ભૂતિયા નન - વડતાલના મઠની શાપિત વાર્તા
વડતાલ ગામ, ગુજરાતનું એક શાંત અને ધાર્મિક સ્થળ, જ્યાં સૌરાષ્ટ્રના હજારો ભક્તો દર વર્ષે દર્શન કરવા આવે છે. ગામના છેડે એક જૂનો ખાલી પડેલો મઠ હતો – વર્ષો પહેલાં ત્યાં વિદેશી નન્સનું શૈક્ષણિક મિશન ચાલતું હતું. એક દિવસ એ મઠમાં રહેલી એક નન શંકાસ્પદ સ્થિતિમાં મૃત્યુ પામી… લોકો કહે છે એ નન મરી નહોતી, પણ પોતે જાતે કોઈ દુષ્ટ શક્તિને આવકારી હતી.
સંખ્યાબંધ વર્ષો પછી, એક યુવક પત્રકાર "મયંક" તે મઠ વિશે લેખ લખવા ગયો. તેણે જાણ્યું કે ગામમાં ઘણા લોકો એવું માને છે કે મઠ આજે પણ શાપિત છે – સાંજે ત્યારબાદ કોઈ ત્યાં જાય તો પાછા નથી ફરતા.
મયંક પોતાની કેમેરા અને વૉઇસ રેકોર્ડર સાથે મઠમાં પ્રવેશ્યો. બધું શાંત હતું, પણ પછી તેને લાગ્યું કે કોઈ પાછળ ચાલે છે. ધીમે ધીમે તેણે દિવાલ પર લખેલા લોહીના શબ્દો જોયા:
"જ્યાં પવિત્રતા હતી, ત્યાં હવે પાપ છવાઈ ગયું છે..."
હમણાંજ એક ઠંડો થન્ડકો થયો. સામે એક સફેદ કપડાંમાં સ્ત્રી – આંખો કાળી, ચહેરો ભયાનક. એ નન હતી... પણ જીવતી નહોતી. એ મયંકની નજીક આવી અને કહેવા લાગી:
"તમે મને મરવા દીધી… હવે તમારું રક્ત મારા શાપને પૂર્ણ કરશે!"
મયંકે છૂટવાનું પ્રયત્ન કર્યું, પણ દરવાજા બંધ… મઠના ભીતર ભયનો કહેર ચાલુ થયો. એ રાત્રે બાદ મયંક ફરી ક્યારેય નજરે પડ્યો નહીં.
ગામવાસીઓ આજે પણ મઠની નજીક જાય નહીં. દરેક પૌર્ણિમાની રાતે સફેદ વસ્ત્ર પહેરેલી સ્ત્રી નજરે પડે છે… અને કોઈના રક્તની તલાશમાં હોય છે.
ભાગ ૨: "શાપનો ખજાનો"
મયંકના અચાનક ગુમ થવાથી આખું વડતાલ ગામ દહેશતમાં હતું. કેટલાક લોકોએ કહ્યું કે તેણે મઠમાં “વેલાક” – શાપિત નન – ને જોઈ હતી. પણ એ વાત કોઈ પાદરીએ માનવી નહોતી.
મયંકનો બાળમિત્ર "અજય", જે અમદાવાદમાં ક્રાઇમ રિપોર્ટર હતો, મયંકના ગુમ થયાના સમાચાર સાંભળી તરત વડતાલ પહોંચ્યો. તેના હાથમાં મયંકનો છેલ્લો વૉઇસ મેસેજ હતો – “અહીં કંઈક છે... એ જીવતી નથી... પણ... પણ હું બધું રેકોર્ડ કરી રહ્યો છું...”
અજય મઠમાં દસ વર્ષ પહેલા કામ કરેલા એક વૃદ્ધ સેવક “બાપુજી”ને મળવા ગયો. બાપુજીએ ભયભર્યા અવાજે કહ્યું:
"એમના મીઠા શબ્દો પાછળ લાશ છે... એ નન નહીં રહી. એ તો હવે એ વેલાક છે – દુષ્ટ આત્મા. એને જ શાંતિ મળે ત્યારે આ શાપ તૂટશે."
