નામ રત્ના. એક જમાનાે, હું અહીં વસતી. મારા પતિએ મને જીવંત ગાડી દીધી, અને હું આજે પણ અહીં ફસાઈ ગઈ છું...”
અચાનક હવા ઘૂંટાય ગઈ, દિવાલોથી લોહી વહેવા લાગ્યું, અને બધાએ ભયના માર્યા ચીસો પાડ્યા.
અંતે શું થયું?
સવાર થવામાં જ થોડી ઘડી બાકી હતી. નીતાએ હિમ્મત એકઠી કરી અને ભગવત ગીતા વાંચવાનું શરૂ કર્યું. હવેલી ઝૂંઝવાઈ, ધડાકો પડવા લાગ્યા, અને એક ઘમઘમાટ સાથે એ છાયા ગાયબ થઈ ગઈ.
દરવાજો ખુલી ગયો. બધાએ તરત જ હવેલીમાંથી ભાગી જવું પસંદ કર્યું. જય બહાર જ અભ્રમમાં બેઠો હતો, જાણે જાગ્યો હોય.
એવી કહેવાય છે કે હવેલીમાં જે ગયો, એનું ક્યારેક જીવતું પરત આવવું મુશ્કેલ છે. પણ એ પાંચ મિત્રો માટે એ એક ડરામણી યાદગાર રાત બની ગઈ...
