વિરાટ ગામ આવ્યો ત્યારે સાંજ પડી રહી હતી. પવનમાં એક અજીબ ઠંડક હતી. ગામના રસ્તા સંકડા અને શાંત હતા, જાણે એક ચેપટી મારો તો શબદ વાજતો રહે. ગામમાં પ્રવેશતા જ તે સીધો નાનાજીના જૂના ઘરના દરવાજા સામે ઊભો રહ્યો.
વર્ષો પછી તે ફરી અહીં આવ્યો હતો... પણ કાંઈક અલગ લાગતું હતું.
આ ઘરની દિવાલો હજુ પણ ઊભી હતી, પણ શ્વાસ લેતી લાગતી હતી.
---
ભાગ ૧: ભૂતિયું ઘર અને ભૂલાયેલા રહસ્યો
"અરે વિરાટ! તું આવી ગયો?" ગામના પુરોહિતે પૂછ્યું.
"હા, બસ થોડા દિવસ માટે અહીં રોકાવાનું છે," વિરાટ હળવેથી હસ્યો.
"શું તારે ખરેખર આ ઘરમાં રોકાવું છે?"
"હા... કેમ? કોઈ સમસ્યા છે?"
પુરોહિત કંઈ બોલ્યા નહીં, માત્ર ટૂંકો ઉતર આપ્યું, "સાવધાન રહેજ."
વિરાટ આ વાતને હસીને ઊતારી દીધી.
પણ જેમ જેમ રાત પડતી ગઈ, એ સમજવા લાગ્યો કે તે ભૂલ કરી રહ્યો છે.
"અહીં અસામાન્ય ઘટનાઓ બને છે," કોણકોણી અવાજે ગામના વૃદ્ધો બોલતા.
વિરાટ મજાકમાં ઉડાવી દીધી. "ભૂત-પ્રેત કંઈ નથી હોતાં!"
તે ઘરના અંદર પ્રવેશ્યો. ધૂળથી ભરેલી બારી ખોલતા જ, હવા એક સાથે ગળી ગઈ – જાણે કોઇએ ફૂંકાર મારી હોય.
"ફરક નથી પડે... બસ, થોડી રાત અહીં રહું અને પછી પાછો જાઉં."
પણ... એ રાત તેની જિંદગીની સૌથી ભયાનક રાત બનવાની હતી!
-
વિરાટ જૂના પાટલા પર બેઠો હતો. જૂના પાતળા અને કાગળ વચ્ચે તેને એક ગૂડીયો મળી!
એની આંખો કાચની હતી, પણ... જેવું તે તેની તરફ જુએ, તેમ લાગે કે તે ગૂડીયાની આંખો ફરી રહી છે!
"એહ... મારું ભ્રમ હશે," તેણે વિચાર્યું.
તે ગૂડીયાને એક ખૂણામાં મૂકી દીધી અને સૂઈ ગયો.
"ટપ... ટપ... ટપ..."
"ખટ... ખટ..."
અર્ધરાત્રે એક ભયાનક અવાજો આવ્યા!
વિરાટ ધીમે ધીમે ઊઠ્યો...
ગૂડીયા હવે ખૂણામાં નહોતી!
-
વિરાટ થોડી પળ માટે સુન્ન થયો.
"મારી ઉંઘમાં ખોટી ચીજ જોઈ હશે..."
તેણે લાઇટ ચાલુ કરી, પણ અચાનક...
"હા... હા... હા..."
એક ધીમો અવાજ ખૂણામાંથી આવ્યો!
વિરાટનું રક્ત શીશી થઈ ગયું. તે ધીમે ધીમે પાછો વળ્યો...
ગૂડીયો હવે ખાટલાની નીચે હતી!
તેના નાનકડા હાથ ધૂળમાં સંકડાયેલા હતા, અને તેની આંખો ચમકી રહી હતી!
"તું મને છોડીને ક્યાં જઇશ?"
વિરાટનો જીવ ગુમ થયો!
---
વિરાટએ બીજા દિવસે ગામના પંડિત પાસે જઈને વાત કરી.
પંડિતજી એક ક્ષણ માટે ચુપ થઈ ગયા. "બેટા, આ ગૂડીયા શાપિત છે."
"કેમ? કોણનો શાપ છે?"
"કેટલાક વર્ષો પહેલા, આ જ ઘરમાં એક નાની બાળકી અને તેની માતા રહેતા. એક રાત... માતાએ પોતાની જ ઈજા કરીને આત્મહત્યા કરી. અને બાળકી ગુમ થઈ ગઈ!"
"એ પછી, જે આ ગૂડીયાને ઘરે લાવે, તેને અજીબ અનુભવો થાય છે... અને તે લોકો કે તો પાગલ થઈ જાય, કે ફરી કદી જોવા નથી મળતા!"
---
ભાગ ૫: ભયાનક સપનાઓ
વિરાટ એ સાંભળીને અચંબિત થયો.
તેણે ગૂડીયાને ખાડામાં ફેંકી દીધી અને ગામ છોડીને નાસી ગયો. "આ ભયાનક છે, હું અહીં એક ક્ષણ પણ નથી રહેતો!"
પણ... ભય તેની સાથે જ આવ્યો!
તેના સપનામાં ગૂડીયાના ચહેરા દેખાવા લાગ્યા. કોઈ બારીની બહાર ઊભું હોય એવું લાગે... અને દર રાત્રે બારી પર ખટખટાટ થવા લાગે!
એક રાત્રે, તેણે એક ડરામણું દ્રશ્ય જોયું...
ગૂડીયા તેની બારીની બહાર ઊભી હતી!
---
ભાગ ૬: અંત... કે શાપની શરૂઆત?
વિરાટ આખી રાત ચીસો પાડી ને જાગતો રહ્યો.
પછી એક દિવસ, ગામના લોકો માટે એક મોટી ખબર આવી...
વિરાટ ગુમ થઈ ગયો હતો.
તેના ઘરમાં માત્ર એક જ ચીજ મળી... ગૂડીયાની ભૂતિયા આંખો અને એક લોહીથી લખાયેલ લખાણ:
"હું એકલી છું... હવે તું પણ મને સાથે રાખ... અને જો તે અહીંયાથી ભાગવાની કોશિશ કરી તો તું જીવતો નહી રહે અનેતું મારો ખોરાક બનીશ અને જો આવત ની બીજા ગામ માં ખબર પડી તો આ ગામમાં કોઈ જીવતું નહીં રહે. સમજાણું હમ્મ....... હમ્મ........"
---
(અંત... કે એક નવો શિકાર?)
---
તમે હજુ વધુ ડરામણી બનાવવી હોય તો મને જણાવો!