અજયએ પણ મઠમાં જવાનું નક્કી કર્યું. પણ એ સાવચેત હતો. તે સાથે પવિત્ર પૃથ્વી, તાંત્રિક ચિહ્નો અને ગંગાજળ લઈને ગયો.
મઠમાં પગ મૂકતા જ દરવાજા ધડધડાવા લાગ્યા. એ સમયે છત પરથી કંઈક પડ્યું – મયંકનો કેમેરા! કેમેરા ચાલુ હતો... અને અંદર કેમેરામાં રેકોર્ડ થયેલું અંતિમ દ્રશ્ય:
એક નન, ચહેરો લોહીથી રંગાયેલો, હાથ પાંજરાની જેમ લંબાતા... અને પાંજરામાંથી અવાજ: “મારું અધૂરૂ કામ પૂરું થાય તો જ હું શાંત થાઈશ!”
અજયને એક જૂની પવિત્ર પંથક પર આવેલી નનની દફનવિધિ વિશે જાણ મળ્યું – જે અધૂરી રહી હતી. વેલાક એટલે એજ નન, જેના અંતિમ સંસ્કાર અટકાવવામાં આવ્યા હતા એક દુષ્ટ સાધુના શાપથી.
હવે અજય સમજે છે કે વેલાકને શાંતિ આપવા માટે તેનું અંતિમ સંસ્કાર પૂરું કરવું પડશે – નહીં તો દરેક પૂનમની રાત્રે એ એક જીવ લેશે.
અજયએ કહ્યું:
"આ શાપ ભાંગવાનો સમય આવી ગયો છે… મયંક માટે, અને ગામ માટે."
ભાગ ૩: "અંતિમ સંસ્કાર અથવા અંતિમ શ્વાસ?"
અજય હવે જાણી ચૂક્યો હતો કે વેલાક, શાપિત નન, માત્ર એક આત્મા નહીં, પણ એક શક્તિશાળી દુષ્ટ શક્તિ છે – જેને શાંતિ માત્ર પવિત્ર વિધીથી મળી શકે. મયંકના મોત પછી આખું ગામ ત્રાસમાં હતું. દરેક પૂનમની રાત્રે કોઈને ન કોઈની ઉજાળી લેતી હતી વેલાક.
અજયએ નક્કી કર્યું કે હવે સમય આવી ગયો છે – શાપ તોડવાનો. તેણે ગામના જૂના મંદિરમાંથી પવિત્ર અખંડ દીવો, ગુગળ ધૂપ, ગંગાજળ અને એક પાંજરું લીધું – જેમાં દફન સંસ્કાર માટે જરૂરી પવિત્ર ગ્રંથ હતા.
અજયએ રાત્રે મઠમાં પ્રવેશ કર્યો – પૂનમની રાત્રિ હતી. મઠ સાવ શાંત, પણ અંદર એક તીવ્ર ઠંડક. ધીમે ધીમે એને ભાન થયું કે કોઈ તેની આસપાસ છે… અને એ જ ક્ષણે ભયાનક હાસ્ય ગૂંજ્યું –
"તું પણ હવે બાકીનો રહેવાસી બનશે…"
અંધકારમાંથી વેલાક બહાર આવી. તેના કપડા સફેદ પણ લોહીથી લથબથ, આંખો કાળી... અને હાથમાં એક રક્તભીની બાઇબલ.
અજયએ તરત પવિત્ર ગ્રંથ ખોલીને પ્રાર્થના શરૂ કરી. વેલાક ઘૂસ્સામાં ચીસો પાડી રહી – દીવાલો કંપી રહી હતી. માળખું ભાંગી પડતું લાગ્યું. પણ અજયએ રોકાવાનું નક્કી કર્યું નહોતું.
તેણે મઠની પાછળની જમીન પર – જ્યાં વેલાકની દફનવિધિ અધૂરી રહી હતી – પવિત્ર વિધી શરૂ કરી. ગુગળ ધૂપની ગંધ, મંત્રોચ્ચાર અને ઘંટનાદ વચ્ચે વેલાક ગરજી રહી:
"તું મને બંધ કરી શકતો નથી!"
પણ છેલ્લી ઘડી આવી… જ્યારે અજયએ ગંગાજળ ધર્યું… અને કહ્યું:
"જય શ્રીમદ્ ભગવાન… તું હવે મુક્ત છે!"
એક તેજસ્વી પ્રકાશ ફાટી નીકળ્યો… વેલાકની ચીસ એક દિવ્ય પ્રકાશમાં ઓગળી ગઈ… શાંતિ છવાઈ ગઈ… મઠ હવે શાંત હતો. શાપ તૂટી ગયો હતો.
અજય ઘાયલ અવસ્થામાં બહાર આવ્યો… લોકોની આંખે આશ્ચર્ય… અને આજે વડતાલ મઠ ફરી પવિત્ર સ્થળ ગણાય છે. પણ લોકો આજે પણ માનીએ છે –
“જો દુષ્ટનો અંત સમયસર ન થાય… તો પવિત્રતાને પણ શરણ લેવું પડે.
ભાગ ૪: “શાપ તૂટ્યો, પણ દાનવ જાગ્યો”
વેલાકનો શાપ તૂટી ગયો હતો. અજયે ગામને ભયમાંથી મુક્ત કરાવ્યું. લોકો એ દિવસને “મઠ મુક્તિ દિન” તરીકે યાદ કરે છે. પણ એક વ્યક્તિ હજુ પણ શાંતિ પામેલી નહોતી – મયંક.
મઠના ભીંતમાંથી એક રહસ્યમય દરવાજો ખુલ્યો હતો, જે વેલાકના પતન પછી અજયને દેખાયો નહોતો. પણ તળિયે ત્યાં કંઈક જળબંબાકાર અને ભયાનક બેઠેલું હતું – એક જૂની ખોપરીઓથી ભરેલી ટનલ… અને ટનલની દીવાલ પર એક છબી હતી – એક લાલ નાકવાળું ચહેરું, મોટી આંખો… અને એક વિશાળ હાસ્ય.
એ ચોક્કસપણે ભારતીય નન નહિ હતી… એ તો કંઈક વિદેશી લાગતું… પણ ભય એટલો જ હતો.
એ રાત્રે ગામના બાળકો ઓસર્યા. એક બાળક “મિથુન” ગુમ થઈ ગયો. બીજા દિવસે તેના કપડાં મળી આવ્યા – અને તેમાં એક લાલ રીબન બંધાયેલો ફૂગ્ગો હતો… લખાણ હતું:
“ચાલ મારા સાથે રમવા...”
અજયને સમજાઈ ગયું કે વેલાકથી છૂટકારો મળ્યો હતો, પણ હવે એક બીજું દાનવ ફરીથી જાગી ગયું છે –
"Pennywise – ભયમાં હસાવતો પણ અંતે રડાવતો શેતાન."
અજયે મઠની તળેટીમાં ઉતરી તપાસ કરી. અંદર એક સાંકડી ટનલ હતી જ્યાં દિવાલો પર બાળકોના હસતાં ચહેરાઓ... પણ આંખોમાં આશ્ચર્ય અને ભય.
અને ટનલના અંતે... એક હાસ્યભર્યું ગીત વાગતું હતું…
“આવ જો... રમવા મારા લૂકડા સાથે…”
પટાકાની જેમ અવાજ થયો. અચાનક પાછળથી લાલ કપડામાં એક પાત્ર દેખાયું – ઊંચો, પાતળો, અને ચહેરા પર એક વિકૃત સ્મિત. એ “પેનીવાઈઝ” હતો.
તે બોલ્યો:
“વેલાક તો શાંતિ લઈ ગઈ… હવે મારો વારો છે… હવે તો આખું ગામ મારો રમકડું છે!”
અજય હવે જાણે છે – આ શાપ માત્ર સ્થળનો નહોતો, પણ એ નરકથી ઊઠેલી એક શ્રૃંખલા છે…
અને હવે લડાઈ શરૂ થશે – હાસ્ય વિરુદ્ધ હિંમતની
”
ભાગ ૫: “હાસ્યનું આતંક અને પેનીવાઈઝનો રાજ”
આંડી રાત હતી, અને વડતાલ ગામના લોકો ફરીથી ભયમાં ડૂબી રહ્યા હતા. એક વાત સ્પષ્ટ હતી – પેનીવાઈઝ, લાલ નાકવાળું અને ભયાનક દાનવ, ગામમાં હમણાં જ આવ્યો હતો. જે માટે તેનો હાસ્ય એવી ભૂતી પર્યાય બની ગયો હતો, જે દૂર કરવા માટે હવે કોઈ પણ શાક્તિ પર્યાપ્ત નહોતી.
અજય, જે હવે પેનીવાઈઝના આગમનથી લગભગ પાગલ બની ગયો હતો, તેણે ગમખ્વાર રીતે વિચારણા શરૂ કરી. “આના સામે લડવા માટે મને એક નવી યુક્તિ વિચારવી પડશે. જેઓ ભૂતિયાઓ સામે લડી ચુક્યા છે, તેઓ પણ હવે દ્રષ્ટિથી ઊભા નથી. અને આ એવું દાનવ છે જે તમારી હંસીને પણ ભયમાં ફેરવી શકે છે.”
લોકો માનતા હતા કે પેનીવાઈઝનાં પાવર ખૂબ છે – તે માત્ર બાળકોથી જ નહિ, પરંતુ કોઈ પણ આત્માને પોતાની જાતમાં સમાંતર લઈ જઈ શકે છે. અજયને પોતાનું ધ્યાન કેન્દ્રિત કરીને, આ આતંકના પેનીવાઈઝને સમજવાનો નિર્ણય કર્યો.
એના સંગ તેની ઘણી રાત્રીઓ પુરતી વિધિઓ, મંત્રો, તંત્રામંત્ર, અને પ્રાચીન ગ્રંથોથી માહિતી મેળવી રહી હતી. એ જાણતું હતું કે પેનીવાઈઝનું મારો સ્વરૂપ એ છે કે તે આપણી જાતને દોહરાવે, ભયમાં ભેગું કરી દે છે, અને એક નમ્ર આત્માની જેમ તમારી બળતણોને આપણી અંદરની નમ્રતા અને બળતણમાં ફેરવી શકે છે.
આ નવો રાતનો આગમન થોડો અલગ હતો. ગામના ઘર-ઘર પેનીવાઈઝના ભયંકર હાસ્યથી ગૂંજતી હતી. ખાસ કરીને મિથુનનું ગુમ થવાનું રહસ્ય દરેક ને ઘુસવું લાગતું. એનું સ્મિત, જેનો આક્ષેપ કરતો હતો, પોતાના વાસ્તવિક મોટે ભાગે ભય ભરેલા ડરાવટ અને રક્તપાતમાં વિલય થતાં રહ્યો હતો.
અજય હવે ખ્યાલ ધરાવતો હતો કે આ રાત આજે પેનીવાઈઝના સામે હોવા માટે તેના માટે શ્રેષ્ઠ સમય હશે.
"જે હાસ્યમાં છુપાવતી છે એ દુષ્ટ શક્તિ!"
"હવે, હું તેનો અંત લાવવાનો છું!"
અજયએ આખરે અંતે રસ્તો નક્કી કરી લીધો – પેનીવાઈઝના સાથ રમવાનું નહીં, પરંતુ તેના આતંકનો સામનો કરવો.
તેઓ ગામના સૌથી જૂના મંદિરમાં એક સાથે એક પવિત્ર જ્યોત પ્રગટાવી અને અંદર જ ફડફડાવતી લાલ રીબનના ચહેરાવાળાની સામે ઉતરી ગયા.
ભાગ ૬: "અંતિમ યુદ્ધ અને પેનીવાઈઝનો અંત"
અજય અને પેનીવાઈઝ હવે એકબીજા સામે ઊભા હતા, બંને એ એવી દુશ્મનાઈ અને જીવલેણ ઘૃણાને અનુભવી રહ્યા હતા જે શબ્દોથી પાર હતી. પેનીવાઈઝનો ભયંકર હાસ્ય ગૂંજતો રહ્યો અને તેની આંખોમાં એક દુષ્ટ ચમક હતી. એ પોતાના જ વાહિયાત અભિનયથી અને કટુતમ હસ્યથી પોતાનું ખતરનાક મકસદ સાચવી રાખી રહ્યો હતો.
અજય પાસે હવે એક પવિત્ર તાવ રહેલો હતો – "વિશ્વાસ અને શક્તિ". એ જાણતો હતો કે પેનીવાઈઝના જીવતા ભયને માત્ર એક જ રીતથી નષ્ટ કરી શકાય છે – "નમ્રતા અને આત્મવિશ્વાસ." પેનીવાઈઝ, જે છુપાયેલા ભય અને એક રક્તપાતી મિથકનું પ્રતિક હતું, તે હવે અજય માટે માત્ર એક વિધ્વંસક કલા હતી.
"તમે મારા સાથે રમવા આવ્યા છો, નમ્રતાવાળું માણસ?" પેનીવાઈઝે પછાટ કર્યા, હસતાં, "તમારા મિથકની બધી દુકાન હવે તમારે પોતાના લોહીમાં ભરો."
અજયનો મોઢો તટસ્થ હતો. એ જાણતો હતો કે પેનીવાઈઝને હરાવવો હવે કોઈ સામાન્ય યુદ્ધ નહોતી – એ જે કંઈ થઈ શકે છે, એ પેનીવાઈઝનો આત્મવિશ્વાસ તો તોડવા માટે કોઈ પગલાં હતું.
અજયએ પવિત્ર તાવને મજબૂત રીતે ધરીને મંત્રોચ્ચાર કરવાનું શરૂ કર્યું. "હું મારા ભયને સ્વીકારું છું, પણ હું તેને શાંતિ આપવાની શક્તિ ધરાવું છું." એ જીવતા અંધકારનો સામનો કરવા માટે તૈયાર હતો.
પીચલા દ્રશ્યના નવા ફૂટતું, પેનીવાઈઝનું મોખરું ઝડપથી ઓગળવા લાગ્યું, અને પેનીવાઈઝની છબી ધીરે ધીરે મશીનવાળું અંધકાર બની, અને પાંજરના ચહેરા અને હાથ આટલો તૂટીને ઘટી ગયા.
"હું તમારી કલ્પના પર જીવી શકતો નથી!" પેનીવાઈઝનું અવાજ ગૂંજાયું, અને તે પતન પામવાનું શરૂ થયું.
એ દરમિયાન, અજયએ સતત પ્રાર્થના અને મંત્રોચ્ચાર શરૂ રાખ્યો, અને બધા ગામના લોકો એક સાથે જોડાયા. પેનીવાઈઝના ખોટા રંગ અને ભયંકર ભવિષ્યનો અંત હવે પોકડાય ગયો.
ઘણુંજ ઊંડું ભય અને લાલચ એણે માને ન છોડ્યું. પણ, આ જગતમાં, જ્યાં સત્ય અને વિશ્વાસ છે, ત્યાં અંધકાર ન પલટાઈ શકે.
"હવે, તુ જો મારો દાનવ છો, તો હું તને હરો." અજયનો અવાજ ગૂંજાયો.
"હાસ્ય, હવે ગુમાવો."
અને તે અંતે, પેનીવાઈઝ પથ્થર થઈ ગયું, મઠ અને ગામને આઝાદી મળી.
"હવે, હાસ્યનો આતંક નહીં રહ્યો."
ગામમાં શાંતિ ફરીથી પાછી આવી. અનોખા ભયોથી મુકાબલો કરી, અજય અને ગામવાસીઓએ આખરે અંદરનો ભય હરાવ્યો.
લોકો હવે કહે છે:
"જ્યારે વિશ્વાસ હોય છે, ત્યારે કોઈ પેનીવાઈઝ, વેલાક કે કોઈ દુષ્ટ શક્તિ આપણી માને નહીં આવે."
